พ่อมดเจ้าเสน่ห์

โมนาขี่ไม้กวาดมาลงที่ป่าหนาทึบในดินแดนเวทมนตร์ สีหน้าเจ็บปวดบาดแผลที่แขน เข่นเขี้ยวจะต้องแก้แค้นให้ได้ เธอนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ ร่ายคาถารักษาบาดแผลตัวเอง แต่ยังไม่หายดี เธออ่อนแรงคอพับหมดสติไปตรงนั้น

โรมเชื่อว่าโมนาเป็นคนเอาณิศรามาขังไว้ จึงมาที่บ้านเธอเพื่อค้นหา แต่บ้านเธอปิดล็อกแน่นหนา โรมใช้พลังจากแหวนพังประตูเข้าไป เขาเข้าไปเดินค้นหาทุกซอกทุกมุม ไม่เห็นห้องคุมขังก็ทรุดนั่งแววตาใช้ความคิด

ณิศรานั่งทำสมาธิเห็นภาพเชือก กริช หนังสือสลับกันไปมาในห้วงความคิด...จนกระทั่งดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า โมนาซึ่งหมดสติรู้สึกตัว มองที่แผลยังบวมคล้ำน่ากลัว เธอกัดฟันเรียกไม้กวาดมาขี่กลับบ้าน...ระหว่างนั้น โรมกำลังจะออกจากบ้านโมนาเพราะคิดว่าณิศราอาจถูกขัง ที่อื่น ทันใดมีเสียงดังออกมาจากกำแพง โรมชะงักหันมองแล้วเรียกณิศราสุดเสียง

“หนูณิ! หนูณิอยู่ในนี้ใช่ไหม”

ณิศราไม่ได้ยินเสียงโรม เธอพยายามเพ่งมองทุกอย่างในห้วงความคิด ค้นหาวิธีใช้งาน...โรมพยายามใช้อิทธิฤทธิ์ช่วยณิศราออกจากกำแพง ณิศราเพ่งเปิดหนังสืออ่านคาถาเพื่อใช้กริช

“อา...กิวิอุม...อัลวา...ฮัมรา...ฮิมม์”

กริชหลุดออกมาจากภาพมาสู่ความจริง ณิศราลืมตาเห็นกริชลอยอยู่ตรงหน้า เธอจ้องให้มันพุ่งไปที่ ประตูห้องขัง ประตูถูกทำลายทันที แล้วกริชลอยกลับมาอยู่ในมือณิศรา เธอใช้กริชตัดโซ่ที่ล่ามขา แล้วรวบรวมพลังจะเดินออกจากกำแพง โดยใช้กริชกรีดกำแพงเป็นช่องสี่เหลี่ยม พอกำแพงทะลุเธอก็ก้าวออกมา ท่ามกลางฝุ่นฟุ้งกระจาย ทันใดมีมือหนึ่งดึงเธอออกจากตรงนั้น ณิศราตกใจยกกริชขึ้นจะแทงด้วยสัญชาตญาณ โรมจับมือเธอไว้และบอกว่าตนเอง

ณิศราเห็นโรมก็ผวาเข้ากอดอย่างลืมตัว โรมสวมกอดเธอแน่น พอณิศรารู้สึกตัวก็ผละออกด้วยอาการเขิน ทันใดนั้นเอง เสียงกรีดร้องอย่างเคียดแค้นดังขึ้น โรมรู้ว่าเป็นโมนารีบดึงณิศรามาปกป้อง ใช้ผ้าคลุมพาหายตัวไป

“ใคร ใครมาช่วยนังณิศรา” โมนาถือไม้กวาดในมือโซซัดโซเซตาแดงก่ำด้วยความแค้นใจสุดขีด ก่อนจะทรุดลงสิ้นสติเลือดซึมออกมาทางมุมปาก

โรมพาณิศราออกมาอยู่กลางป่า ท่ามกลางบรรยากาศสวยงามของนครเวทมนตร์ ณิศราหลับใหลพิงไหล่โรม โดยเขานั่งพิงต้นไม้ใหญ่ โรมอดใจไม่ไหวก้มจูบผมเธอเบาๆ กระซิบอ่อนโยนปลุกให้เธอตื่น 

หญิงสาวยังอ่อนเพลียปรือตาขึ้นแล้วหลับไปอีก โรมจูบหน้าผากแล้วเลยมาที่แก้มเธอ บอกว่าเราต้องไปกันแล้ว ณิศราลืมตาขึ้นสะดุ้งผละออกห่าง หน้าแดงด้วยความเขินที่นอนพิงเขาเสียนาน โรมจะช่วยประคองให้ลุกแต่เธอปัดมือจะลุกเอง

สุดท้ายก็ลุกไม่ขึ้น โรมแกล้งเร่งแล้วฉวยโอกาสอุ้มเธอขึ้นเสียเลย เขาเรียกพรมให้มารับ พรมมี่ยังงอนไม่อยากให้มนุษย์นั่งบนตัว โรมต้องเอ็ดว่าถ้าดื้อแบบนี้จะไม่ใช้งานอีกเลย พรมรีบกางตัวออกเพราะกลัวโรมทิ้ง โรมวางตัวณิศราบนพรม กำชับพรมห้ามทำเธอตกอีก พรมน้อยใจ

“ใช่ซี้ พรมมี่มันก็แค่เศษผ้าอายุเป็นพันๆปีแล้วนี่ ที่ไหนจะสู้มนุษย์สาวน้อยได้ล่ะ”

โรมหน่ายใจให้หยุดบ่นแล้วพาตนไป

ooooooo