ตอนที่ 5
เพชรขับรถไปส่งของ จากสินค้าที่เต็มรถค่อยๆลดลงเหลือแค่อย่างสองอย่าง เพชรมองสินค้าที่เหลืออย่างพอใจ...มีกำลังใจ
พุดกรอง พิม และรินทร์ไปเยี่ยมไกรสรที่มูลนิธิ ไกรสรพูดอย่างมีความหวังว่าถ้าตนหายดีเมื่อไหร่คงไปช่วยส่งขนมได้บ้าง รินทร์ถามว่าไม่กลับไปทำงานที่อู่หรือ ลุงยังมีฝีมือนะ
ไกรสรพึมพำว่าสภาพตนอย่างนี้ใครเขาจะรับ หยิบจับอะไรก็ลำบากมันจะไปทำอะไรได้ รินทร์ให้กำลังใจว่าลองไปทำกายภาพบำบัดดู ตนเชื่อว่าลุงต้องกลับมาเหมือนเดิมได้ ย่าพุดเสริมว่าถึงไม่เหมือนเดิมแต่ยังไงก็ต้องดีกว่าเดิม พิมเห็นด้วย รินทร์บอกว่าตนจะไปติดต่อเจ้าหน้าที่ให้ ทางนี้เขาคงมีช่องทางแน่ๆ
พูดแล้วรินทร์ลุกไปเลย ไกรสรพึมพำว่ามันยุ่งได้ทุกเรื่องเลย พิมติงว่าพี่รินทร์ยุ่งเพราะรักและหวังดีกับพ่อ ย่าพุดเสริมทันทีว่า
“เห็นไหมสร มีแต่คนเอาใจช่วยเอ็งทั้งนั้น แค่เอ็งรับความหวังดี พวกข้าก็ดีใจกันทั้งบ้านแล้ว”
ไกรสรฟังแล้วคิดตาม มองแม่กับพิมอย่างเข้าใจ
ooooooo
ณรงค์เอาวุธไปฝากทำงานที่อู่เฮียตง สอนวุธด่ากระทบพวกศักดิ์ โก้กับโต้งที่อยู่แถวนั้นว่า
“มือไม้อ่อนอย่างนี้ถูกแล้วไอ้วุธ แล้วก็อย่ากินบนเรือนขี้รดหลังคาเหมือนไอ้คนบางคนก็แล้วกัน ไม่งั้นจะโดนเฉดหัวไล่อย่างกับหมาเลย ใช่ไหมน้าศักดิ์”
เห็นศักดิ์ไม่สนใจก็พูดยั่วยุเย้ยหยันว่า
“อุตส่าห์แบกหน้าไปขอความเห็นใจเถ้าแก่ถึงบ้าน แล้วโดนไล่กลับมาแบบนี้ เป็นผมคงอายแทบแทรกแผ่นดินหนีไปแล้วล่ะ”
ศักดิ์โมโหบอกว่าตนไม่ได้ทำเรื่องเลวๆถึงต้องอาย โก้ผสมโรงว่าแต่บางคนทำเรื่องเลวก็ยังไม่เห็นอายเลย โต้งรับลูกว่านั่นสิ ณรงค์หันเล่นงานว่าระวังปากให้ดี เผลอๆจะโดนไล่ออกยกแก๊งสักวัน
“ถ้าเอ็งหมายถึงข้าด้วย เอ็งก็คิดผิดแล้วล่ะไอ้รงค์ วันไหนข้าอยากออกก็ออกเองไม่ต้องรอใครไล่” ณรงค์ท้าว่างั้นก็ออกเสียวันนี้เลยสิจะรออะไร ศักดิ์สวนทันควันว่า “ก็รอดูความฉิบหายของไอ้พวกสอพลอไง”
ณรงค์ยิ้มยโส บอกว่าไม่ต้องห่วง ตนรู้ว่าต้องอยู่ยังไง ประชดว่าน้านั่นแหละดูแลตัวเองให้ดีเพราะตนไม่เห็นเงาหัวน้าแล้ว แล้วสั่งวุธว่า “นอกจากข้ากับเฮียตี๋ เอ็งก็ไม่ต้องไหว้ใครนะไอ้วุธ” แล้วพาวุธเดินกร่างไป
โก้ถามศักดิ์ว่าทนฟังมันได้ยังไง ศักดิ์บอกว่าฟัดกับมันเดี๋ยวก็บ้าไปด้วย ปล่อยมันบ้าไปคนเดียวเถอะแล้วเร่งให้ทำงานกัน พอโก้กับโต้งไปทำงานต่อ ศักดิ์ก็รำพึง...
“ไอ้อ่อง เอ็งไม่อยู่ลูกเอ็งมันเป็นเสียอย่างนี้ไปแล้ว ข้าเศร้าแทนเอ็งจริงๆ”
ooooooo










