ตอนที่ 5
เดือนถามว่าวันไหน เวหาบอกว่าวันเกิดตน เดือนติงว่าก็ต้องทำอาหารเลี้ยงแล้วจะไปขายของได้หรือ เส็งบอกว่างดสักวันก็ได้ อยู่คอยดูแลเขากับเพื่อนๆดีกว่าเผื่อขาดเหลืออะไร เวหาบอกว่าไม่ต้องตนทำเองได้
เวหาอายที่จะให้เพื่อนเห็นป๊ากับแม่ที่เป็นพ่อค้าแม่ค้า จึงพยายามกันไม่ให้อยู่บ้าน อ้างว่าเพื่อนๆอาจจะอยู่ดึก เสียงดัง กลัวป๊ากับแม่จะรำคาญ เส็งบอกว่าไม่รำคาญ ก็บอกให้ป๊ากับแม่ไปเที่ยวตนจะหาที่เที่ยวให้ เวหาโยกโย้จนเส็งเอะใจถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เวหาจึงจำต้องบอกตามตรงว่า
“ป๊า...เพื่อนที่อั๊วคบอยู่มีแต่คนรวยๆ ป๊ากับแม่ก็รู้ และเพื่อนๆอั๊วก็คิดว่าอั๊วรวยเหมือนกัน แล้วถ้าพวกเขามาเจอป๊ากับแม่ แล้วรู้ความจริงว่าบ้านเราจน อั๊วต้องเสียหน้าแน่ๆ แล้วมีอยู่คนนึงมันยิ่งชอบข่มคนอื่นอยู่ อั๊วไม่อยากให้มันรู้”
เส็งกับเดือนฟังแล้วหน้าจ๋อย เส็งบอกว่าป๊าเข้าใจ ตนกับแม่จะอยู่แต่ในครัวก็แล้วกัน ถ้าลื้อจะเอาอะไรเพิ่มเติมก็เข้ามาบอก เวหาถามว่าป๊ากับแม่ไม่คิดมากนะ เส็งบอกว่าไร้สาระ เรื่องแค่นี้
“อั๊วขอบใจป๊ามากนะ” เวหายิ้มโล่งใจ แต่เดือนรู้สึกสังหรณ์อะไรบางอย่าง ใจคอไม่ดี
ooooooo
ภูผากับทอรุ้งที่เข้าใจกันแล้ว วันนี้ภูผาซื้ออาหารมากินกันที่ห้องเช่า แต่พอเข้าไปก็เจออาหารร้อนๆตั้งที่โต๊ะแล้ว ทอรุ้งถามว่าเขาอยู่คนเดียวจริงหรือ แล้วใครมาทำอาหารนี้ให้?
ขณะภูผายังงงๆ ต้อยติ่งก็แจ๋เข้ามาโดดกอดคอ มองทอรุ้งถามว่า “พี่ภูผาพาใครมา”
ภูผาพยายามแกะต้อยติ่งออกแนะนำแก่ทอรุ้งว่านี่ต้อยติ่ง ต้อยติ่งจึงจำได้ว่าเคยเจอทอรุ้งเมื่อ 5 ปีก่อน ทอรุ้งเห็นต้อยติ่งแสดงความเป็นเจ้าของภูผาจึงขอตัวกลับ
ที่แท้ทอรุ้งแกล้งงอนวัดใจภูผา เมื่อเขาตามไปถามว่าจะกลับจริงๆหรือ ทอรุ้งจึงกลับเข้าไปนั่งกินข้าว ด้วยกัน ต้อยติ่งเอาใจภูผาตักกับข้าวให้ ทอรุ้งแกล้งตักให้บ้าง ภูผากินที่ทอรุ้งตักให้จนต้อยติ่งทนไม่ไหวลุกขึ้นกระทืบเท้าเร่าๆโวยวาย จนทั้งสองต้องเอามืออุดหู
ooooooo
ถึงวันเกิดเวหา เส็งกับเดือนแต่งตัวมอซอขลุกอยู่ในห้องครัวทำอาหาร เส็งหุงข้าว เดือนทอดกุนเชียงและผัดกะหล่ำ เวหาในชุดนอนเดินงัวเงียมาถามว่าเสร็จหรือยัง เพื่อนใกล้มาแล้ว
เส็งบอกว่าเกือบเสร็จแล้วเหลือผัดกะหล่ำอีกอย่างเดียว เวหาทำหน้าไม่พอใจถามว่างานนี้วันเกิดใครเขาผัดกะหล่ำเลี้ยงกัน ยิ่งเมื่อเห็นกุนเชียงทอดก็บอกว่าเพื่อนตนไม่กินหรอก บอกแม่ให้ไปซื้อไส้กรอกมาทอด มองสำรวจถามว่านี่น้ำอะไร เดือนบอกว่าน้ำกระเจี๊ยบ










