ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"
ตอนที่ 7
รสสุคนธ์พาปัทม์เข้าไปนั่งคุยที่ห้องรับแขกในบ้านที่ตบแต่งทันสมัยอย่างคนเมือง ปัทม์ดูรูปครอบครัวที่ตั้งโชว์ ถามว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่หรือ จึงรู้ ว่าเสียไปหลายปีแล้ว ไม่ได้ส่งข่าวเพราะตอนนั้นเราไม่ได้ติดต่อกัน
ปัทม์แสดงความเสียใจด้วย ชมว่ารสดูเข้มแข็งดี เธอถามว่าปัทม์มาทำอะไร มาอยู่กรุงเทพฯแล้วหรือ ปัทม์บอกว่ามาธุระสองสามวันเท่านั้น เธอถามทำไมไม่มาอยู่กรุงเทพฯเลยล่ะ ตนคิดถึงแย่เลย
“คิดถึงก็ขึ้นไปหาสิ”
“บ้า...รสต้องทำงานนะ ช่วงนี้งานที่ออฟฟิศหนักมาก” ปัทม์ถามว่าเธอทำตำแหน่งอะไรหรือ “เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด แล้วก็เลขาประธาน แต่จริงๆแล้วจะเรียกว่าทำมันทุกอย่างก็ได้นะ จับฉ่ายไปหมด เพราะคนลาออกไปเยอะ”
รสสุคนธ์โมเมถามว่าปัทม์ตัดสินใจมาทำงานกับตนแล้วใช่ไหม คุยอวดว่ามีน้ำอัดลม TK ให้กินฟรีทุกวันเลยนะ ปัทม์บอกว่าตนไม่ค่อยชอบน้ำอัดลม
“คนเขาดื่มกันทั่วบ้านทั่วเมือง ขายได้ทั่วประเทศ ยิ่งยี่ห้อดังๆเขาขายกันไปทั่วโลกเลยนะ”
“ผมอยากรู้จริงๆเลย เขาทำยังไงมันถึงขายดีกันขนาดนั้น” รสสุคนธ์ชวนว่าอยากรู้ก็มาทำงานด้วยกันสิ “ผมคิดไว้แล้วนะรส ว่าผมจะทำอะไร” ปัทม์บอก เห็นรสสุคนธ์ทำหน้างอนก็ยิ้มอ้อน ชูนิ้วก้อยง้อ
ปัทม์เดินสำรวจตลาดออกมาถึงร้านขายของชำ มองในตู้แช่เห็นเต็มไปด้วยน้ำอัดลม นมกล่อง น้ำเก๊กฮวย เห็นกลุ่มนักเรียนเดินมาออกันเต็มหน้าร้านสั่งน้ำอัดลม บ้างกินจากขวด บ้างเอาไปกินระหว่างทาง เด็กๆกินน้ำอัดลมแล้วทำเสียง “อ้า...” อย่างชื่นใจ ปัทม์มองแล้วขำ
เจ้าของร้านถามปัทม์ว่าจะเอาอะไร ปัทม์บอกว่าเอาน้ำเปล่า เจ้าของร้านจึงเดินไปหยิบที่หลังบ้านมาให้ ปัทม์เห็นน้ำเก๊กฮวยในตู้แช่เลยสั่งน้ำเก๊กฮวยด้วย
พอดื่มน้ำเก๊กฮวยปัทม์บอกว่าหวานไปหน่อยถ้าลดหวานลงจะดีมาก เจ้าของร้านบอกว่าหวานน้อยก็ไม่มีคนกินสิ ปัทม์บอกว่าตนนี่แหละกิน เพราะหวานมากไปไม่ดี แทนที่สรรพคุณเป็นยาจะกลายเป็นโทษเอา
เป็นเรื่องเลย! เจ้าของร้านชักสีหน้าหาว่ามาด่าน้ำเก๊กฮวยร้านตน ไล่ไปให้พ้นอย่ามายืนบังหน้าร้านคนจะขายของ ปัทม์ส่ายหัวเดินขำๆออกไป
ooooooo
คืนนี้หนูตุ่นออกมาที่ระเบียงมองไปที่ห้องปัทม์เห็นกำลังนั่งเขียนอะไรง่วนอยู่ที่โต๊ะ ครูอัญเดินตาม ออกมาถามว่าปัทม์เป็นยังไงบ้าง หนูตุ่นบอกว่าดีขึ้นแล้ว ดูเหมือนกำลังคิดจะทำอะไรบางอย่างอยู่
ครูอัญบอกว่าปัทม์คนเดิมกลับมาแล้ว ถามว่าแล้วหนูตุ่นล่ะหายงอนพี่เขาหรือยัง หนูตุ่นบอกว่าดีกันแล้วมั้ง ครูอัญถามหยอกว่า “ยังจะมีมั้งอีกนะเรา”
