พ่อมดเจ้าเสน่ห์

“เหมือนกับที่คุณรักหนูมา” แมทธิวสะดุ้งแก้ตัวว่าเราเป็นพี่น้องกัน โรมส่ายหน้า “คุณก็รู้ว่าไม่ใช่ คุณเป็นพ่อมด เธอเป็นมนุษย์...รีบทำความเข้าใจกับเธอเสีย” โรมจะเดินไป

“ขอบคุณที่ทำให้ทุกคนจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนูณิ” แมทธิวรีบขอบคุณ

“ถ้าจำได้เรื่องก็จะวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น” โรมเดินไป แมทธิวครุ่นคิดถึงคำเตือนของโรม

ooooooo

ปรารถนากำลังลองชุดใหม่อยู่หน้ากระจกสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก ทาฮีร่า โรซี่และชิคเก้นโผล่มาทักทาย เธอตื่นเต้นดีใจเพราะอยากจะพบทาฮีร่าอยู่หลายวันแล้ว เคาะกำแพงเรียกก็ไม่มา แม่มดพันปีโวยว่าตนไม่ใช่ผีจะได้ได้ยินที่เรียก

“ก็คุณปรารถเห็นว่าคุณทาเป็นแม่มด เป็น Mother ant”

“เขาเรียกว่า Witch ค่ะ ไม่ใช่ Mother ant” โรซี่แก้ให้แต่ปรารถนาชอบเรียกแบบของตัว

ทาฮีร่าตัดบทถามว่าจะไปงานไหน ปรารถนาบอกว่าจะไปงานหมั้นหลาน แล้วพูดถึงเรื่องที่อยากให้ทาฮีร่าช่วย ทาฮีร่าแทรกว่ามีของกินมาฝาก ว่าแล้วก็หยิบกล่องขนาดใหญ่ออกมาวางแล้วเปิดออก ปรารถนามองแล้วนึกว่าเป็นไข่เจียว ทาฮีร่าบอกว่ามันคือออมเล็ต

“เยอะจัง คงใช้ไข่หลายฟองเลยสิเนี่ย”

“ฟองเดียวเองค่ะ”

“รู้แล้ว ไข่นกกระจอกเทศ”

“นั่นมันแค่อาหารพื้นๆ แต่ออมเล็ตนี่เป็นอาหารชั้นสูงคลาสสิก ฉันชอบอะไรที่มันคลาสสิก”

“เพราะตัวนางคลาสสิก หรือเรียกแบบบ้านๆว่าแก่” ชิคเก้นแซว ทาฮีร่าถลึงตาใส่

ปรารถนาแทรกถามถึงไข่ออมเล็ตเป็นไข่อะไร พอทาฮีร่าบอกว่าไข่ไดโนซอร์ก็ตาโพลง โรซี่แย็บว่าชิมดูจะรู้สึกขมนิดหน่อย แต่พ่อตนกินทีไรอ้วกทุกที ทาฮีร่าทำหน้าดูถูก

“ก็คนอย่างนายชาเย็นมันจะรู้อะไร คอไม่ถึง  ของดีๆกินไม่เป็น ไร้รสนิยม ลองชิมดูสิ”

“คุณปรารถขออนุญาตคอไม่ถึง ไร้รสนิยมอีกคนนึงค่ะ”

ทาฮีร่าทำหน้าเบื่อหน่ายที่ไม่รู้จักของดี...หยดย้อยเดินเข้ามาเห็นกลุ่มทาฮีร่าก็ตื่นเต้นบอกนายตนเคาะกำแพงเรียกทุกวัน โรซี่รีบบอกว่าบ้านคุณยายอยู่ไกลจึงไม่ได้ยิน พลันหยดย้อยเห็นออมเล็ตก็บอกว่าน่ากินแล้วขอชิม เมื่อชิมแล้วก็รู้สึกอร่อย ปรารถนาจึงยกให้ทั้งหมด หยดย้อยดีใจถือกล่องออกไปกลัวเธอเปลี่ยนใจเอาคืน ทาฮีร่ายิ้มย่องที่หยดย้อยมีรสนิยมดี

พอเห็นหยดย้อยออกไป ปรารถนาก็ถามถึงธุระที่ทาฮีร่ามี ทาฮีร่าถามอย่างไม่อ้อมค้อม

“หมอแมทธิวเป็นลูกแท้ๆของลูกชายยายตลับหรือเปล่า”

“ลูกแท้ๆเลยค่ะ คุณปรารถรับรองได้ เพราะเคยไปเยี่ยมตอนเพิ่งคลอดที่โรงพยาบาล”