พันธกานต์รัก

ในเวลาไล่เลี่ยกันนภชลเกิดหิวน้ำขึ้นมาแต่น้ำในห้องพักดันหมด ก็เลยต้องเดินลงมาขอที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ เจอทองเอกกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟากำลังเช็กงานจากมือถืออยู่ เธอร้องทักมานั่งทำอะไรตรงนี้ห้องก็มีทำไมไม่เข้าไปในห้อง พอเห็นเขาอึกอัก เธอเดาออก หวังว่าคงจะไม่ได้ยกห้องพักให้เด็กนั่นนอนแทน

“เต็มฟ้าเหมือนจะไม่สบาย ผมเลยให้ไปนอนพักในห้องดีกว่า ถ้าเกิดเป็นอะไรไปจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่”

“ความเป็นสุภาพบุรุษของคุณนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ...ตามฉันมานี่” นภชลพาทองเอกไปที่ห้องพักของตัวเอง บอกให้เขานอนที่โซฟาในห้องได้ เขาอึกอักถึงเราจะหมั้นกันแล้วก็จริง แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน คนอื่นรู้เข้าเธอจะดูไม่ดี นภชลไม่แคร์ใครจะมองอย่างไรก็เชิญตามสบาย ทองเอกยังไม่ทันจะพูดอะไรอีก นพดลโทร.เข้ามือถือของนภชลเสียก่อน เธอขอตัวไปรับสาย แล้วเดินไปคุยกับพ่อที่ระเบียงห้อง

“ช่อม่วงไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับแสนคม”

นภชลสงสัยพ่อรู้ได้อย่างไร ท่านเล่าว่าวันนี้ช่อม่วงมาหาที่ออฟฟิศ เผลอหลุดปากพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา นภชลถึงกับฉีกยิ้มนี่ก็แปลว่าเธอไม่ต้องแต่งงานกับทองเอกแล้วใช่ไหม เขาปฏิเสธทันทีว่าไม่ใช่ ที่โทร.มาหาก็เพื่อจะบอกให้เธอเตรียมตัวไว้ต่างหาก เพราะเธออาจจะต้องแต่งงานกับทองเอกเร็วขึ้น

“ทำไมคะ ก็ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้พ่อยังจะให้หนูแต่งกับเขาไปทำไม แต่งไปมันก็ไม่ได้อะไรแล้วนี่คะ”

“ตอนนี้น่ะใช่ แต่ลูกก็รู้นี่ว่าเราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”...

พระพายเดินหลงป่าตั้งแต่ปากบวมยันปาก

หายบวมก็ยังหาทางออกไม่เจอ เริ่มใจเสียทำท่าจะร้องไห้ พานโกรธพันธกานต์ว่าเป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องมาเจอแบบนี้ มัวแต่โมโหไม่ทันดูทางเดินสะดุดรากไม้หน้าคะมำครั้นเงยหน้าขึ้นมองถึงได้รู้ว่าตัวเองอยู่ใต้ต้นไม้อธิษฐาน ไหนๆก็มาถึงแล้ว เธอจะลองเขียนคำอธิษฐานเอาใส่ในกระบอกไม้ไผ่ฝังลงในดิน แล้วยกมือขึ้นพนมหลับตา

“ท่านต้นไม้อธิษฐานคะ ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้หนูไม่เคยมีความรักเลย หนูจะมีความรักไหมคะ หนูอยากเจอคนที่หนูรักและรักหนูค่ะ” ขาดคำพระพายได้ยินเสียง สวบสาบดังเข้ามา กลัวมากไม่กล้าหันมอง แต่ต้องดีใจเมื่อได้ยินเสียงพันธกานต์ร้องเรียกเธอดังขึ้น พระพาย

หันมองตามเสียงเห็นเขาเดินออกมาจากราวป่าจะลุกไปหาแต่ขาเจ็บเดินเซจะล้ม เขาพุ่งไปรับไว้ทันถามว่าเป็นอะไร

ใบหน้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจอีกฝ่ายเต้น พันธกานต์ต้องถอยออกห่างครั้นเห็นขาเธอเลือดไหล ลงนั่งยองๆดูแผล ก่อนจะฉีกชายเสื้อตัวเองมาพันแผลให้ เห็นเธอจ้องไม่วางตาถามว่ามองอะไรตะลึงในความหล่อของเขาหรือ เธอเบ้ปากใส่ พูดออกมาได้ไม่รู้จักอายปาก แล้วชวนกันกลับ พระพายเดินเอง ไม่ไหว เขาก็เลยให้ขี่หลัง ความกลัวของเธอมลายไปสิ้นเหลือแต่ความสุขใจจนเผลอกอดคอเขาแน่น