ร้อยป่า

รุ่งเช้าทรงธรรมตัดสินใจสะกดรอยตามมาโนชไปที่เซฟเฮาส์เพื่อช่วยทรงยศให้หนีคดีค้ายาเสพติด แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายใหญ่โตจนทำให้ตัวเองกับลูกชายต้องตายพร้อมกัน ส่วนแป๋วก็โดนยิงบาดเจ็บต้องนอนรักษาตัวนานเป็นเดือนโดยเธอไม่รู้ว่าพ่อกับพี่ชายได้จากไปแล้ว

เหตุการณ์ในวันนั้นทรงยศโดนตำรวจวิสามัญหลังจากที่เขายิงแป๋วบาดเจ็บ เหตุนี้ส่งผลให้ทรงธรรมช็อกหัวใจวายตาย เสือเฝ้าดูแลอาการของแป๋วที่โรงพยาบาลโดยมีมาโนชกับบัวเงินคอยผลัดเปลี่ยนเพราะเสือยังต้องเดินทางกลับแพร่เพื่อทำงาน

การตายของทรงยศทำให้อิทธิสบายใจมาก ไม่ต้องกลัวใครซัดทอดคดียาเสพติดและการที่แป๋วป่วยก็ทำให้เสือไม่ได้อยู่ประจำที่แพร่ ช่วงเวลานี้จึงเป็นโอกาสทองที่อิทธิให้พลกับลูกน้องตัดไม้ส่งขายได้โดยสะดวก

ฝ่ายอนิรุทธิ์ที่พยายามหนีออกนอกประเทศ เวลานี้เขายังซ่อนตัวแถวชายแดนเพราะลุงชาติเพื่อนของพ่อยังไม่สามารถทำพาสปอร์ตปลอมให้ได้ ส่วนแสงทองที่หนีไปพักใจที่ชายทะเลพักใหญ่ก็ย้อนกลับมาที่แพร่เพื่อจะขออยู่กับเสือแต่ไม่เจอตัวเพราะเสือยังเฝ้าดูแลแป๋วอยู่ที่กรุงเทพฯเป็นหลัก

ช่วงเวลาที่แป๋วรักษาตัวในโรงพยาบาล เธอถามหาพ่อบ่อยครั้งแต่ไม่มีใครตอบสักคน ทั้งเสือ มาโนช และบัวเงินต่างหลีกเลี่ยงบ่ายเบี่ยงจนแป๋วเริ่มสงสัยว่าทุกคนต้องมีเรื่องปกปิด

เสือตัดสินใจจะรอให้แป๋วหายดีแล้วค่อยบอกความจริงเรื่องพ่อกับพี่ชายของเธอ แต่แล้ววันนี้แสงทองมาปรากฏตัวที่โรงพยาบาล ทำเหมือนจะมาเยี่ยมแป๋วแต่ความจริงต้องการมาหาเสือ!

บัวเงินอยู่ในห้องด้วย เธอพยายามผลักไสแสงทองเพราะกลัวจะพูดความลับที่เสือและเธอพยายามปกปิดแป๋วอยู่ แต่ไม่สำเร็จ แสงทองพูดออกไปโดยไม่รู้มาก่อนว่าทุกคนไม่ต้องการให้แป๋วสะเทือนใจ

แสงทองต้องการให้แป๋วเห็นใจเธอเรื่องเสือเพราะเธอรักเขาจริงๆ และตอนนี้ชีวิตเธอไม่เหลือใครแล้ว เช่นเดียวกับแป๋วที่อยู่ในสภาพตัวคนเดียว แป๋วฟังแล้วไม่เข้าใจว่าแสงทองหมายถึงอะไร

“ก็เธอกับฉัน เราเหลือตัวคนเดียว ไม่มีครอบครัว”

“ทำไมถึงว่าฉันไม่มีครอบครัว”

“คุณแสงทองกลับเถอะค่ะ” บัวเงินพยายามไล่

“คุณแสงทอง ที่คุณพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง”

“นี่เธอไม่รู้เหรอว่าพ่อกับพี่เธอตายแล้ว”

แป๋วนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนจะแสดงความไม่พอใจ “ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะใจร้ายถึงกับแช่งให้พ่อฉันตาย”

“ธนิษฐา ถึงฉันจะเกลียดเธอแค่ไหนแต่ฉันก็เห็นใจเธอ ฉันเคยสูญเสียแม่ รู้ว่ามันเสียใจมากขนาดไหน”

“ครูบัวเงิน มันยังไงกันคะ เขาพูดจริงเหรอ” แป๋วเริ่มใจคอไม่ดี บัวเงินหน้าซีด อึกๆอักๆไม่กล้าพูด

พอดีเสือกับมาโนชกลับเข้ามา สองหนุ่มเห็นแสงทองก็ตกใจและเห็นสีหน้าแป๋วก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

สายตาคมกริบของเสือที่มองจ้องมาทำให้แสงทองหน้าเจื่อน

“แสงขอโทษค่ะ แสงคิดว่าธนิษฐารู้แล้ว”

“ไม่! ไม่จริง! พ่อแป๋วยังไม่ตาย”

“แป๋วฟังผมนะ พ่อกับพี่ยศตายแล้ว ผมจัดงานศพให้แต่ยังไม่เผา รอแป๋วหายดีก่อน”

แป๋วทำใจไม่ได้ร้องไห้โฮออกมา เสือกอดปลอบเธอด้วยความสงสาร

“แป๋วยังมีผมนะ ผมจะดูแลแป๋วเอง”

แป๋วร้องไห้ตัวโยนเสียใจปิ่มว่าจะขาดใจ มาโนชกับบัวเงินเห็นแล้วสะเทือนใจมาก แม้แต่แสงทองยังอดสงสารไม่ได้