พันธกานต์รัก

ทองเอกก็สงสัยในตัวนภชลเช่นกัน เห็นเธอกำลังเก็บของจะกลับบ้าน ถามอย่างไม่อ้อมค้อมว่าไม่ใช่ฝีมือเธอใช่ไหม นภชลไม่พอใจวางกระเป๋ากระแทกกับโต๊ะดังปัง หากเขาสงสัยเธอก็ควรจะสงสัยตัวเองเช่นกัน

“ที่ผมสงสัยคุณก็เพราะพระพายบอกผมเองว่าตอนที่เธอส่งงาน คุณก็อยู่ในห้องนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ”

นภชลย้อนถามแล้วเธอจะทำอย่างนั้นทำไมในเมื่อเธอเองก็เป็นคู่หมั้นของเขา จังหวะนั้นพระพายเปิดประตูเข้ามาเจอทั้งคู่กำลังมีปากเสียงกันก็ชะงัก นภชลแค่นยิ้มให้

“แทนที่คุณจะสงสัยฉัน ฉันว่าคุณน่าจะเอาเวลาไปปรึกษากับน้องสาวคุณดู หรือไม่ก็ลองไปนึกดูดีๆว่าคุณพลาดทำข้อมูลหายไปได้ยังไงดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันนะคะ” นภชลว่าแล้วคว้ากระเป๋าถือออกจากห้อง พระพายรีบบอกทองเอกว่าไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ เขาไม่ได้สงสัยเธอแต่สงสัยพันธกานต์ เธอแก้ตัวแทนพันธกานต์ว่าไม่ได้เป็นคนทำเช่นกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะคิดแบบเขา

“แต่เท่าที่พายรู้จักคุณพันมา คุณพันไม่ใช่คนที่จะทำอะไรอย่างนี้ได้”

คำพูดแก้ตัวให้พันธกานต์ของพระพายทำให้ทองเอกเจ็บแปลบใจ แต่ทำเหมือนไม่มีอะไร จับหัวเธอโยกเล่น ปลอบว่าไม่ต้องคิดมากไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร กลับบ้านกันดีกว่า...

ตั้งแต่แยกกับแสนคม นพดลยังไม่ยอมกลับ จอดรถ รอลูกสาวอยู่ที่ลานจอดรถ พอเธอเหลือบไปเห็นรีบเดินมาเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างๆพ่อ ทักว่ายังไม่กลับ อีกหรือ เขาจะกลับได้อย่างไรในเมื่อยังไม่รู้เหตุผลเลยว่าทำไมลูกถึงต้องมาทำงานที่นี่ แล้วอย่าคิดว่าเขาไม่รู้ ว่าเธอทำอะไรเอาไว้ เธออึ้งไปเล็กน้อยไม่คิดว่าพ่อจะรู้ว่าเธอคือผู้อยู่เบื้องหลังการหายไปของไฟล์คุณพิมพ์

“ไม่ว่ายังไง แกก็ต้องแต่งกับทองเอก พ่อขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าแกยังคิดทำเรื่องอย่างนี้อยู่อีก พ่อก็จะหาทางจัดการพี่พันของแกเหมือนกัน”

นภชลเห็นสีหน้าเอาจริงของพ่อก็อดหวั่นใจไม่ได้ ลงจากรถยืนมองรถของท่านที่แล่นหายไปกับการจราจรที่หนาตา ครั้นหันกลับมาอีกทีต้องชะงักเมื่อเจอพันธกานต์ยืนจ้องอยู่ รีบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถามว่าจะกลับเหมือนกันหรือ เขายังไม่กลับแต่ตั้งใจลงมาหาเธอ เมื่อครู่นี้เขาเห็นเธอลงจากรถใครหรือ

“อ๋อ คุณพ่อน่ะค่ะ พอดีแกลืมของไว้น่ะค่ะ พี่พันคงไม่ได้จะลงมาเพื่อจะพาชลไปเลี้ยงต้อนรับการทำงานวันแรกใช่ไหมคะ” นภชลทำร่าเริงกลบเกลื่อน พันธกานต์ไม่ได้มาชวนเธอไปไหนทั้งนั้น แต่อยากรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือเธอหรือเปล่า เพราะเขามั่นใจว่าต้องไม่ใช่ฝีมือพระพาย นภชลหึงปรี๊ดแตก

“ทำไมคะ พี่พันคงจะชอบนังเด็กนั่นมากนักใช่ไหมคะ ถึงได้มั่นใจขนาดนั้น”