ตอนที่ 5
คืนนี้เพชรจะออกไปขับรถส่งของวันแรกแล้ว ย่าพุดกรองบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงย่าอยู่กับพิมได้และเตือนเพชรให้ขับรถดีๆ กลางคืนถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงเพราะอันตราย
พิมบ่นไม่พอใจที่เถ้าแก่หูเบาฟังคนใส่ร้ายเพชรจนต้องออกจากงาน
“อย่าเสียใจเลยนะหนูพิม จำที่ย่าสอนไม่ได้หรือ อุปสรรคไม่ใช่เรื่องใหม่ ถ้าใจเราไม่ท้อทุกอย่างอยู่ที่ใจ ยังไงพี่จะสู้ใหม่เพื่อให้มีอู่ของตัวเองให้ได้”
“หนูพิมจะทำขนมช่วยอีกแรงจ้ะ พี่เพชรจะได้เป็นเจ้าของอู่เร็วๆ”
ทั้งย่า เพชร และพิม ล้อมวงกินข้าวกันอย่างมีความสุข
คืนนี้เพชรไปที่บ้านเช่าของรินทร์กับแก้วตา เพชรเล่าเรื่องราวของตนให้แก้วตาฟัง แก้วตาถามว่าจะให้พี่ชาญวิทย์ไปช่วยการันตีให้ไหมจะได้ไม่ต้องไปขับรถไกลๆ หายไปสองสามวันอย่างนี้ เดี๋ยวรินทร์คิดถึงอกแตกตาย เลยถูกรินทร์ด่าแก้เขิน แต่บอกเพชรว่าถ้าเขาอยากทำตนก็คงได้แต่ให้กำลังใจและเป็นห่วง
“พี่จะดูแลตัวเองให้ดีไม่ทำให้รินทร์เป็นห่วงนะ ...ถึงงานนี้จะไม่ใช่งานในฝัน แต่ในเมื่อมันเลือกไม่ได้ ปากท้องก็ต้องมาก่อนความฝัน”
“รินทร์เข้าใจจ้ะ”
“พี่ไม่รู้ว่าต้องทำงานนี้อีกนานแค่ไหน แต่ถ้ามันยังไม่มีทางเลือกพี่ก็ต้องสู้ทุกอย่าง แต่ไม่ว่าอะไรจะยาก
จะง่าย...แค่ได้รู้ว่ามีคนให้กำลังใจอยู่ มันก็...มันก็ดีมากๆแล้ว”
รินทร์เขิน บอกว่ารู้สึกดีที่ตนมีความหมายกับใครสักคน...แล้วต่างยิ้มให้กันอย่างใจตรงกัน...
เมื่อเพชรไปที่บริเวณลานจอดรถขนของ รินทร์ก็หิ้วปิ่นโตไปให้บอกว่าเป็นมื้อกลางวันกับมื้อเย็น ตนทำแต่ของทอดมาจะได้ไม่บูดง่าย กำชับให้เพชร
ขับรถดีๆ เพชรถามแซวว่า “นี่สั่งใช่ไหม”
“ถ้าสั่งแล้วจะฟังไหมล่ะ” รินทร์ถามเขินๆ
“เชื่อฟังยิ่งกว่าเจ้านายอีก”
รินทร์หัวเราะเขิน พอดีเด็กติดรถมาบอกว่าพร้อมออกเดินทางแล้ว เพชรบอกรินทร์ว่าไม่ต้องห่วงนะ ยื่นปิ่นโตให้เด็กติดรถเอาไปไว้ที่รถ
รินทร์ยืนโบกมือส่งเพชรจนรถลับตา จึงกลับด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ooooooo
ศักดิ์คิดหาทางช่วยเพชร ไปขอครูหมายให้มาช่วยพูดกับเฮียตงว่าเพชรไม่ได้ขโมยของอย่างที่ถูกกล่าวหา ครูถามว่าเฮียตงจะเชื่อหรือว่าเพชรถูกณรงค์แกล้ง
“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่เถอะครู แต่อย่างน้อยเฮียเขาต้องรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่อู่บ้าง ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้”
“บอกตรงๆนะศักดิ์ ข้าก็ไม่แน่ใจหรอกว่าข้าจะช่วยไอ้เพชรให้กลับมาทำงานที่อู่ได้อีก แต่ข้ายืนยันกับเฮียตงได้ว่ามันไม่มีนิสัยอย่างนั้น”










