เพชรร้อยรัก
ตอนที่ 9
ลิลลี่รู้สึกตัวแล้ว แต่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เธอค่อยๆย่องออกจากห้องตรงไปที่โทรศัพท์เพื่อโทร.หาเปมี่ แต่ไม่สามารถติดต่อได้
เวลานั้นธาวินโทร.เข้าบ้านแต่สายไม่ว่าง เขาห่วงลิลลี่อยากถามอาการจากสายใจ ขวัญแก้วแม้จะเป็นเด็กแต่ก็ดูออกว่าพ่อวินเป็นห่วงดาราคนนั้น
ลิลลี่ต้องการหนีออกจากบ้านหลังนี้แต่เธอไม่มีเงิน จึงฉกฉวยเอาในลิ้นชักมาจำนวนหนึ่งเพื่อเป็นค่ารถกลับกรุงเทพฯ สายใจทำอาหารมาให้ไม่เห็นลิลลี่ในห้องก็ตกใจ จะโทร.บอกธาวินก็พอดีเห็นโทรศัพท์วางไว้นอกแป้น
เมื่อได้คุยกันแล้วธาวินสั่งสายใจให้คนงานช่วยกันตามหาลิลลี่ ขณะที่ตัวเองก็รีบเร่งขับรถกลับไร่ด้วยเหมือนกัน ลิลลี่วิ่งกระเซอะกระเซิงหาทางออกจากไร่แต่มาเจอครรชิตตรงทางเข้าไร่
ครรชิตพยายามทำความเข้าใจกับเธอว่าที่นี่ไม่มีใครทำอันตราย การหนีออกไปต่างหากที่จะเป็นอันตราย ลิลลี่หวาดกลัวเกินกว่าจะฟังคนแปลกหน้าจึงวิ่งหนีสุดชีวิตโดยมีครรชิตไล่กวดไม่ลดละ จนกระทั่งมาหยุดตรงหน้ารถธาวิน ลิลลี่ตกใจถึงกับเป็นลม ธาวินกุลีกุจออุ้มเธอขึ้นรถโดยไม่ทันสังเกตว่าขวัญแก้วน้อยใจหนีลงจากรถไปแล้ว ครรชิตให้น้องชายพาลิลลี่เข้าบ้าน ส่วนตัวเองจะรีบไปตามขวัญแก้ว
เมื่อลิลลี่รู้สึกตัวก็โดนธาวินตำหนิยกใหญ่ว่าชอบก่อเรื่อง ทำตัวน่าเบื่อ เพราะเหตุนี้เขาถึงเกลียดดารา หญิงสาวสะดุ้งสะเทือนกับคำพูดของเขา มองรอบทิศก่อนถามว่า
“ที่นี่บ้านคุณเหรอ”
“ใช่...ไร่เนินสลา”
“แปลว่าคนที่พาฉันมาที่นี่คือ...”
“ไม่ต้องถาม รู้แล้วหยุดเสียสติ ฉันกำลังจะเป็นบ้าเพราะเธอป่วน”
“ฉันเสียใจ...ฉันขอโทษ”
“คิดอะไรบ้าๆ พามาดีๆจะมาหนีให้เกิดเรื่องราวอีก”
“ถ้าฉันทำให้คุณป่วน คุณกำลังจะบ้า ก็เอาฉันไปส่งที่ท่ารถกลับกรุงเทพฯสิ”
“ด้วยเงินที่เธอขโมยมาจากที่ไหนสักแห่งในบ้านนี้น่ะเหรอ”
ลิลลี่หน้าเสีย รู้สึกผิดที่ขโมยเงินในบ้านเขาแถมยังแอบใช้โทรศัพท์ แต่สุดท้ายก็ติดต่อเปมี่ไม่ได้
“ฉันมันแย่มาก เชิญถล่มเหยียบย่ำฉันให้จมดินเลยสิคะ”
“อย่าท้าทายนะ”
“ฉันไม่ได้ท้าทาย แต่ฉันสำนึกถึงความโง่ของตัวเอง ย้อนเวลาได้ฉันจะไม่หนีมาขึ้นรถคันนี้ของคุณ”
“แต่เวลามันไม่อาจย้อนได้ ถึงย้อนได้เธอก็คงจะหนีไปขึ้นรถอีกสองคันนั่น มันคือรถคนที่ตามจับตัวเธอ อย่าพูดมาก ยิ่งพูดมากฉันยิ่งไม่ชอบดารามากขึ้น...ขึ้นไปบนบ้านกันได้แล้ว”
ธาวินดึงแขนแต่เธอขัดขืน เลยต้องอุ้มเดินหน้าตึงขึ้นบ้าน บัวตองกับยายจันกำลังจะเอาขนมมาให้ดาราคนสวยกินหลังฟื้นไข้ พอมาเห็นอย่างนั้นยายก็ไม่กล้าตามเข้าไปเพราะฤกษ์ไม่ดี แต่บัวตองกลับหัวเราะชอบใจ ค้านว่านี่แหละคือฤกษ์ดี เหมือนเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวข้ามธรณีประตูเข้าห้องหอ
ooooooo
