ตอนที่ 5
ไปถึงจึงรู้ว่าชายวัยกลางคนที่ถูกรุมทำร้ายนั้น ถูกอุ้มมาจากที่อื่นเพื่อบีบให้ใช้หนี้ แต่ชายคนนั้นบอกว่าตนไม่ได้เป็นหนี้มันแม้แต่บาทเดียว ถูกมันตะคอกว่า “ไอ้เพ้ง มึงหาว่าเสี่ยใส่ร้ายมึงหรือ”
“เสี่ยอะไรกูไม่รู้จัก”
“ปากแข็งนักนะมึง” มันหยิบปืนออกมาจ่อ เพ้งร้องขอชีวิตลนลาน ทันใดนั้นเพชรเข้ามาบอกให้ใจเย็นๆ นักเลงถามว่ามายุ่งอะไรด้วย ไม่ใช่เรื่องของมึง เดี๋ยวโดนไม่รู้ตัว เพชรบอกว่าตนไม่อยากยุ่งแต่ไม่ชอบเห็นคนโดนรุมไม่มีทางสู้แบบนี้ นักเลงพยักหน้าสั่งลูกน้อง “จัดการมัน”
เมื่อถูกสั่งให้จัดการ เพชรไวกว่า จัดการลูกน้องมันที่ถือปืนจนปืนกระเด็นเตะปืนไปอีกทางแล้วลุยพวกที่เหลือ เพ้งรีบหนีไปซ่อนตัวที่รถของเพชร เพชรตามไปที่รถ ประตูรถสองข้างยังเปิดอยู่ พวกนักเลงตามมาจัดการเพชร มันยิงปืนใส่เพชรแต่ไม่โดน พอมันจะยิงซ้ำ ก็มีเสียงรถตำรวจแว่วมาแต่ไกลพวกมันจึงหนีไป
เพ้งมองเพชรอย่างขอบคุณที่ช่วยตนรอดตาย เมื่อตำรวจมาถึงเพ้งบอกว่าถ้าไม่ได้หนุ่มคนนี้ตนตายไปแล้ว แต่ไม่รู้จะตอบแทนยังไงเพราะมันอุ้มตนมาไม่มีอะไรติดตัวมาเลย
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องตอบแทนผมหรอก”
“แล้วนี่จะไปไหนกัน” ตำรวจถาม เพชรบอกว่าจะไปส่งของที่เมืองกาญจน์ “ถ้าอย่างนั้นกลับมาแล้วช่วยไปเป็นพยานให้พี่ที่โรงพักได้ไหม เอาเบอร์โทรศัพท์ไว้แล้วกัน”
เมื่อไม่มีอะไรแล้วเพชรขอตัวไปทำงานต่อ เพ้งขอบใจอีกครั้งถามว่าชื่ออะไร
“เพชรครับ”
“เพชร...อยู่ที่บริษัทขนส่งนี่น่ะหรอ” เพ้งดูชื่อบริษัทที่ข้างรถ แล้วบอก “พี่ชื่อเพ้งนะ”
เพชรไหว้ลา เพ้งกับตำรวจเดินตามไปส่งที่รถ ตำรวจเห็นอะไรบางอย่างมองเพชรอย่างสงสัย
เพชรถูกจับไปที่สถานีตำรวจฐานมียาบ้าในครอบครอง สารวัตรโทร.คุยกับเจ้านายของเพชร บอกว่าเพชรปฏิเสธว่าไม่ใช่ของเขา ตนสอบสวนเด็กรถแล้วเห็นว่าไม่เกี่ยวจริงๆจึงปล่อยตัวไป แต่ต้องกันเพชรไว้ก่อน
สารวัตรบอกเจ้านายเพชรว่าถึงเถ้าแก่ยืนยันว่าเพชรเป็นคนดียังไง ตนก็ต้องว่าไปตามหลักฐาน
พอสารวัตรวางสายจากเถ้าแก่ก็หันมาพูดกับครูหมายที่นั่งอยู่ ครูถามว่าถ้าเพชรแก้ต่างไม่ได้ต้องโดนกี่ปี สารวัตรบอกว่า “อย่างน้อยสี่ปีขึ้นไปครับ”
“ผมต้องหาพยานมายืนยันให้ได้ว่าเพชรมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับของพวกนี้” ครูหมายยืนยันแม้จะหนักใจ
เมื่อไปเยี่ยมเพชร เพชรฝากครูให้ช่วยดูแลย่ากับพิมด้วย ครูหมายบอกไม่ต้องห่วงแต่คืนนี้เพชรคงต้องนอนห้องขังนี่ไปก่อน ครูจะไปหาคนมาประกันตัวมาสู้คดีให้เพราะเชื่อในความบริสุทธิ์ของเพชร










