เพชรร้อยรัก
ตอนที่ 9
“ขอบใจลูกรัก ในโลกนี้แม่รักโอมคนเดียว แม่ทำทุกสิ่งให้โอมได้แม้ตายแทน แม่จะไม่มีวันทำสิ่งใดให้โอมเดือดเนื้อร้อนใจ ถ้าจะมีสิ่งใดที่เลวร้ายกับโอม แม่จะขอรับมาไว้กับแม่เอง จำไว้ ถึงแม่จะไม่ดีในสายตาใคร แต่แม่ขอดีในสายตาโอมคนเดียวก็เพียงพอแล้ว”
“คุณแม่ดีที่สุดในสายตาโอม โอมรักคุณแม่ที่สุด และโอมก็รู้ว่าคุณแม่รักโอมมากที่สุดครับ โอมโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นลูกคุณแม่ ขอบคุณมากครับ”
“แม่ดีใจที่ได้เป็นแม่โอม มีลูกแสนดีอย่างโอม”
สองแม่ลูกโอบกอดกันโดยไม่รู้ว่านิตยาแอบมองจากมุมหนึ่งและพึมพำด่าสบสมัยอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่มีทางที่แกจะไม่รู้เรื่องเพชรปลอมของฉัน
อีนังคุณน้าตีสองหน้า อีคุณน้ากำลังล้างสมองพี่โอม”
ooooooo
นิตยาอึดอัดคับแค้นเป็นที่สุด เธอนัดพบเวนิกาที่ผับแห่งหนึ่งทั้งที่ดึกดื่น บอกว่าตนกำลังสติแตก
“เรื่องนังเปมี่กับนังลิลลี่เหรอ ฉันก็ไม่ต่างกับแก พวกมันหายเงียบเข้ากลีบเมฆไปหลายวันแล้ว”
“ฉันน่ะยิ่งกว่าแก ไม่ใช่แค่เรื่องนังสองคนนั่น”
“แกมีเรื่องอะไร งานเพชรก็จบไปด้วยดีมีคนชื่นชม แต่ทำอะไรนังสองตัวนั่นไม่ได้เพราะมันดันรู้ตัวมุดหัวหนีไปหลบ เดี๋ยวมันก็โผล่ทั้งหัวทั้งหางออกมาเอง”
“อกฉันกำลังจะระเบิด ฉันอยากกระโดดตึกตาย ฉันอยากฆ่าใครๆที่ฉันไม่ไว้ใจให้ตาย”
“เฮ้ย! มีอะไรใหญ่โตขนาดนั้น แกอยากบอกใครสักคนก็ฉันนี่เลย ปากฉันมันติดซิปล็อกได้เสมอสำหรับแก”
“แน่ใจนะว่าแกจะไม่พูดต่อไปที่ไหนอีก แม้แต่พ่อของแก”
“รับรอง...บอกมา”
“เพชรยอดปรารถนาของฉันโดนเปลี่ยนเอาของปลอมมาสวมแทน”
เวนิกาตะลึงพรึงเพริด อยากรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร นิตยาแน่ใจว่าต้องมีเกลือเป็นหนอน และคนที่เปลี่ยนต้องเป็นสุดยอดฝีมือจริงๆ เมื่ออีกฝ่ายถามว่าสงสัยใคร นิตยาตอบทันทีว่า “แม่ผัวฉัน”
“ฉันอยากจะเชื่อ แต่เขาจะทำได้ยังไงในเมื่อเขาเหมือนไม่เคยไปข้องแวะกับเพชรของแก หรือว่ามันเคยโดนเปลี่ยนมาก่อนหน้านั้น”
“นี่แกหาว่าพ่อแม่ปู่ย่าตาทวดของฉันเอาของปลอมมาหลอกผู้คนเหรอ”
“เปล่า ก็แค่แปลกใจและคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่ามันจะโดนเปลี่ยนตอนไหน เอาเป็นว่าฉันเสียใจด้วย และเอาใจช่วยให้แกตามหาของจริงให้พบในเร็ววัน”
“ไม่มีใครสนใจร่วมมือกับฉัน แม้แต่พี่โอม”
“แม่ผัวแกล่ะ”
“นั่นแหละตัวดี บอกว่าปล่อยวาง กลัวอาถรรพณ์เพชร”
“แปลก...เหลือเชื่อ”
“ฉันถึงสงสัยไงว่ายัยนี่แหละต้องรู้ว่าเพชรฉันหาย มันต้องมีส่วนปล้นเพชรฉัน”
“ทำคนเดียวได้เหรอ เก่งเกินไปรึเปล่า”
“ก็คงมีคนร่วมมือที่เก่งพอกัน อย่างเช่น...”
นิตยาหยุดชะงัก แต่กระนั้นเวนิกาก็เดาออก รีบดักคอว่า
“อย่ามากล่าวหาพ่อฉันเชียวนะ ถ้าแกคิดแบบนี้ เราเห็นทีต้องเลิกคบกัน” เวนิกาลุกพรวดเมินหน้าหนี นิตยาเองก็บึ้งตึง สะบัดหน้าไปอีกทาง...
กลายเป็นสองคนไม่พอใจกัน
ooooooo
