ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"

สันต์หัวเราะเยาะว่าฝันไปรึเปล่า หมอนุสราถามว่ากฎครั้งนี้ของพวกเธอมีว่ายังไง

“ถ้ามันยืนไหวได้เกินครึ่งชั่วโมง มันก็ออกจากวงการเราได้ แต่ถ้ามันสลบไปซะก่อนมันก็ต้องเป็นลูกน้องพี่เชิดไปอีก 5 ปี และตอนนี้ก็ผ่านไปห้านาทีแล้ว”

หมอนุสมองหน้าภูผาให้กำลังใจ ถามว่าเหลืออีก 25 นาทีที่ภูผาต้องยืนให้อยู่ใช่ไหม

“ผมยังไม่แพ้...เข้ามา” ภูผาพยักหน้าให้เชิด เชิดจ้องเขม็ง

ทั้งสองต่อสู้กันอย่างสูสี แล้วต่างก็ปล่อยหมัดใส่หน้ากันจังๆ ภูผาไถลลงนอนแผ่กับพื้นเลือดโกรก หมอนุสราตกใจ สันต์หัวเราะเยาะจะเข้าไปดู เชิดร้องห้าม พอภูผาเริ่มขยับตัว หมอบอกภูผาว่าเหลืออีกแค่ห้านาทีเธอต้องยืนขึ้นมาให้ได้นะ ภูผาพยายามลุกขึ้นจนสำเร็จ

“ภูผา มึงไปได้” เชิดสั่งอย่างทึ่งในความอึด อดทนของภูผา แต่ปรามว่า “แล้วอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก ถ้ากูเจอมึงที่ไหน กูซัดมึงตรงนั้น”

นุสราดีใจรีบเข้าประคองภูผาบอกว่าไปที่คลินิก ป้าจะทำแผลให้ ภูผาบอกว่าตนมีที่จะต้องไป...

ooooooo

ส่วนที่บ้านใหม่ของเส็ง เวหาตามเข้าไปขอโทษแม่ในครัว อ้างว่าตนไม่รู้จะบอกเพื่อนว่ายังไงเลยต้องบอกไปอย่างนั้น เดือนถามอย่างเจ็บปวดว่ามีแม่อย่างฉันมันน่าอายนักหรือ

“แม่...ดูสารรูปป๊ากับแม่ตอนนี้ซิ พ่อแม่ของเพื่อนอั๊วเป็นด็อกเตอร์ เป็นเจ้าของธุรกิจ พ่อของรักก็เป็นเจ้าของโรงพยาบาล แล้วจะให้อั๊วบอกเพื่อนไปว่าป๊ากับแม่อั๊วเป็นคนขายของในตลาดนัดได้ยังไง ไม่กลัวอั๊วจะอายเพื่อนเหรอ...ถ้าป๊ากับแม่ไม่เกิดมาจน อั๊วก็ไม่ต้องทำอย่างนี้หรอก”

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทุกคนมองหน้ากันแล้วมองไปที่รั้วหน้าบ้าน

“ภูผา!”

ทอรุ้งอุทาน ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นภูผาหน้าตาฟกช้ำและเนื้อตัวโชกเลือดยืนเกาะรั้วหน้าบ้าน หันตะโกนเรียกเส็งกับเดือนออกมาช่วยกันหน่อย เวหา เส็งกับเดือนรีบเดินออกมา เพื่อนๆเวหากับทอรักยืนดูอยู่ห่างๆ

เดือนตกใจถามภูผาว่าไปโดนอะไรมา บอกให้รีบพาเข้าบ้านก่อน แต่เส็งแทรกตัวออกมาขวางไม่ให้เข้าบ้าน ไม่อยากเห็นเลือดเปื้อนบ้าน เดี๋ยวจะเอาเสนียดมาติดบ้าน ถ้ามันจะตายก็ให้ไปตายที่อื่น ที่นี่ไม่รับคนเลวๆอย่างนี้

เดือนบอกเส็งว่านี่ลูกนะ เพื่อนของเวหาถามว่าตกลงบ้านนี้เป็นของใคร ทำไมคนใช้บอกว่าเป็นเจ้าของบ้าน ทอรุ้งต่อว่าบรรดานักเรียนแพทย์อย่างผิดหวังที่ไร้จรรยาบรรณแพทย์ เฉยเมยกับคนบาดเจ็บหนัก บอกภูผาว่า

“รุ้งจะพาภูผาไปทำแผลนะ”

“ป๊า แม่ อั๊วแค่จะกลับมาบอกว่าอั๊วเลิกเป็นนักเลงแล้ว อั๊วจะเป็นคนดี เป็นคนดีให้ป๊าเห็น”

“หน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะเป็นคนดี” เส็งตะคอกใส่หน้า