ตอนที่ 7
“บางทีหนูก็ไม่รู้จะงอนพี่ปัทม์ไปทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซะหน่อย” เผลอพูดออกไปแล้วหนูตุ่นเฉไฉ “หนูว่าตอนนี้พี่ปัทม์เขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ”
ครูอัญมองหนูตุ่นอย่างรู้ทัน ถามว่าคนที่เจอในงานศพหรือ แล้วลูกล่ะมีคนชอบหรือยัง พอหนูตุ่นบอกว่ามีแต่เพื่อน ครูอัญบอกว่ามีคนพิเศษเมื่อไหร่พามาให้แม่รู้จักบ้างนะ
“ให้แน่ใจจริงๆก่อนแล้วหนูตุ่นจะพามาให้รู้จักแม่เป็นคนแรกเลย”
“จ้า...” ครูอัญลากเสียงยาวล้อๆ
ooooooo
พอปัทม์กลับมาที่บ้านครูอัญ ตื่นแต่เช้าก็ต้มสมุนไพรหลายหม้อจนพฤกษ์ถามว่าจะทำขายหรือ ปัทม์บอกว่าคิดไว้เหมือนกัน เผื่อคนที่ไม่สะดวกต้มเองจะซื้อกิน
พอหนูตุ่นมาเห็น ปัทม์ก็เกณฑ์ให้มาชิมน้ำสมุนไพร หนูตุ่นโบ้ยให้ลุงพฤกษ์ชิมแทน พอชิมพฤกษ์ชมว่าไม่เลว ถ้าทำขายจริงๆนึกไม่ออกว่าจะรวยขนาดไหน
“ผมฝันไว้ว่า น้ำสมุนไพรของผมจะวางขายในตู้แช่ของร้านค้าทั่วประเทศ”
“แล้วใครจะไปส่งน้ำพวกนี้ล่ะ ลุงไม่ไหวหรอกนะ แค่กรุงเทพฯลุงก็ว่าเหนื่อยแล้ว”
“ผมคิดไว้ว่าจะลองทำขายในตลาดแถวๆไร่ก่อนครับ”
หนูตุ่นบอกปัทม์ว่าตนชอบฝันของพี่ปัทม์ที่อยากให้น้ำสมุนไพรไปอยู่ตามร้านค้าทั่วประเทศ ปัทม์พูดอย่างไม่จริงจังว่า ฝันไปงั้นแหละ
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ พี่ปัทม์ต้องเชื่อมั่นในความฝัน อนาคตใครจะรู้” ปัทม์บอกว่าตนไม่มั่นใจว่าจะทำได้ “พี่ปัทม์ลองตั้งโจทย์ให้ตัวเองดูสิ จะขายให้ใคร ขายที่ไหน ขายยังไง แล้วต้องทำยังไงให้คนอยากมากิน”
ปัทม์ฟังแล้วอึ้ง แซวว่าหนูตุ่นเหมือนแม่ขึ้นทุกวันแล้วนะเนี่ย ทำเอาหนูตุ่นยิ้มเขิน แต่ปัทม์ยิ้มเหมือนได้พลังเพิ่มความมั่นใจให้ตน
คืนวันต่อมา ปัทม์บอกหนูตุ่นว่าตนจะกลับพรุ่งนี้แล้ว และยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มาอีก หนูตุ่นจะไปส่งที่ท่ารถ ปัทม์บอกว่าไม่เป็นไร พรุ่งนี้เพื่อนจะไปส่ง หนูตุ่นหน้าเจื่อนเมื่อนึกรู้ว่าต้องเป็นรสสุคนธ์แน่ๆ
รุ่งขึ้นครูอัญเอาน้ำสมุนไพรให้ปัทม์บอกว่าหนูตุ่นเตรียมไว้ให้กินระหว่างทาง ปัทม์ไหว้ขอบคุณครูอัญ และมองไปทางหนูตุ่นเอ่ย “ขอบคุณมากนะหนูตุ่น”
ขณะนั้นเองรถคันหนึ่งแล่นเข้ามา ปัทม์เห็นรสสุคนธ์ลงจากรถจึงแนะนำแก่ครูอัญและพฤกษ์
“นี่รสสุคนธ์เพื่อนผมครับ”
รสสุคนธ์ไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วถามปัทม์ว่าจะไปกันหรือยัง ปัทม์พยักหน้าแล้วบอกหนูตุ่น “พี่ไปนะ” แล้วไหว้ลาครูอัญกับพฤกษ์ ครูอัญขอให้เดินทางปลอดภัย พอรสสุคนธ์ขับรถออกไป พฤกษ์มองตามพึมพำ










