ร้อยป่า
ตอนที่ 14
“ผมไม่อยากเสี่ยง ไหนจะพ่อแสงอีก เขาจะฆ่าผม หนีไปเมืองนอกกันเถอะ อาทิตย์นี้ผมก็ได้พาสปอร์ตแล้ว”
“รุทใช้พาสปอร์ตปลอม ถ้าโดนจับขึ้นมาก็เรื่องใหญ่นะคะ กลับมาหาแสงเถอะค่ะ กลับมาสู้ด้วยกัน”
“แสงนั่นแหละหนีมาหาผม”
“ถ้าแสงไม่หนีรุทจะทิ้งแสงกับลูกไว้ที่นี่ใช่มั้ย”
อนิรุทธิ์ไม่ตอบ แสงทองโกรธมากด่าลั่น “ไอ้คนเห็นแก่ตัว” แล้วตัดสายทิ้งทันที...
คืนนี้เสือนอนเฝ้าแป๋วที่โรงพยาบาล แป๋วพยายามทำใจกับความสูญเสียครั้งใหญ่ บอกเสือให้ช่วยติดต่อทางวัด มะรืนนี้เธอออกจากโรงพยาบาลจะเผาศพพ่อกับพี่ชาย
“เรื่องทางวัดผมจัดการเอง แป๋วจะเชิญใครมาบ้าง”
“ญาติๆไม่มีใครมาหรอก เขาตัดขาดครอบครัวแป๋วแล้ว พี่ยศทำวงศ์ตระกูลเสื่อมเสีย ส่วนอัฐิพ่อ แม่ พี่ ก็เก็บไว้ที่วัดก่อนรอแป๋วมีบ้านค่อยเอากลับมา”
“แป๋วยังมีผมนะ ผมจะเป็นบ้านที่อบอุ่นมั่นคงให้แป๋ว”
“วันที่แย่ที่สุดแป๋วก็ยังมีคนที่ดีที่สุด”
“ก็แป๋วคือคนที่ผมรักที่สุด”
“จริงสิ คดีฟ้าเป็นไงมั่งมีหลักฐานจับพ่อเลี้ยงมั้ย”
“ไม่มีรอยนิ้วมือ ไม่มีดีเอ็นเอ กล้องวงจรปิดคอนโดจับภาพพ่อเลี้ยงไม่ได้ คนชั่วลอยนวลตามเคย”
“พ่อเลี้ยงสั่งฆ่าแม่แป๋ว ให้พี่ยศค้ายาจนเขาโดนยิงตาย พ่อเสียใจเรื่องพี่ยศเลยหัวใจวายตาย แป๋วเสียทั้งพ่อ แม่ พี่ ก็เพราะพ่อเลี้ยงอิทธิ”
“เสียดายพวกผมไม่เจอเอกสารในเซฟ เอกสารพวกนั้นเป็นหลักฐานเอาผิดพ่อเลี้ยง”
“เสือว่าตอนนี้เอกสารอยู่ไหน”
“อยู่ในบ้านพ่อเลี้ยงนั่นแหละ”
“อย่าให้ถึงทีแป๋วบ้างแล้วกัน มีโอกาสเมื่อไหร่แป๋วจะจับไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่นเข้าคุก”
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก แป๋วยังไม่หายดี พักผ่อนนะ” เสือดูแลห่มผ้าให้แฟนสาว แต่แป๋วนอนลืมตาโพลง ความรู้สึกของเธออัดแน่นด้วยความเคียดแค้นที่มีต่อพ่อเลี้ยงอิทธิ
ooooooo
ถึงกำหนดออกจากโรงพยาบาล แป๋วจัดการเรื่องศพพ่อกับพี่ชายทันทีโดยมีเสือและบุคคลใกล้ชิดร่วมด้วยช่วยกันด้วยความเต็มใจ
หลังจากเก็บอัฐิบรรจุลงโกศแล้ว แป๋วยังคง
โศกเศร้าเสียใจอย่างเห็นได้ชัด เสือคอยให้กำลังใจเธอตลอดเวลา
“ขอบคุณทุกคนมากนะที่ช่วยจัดงานศพพ่อกับพี่ยศ หลังจากนี้แป๋วก็ต้องมีชีวิตต่อไป...อยู่ลำพังคนเดียวไม่มีครอบครัว”
“ผมนี่ไงครอบครัวแป๋ว”
“พวกเราโตมาด้วยกัน เราถือว่าแป๋วเป็นคนในครอบครัว”
“ใช่ เห็นกันมานานผูกพันเหมือนพี่น้อง”
ช้างกับมาโนชให้กำลังใจแป๋ว บัวเงินก็ขอเป็นสมาชิกครอบครัวนี้ด้วยอีกคน
“เห็นไหม แป๋วมีครอบครัวใหญ่มากเลย”
ทุกคนยิ้มแย้มยืนห้อมล้อมแป๋ว แป๋วซาบซึ้งใจมาก รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้น
“ขอให้ทุกวันต่อแต่นี้ไปแป๋วมีแต่รอยยิ้ม ส่วนเราจะทำให้แป๋วหัวเราะ”
“แค่เห็นหน้าช้าง แป๋วก็ขำแล้ว”
ทุกคนผ่อนคลาย จากนั้นมาโนชกับบัวเงินขอตัวกลับแพร่คืนนี้เพราะมากรุงเทพฯหลายวันแล้ว ช้างยังไม่อยากทำงานจึงลาพักร้อนติดรถไปเที่ยวแพร่ด้วย แล้วบอกให้แป๋วอยู่ที่บ้านได้ตามสบาย
“ขอบใจมากนะช้าง”
“ไม่ ผมไม่ให้แป๋วอยู่คนเดียว แป๋วย้ายไปอยู่กับผมที่แพร่นะ”
“จะดีเหรอเสือ”
“ถ้าชาวบ้านนินทาผมจะบอกว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน”
“แป๋วไม่ได้กลัวคนนินทา แต่ไม่อยากรบกวนเสือทำงาน”
“เหนื่อยจากงานกลับบ้านมาเจอหน้าแฟนชื่นใจจะตาย มาอยู่กับผมนะแป๋ว”
“แป๋วขอคิดดูก่อนนะ”
แป๋วตอบแบ่งรับแบ่งสู้ แต่ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจไปอยู่แพร่ตามเสือขอร้อง
ooooooo
วันถัดมา พ่อเลี้ยงอิทธิก็กลับมาที่แพร่เหมือนกัน ลูกน้องมารอรับที่สนามบินแล้วรายงานเรื่องแสงทองให้เขาฟังด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ซึ่งเวลานั้นคณะของเสือก็ถึงบ้านพักแล้วเช่นกัน เสือกล่าวต้อนรับทุกคนอย่างอบอุ่น
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านพักกรมป่าไม้ครับผม ตอนนี้บ้านผมเป็นบ้านแป๋วแล้วนะ”
