พ่อมดเจ้าเสน่ห์

บรรยากาศป่าช้ายามค่ำคืนช่างน่าสะพรึงกลัว จู๊ฟกับอันโตนิโอนอนแทบจะกอดกันด้วยความกลัวผี ต้องใช้ชีวิตลำบากลำบนเป็นเวลาเจ็ดวัน และต้องเก็บรากไม้ตามคำสั่ง ดร.พีท มีเสียงวิญญาณออกมาทักทายรวมทั้งเสียงหมาหอนให้หวาดกลัว

วิญญาณกลุ่มหนึ่งนั่งทำสมาธิตามมุมสงบเพราะใกล้จะไปเกิดใหม่...จู่ๆมีร่างร่างหนึ่งแว่บลงมาคว้ากระสอบรากไม้ของจู๊ฟกับอันโตนิโอไป ทั้งสองเอะอะโวยวายจะชิงคืนแต่ตามไม่ทัน ร่างนั้นม้วนตัวลงมาอีกมุมของป่า เห็นชัดว่าคือเดวิด เขาเทกระสอบรากไม้เลือกเอาสมุนไพรที่จะใช้รักษาโมนาได้ไป...

ขณะที่โมนาเริ่มรู้สึกตัว เดวิดกลับมาพอดี เขาไล่เกอร์ทรู้ดกลับออกไปและย้ำห้ามเล่าให้ใครฟัง...เกอร์ทรู้ดเดินท่องคำว่า ไม่ต้องเล่าทุกอย่างที่เห็นมาตลอดทางจนถึงเคาน์เตอร์ ซูซี่ถามเกิดอะไรขึ้น เธอย้ำคำเดิมจนซูซี่ถอนใจ แล้วนึกได้ถามใหม่

“เอางี้ ถ้าอยากเห็น ฉันต้องไปที่ไหน”

“กระโจมคนไข้หนัก”

ซูซี่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินไป...เดวิดปรุงยาจากรากไม้ที่ไปเอามา โรยเข้าที่แผลโมนา เธอดิ้นด้วยความเจ็บปวด เหงื่อแตกพลั่กกัดฟันแน่นพยายามไม่ร้อง

ออกมา เขาลูบผมเธอด้วยความเวทนา สักพักรอยแผลก็จางหาย โมนาหมดสติเพราะความอ่อนเพลีย ทันใดได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าใครเดินมา เดวิดหันขวับไปมอง

ซูซี่ย่องตรงมาที่ประตูกระโจมค่อยๆแหวก สอดส่องสายตาเข้าไป ไม่เห็นใครอยู่ในนั้น จึงเดินเข้าไปสำรวจตามชั้นวางยาก็ไม่มีร่องรอยการใช้ เธอแปลกใจว่าเกอร์ทรู้ดให้มาดูอะไร...เมื่อกลับไปบอก เกอร์ทรู้ดก็พูดคำเดิม อย่าเล่าทุกอย่างที่เห็น ซูซี่มองอย่างจับผิด

เดวิดอุ้มโมนาหายตัวมาที่บ้านของเธอ วางเธอลงบนเตียงแล้วร่ายคาถาทำให้เศษอิฐปูนที่แตกกระจายในบ้านกลับคืนสู่สภาพเดิม เขาก้มมองเธอด้วยแววตาเวทนาครู่หนึ่งจึงเดินออกไป

แสงเงินแสงทองเริ่มจับท้องฟ้า สายหมอกยังคงมีปกคลุมอยู่ทั่วไป เดวิดเปิดประตูเข้ามาในบ้านต้องชะงัก เมื่อเห็นสายตานาดาลที่นั่งมองอย่างเยือกเย็น ถามเสียงกร้าวว่าเขาไปไหนมา เดวิดโกหกว่าไปเดินเล่น นาดาลตวาดกลับ

“แกไปช่วยหมอโมนา! ฉันเห็นจากลูกแก้ว...แกเริ่มโกหก เริ่มมีความลับกับฉัน เริ่มหลีกเลี่ยงหน้าที่...”

“ผมกำลังจะไปโรงพยาบาลอัครเดชฤทธิ์ครับ ส่วนเรื่องโมนาผมสงสาร...”

นาดาลขัดขึ้นทันที “ไม่ได้ ตอนนี้แกสงสารโมนา ต่อไปแกจะสงสารพวกนักล่า ความสงสารคือศัตรูที่เลวร้ายที่สุดของเรา...ไหน แกทำอะไรไปบ้างแล้ว บอกมาซิ”

“ก็ชักชวนให้หลานชายคนเล็กเขาหลงผิด ผลาญเงินผลาญทองไปมาก...”

“ไม่ใช่ผลาญไปมาก...ต้องผลาญให้หมด ต้องทำให้ไอ้เจ้านั่นเสียผู้เสียคนจนย่ามันกระอักเลือดตาย เข้าใจไหม” นาดาลต้องการมากกว่านั้น