นางร้าย

ทางด้านวิชาญเดินหน้าเครียดกลับมาในห้อง ปรางค์ทิพย์แกล้งถามว่ามีปัญหาอะไรหรือ เขาเล่าให้ฟังว่าแขวลัยก่อเรื่องอีกแล้ว นัดเจอกับลูกชายของตนไปโอบกอดกันในที่สาธารณะ แถมเล่นงานนักข่าวที่ถ่ายรูป กำพืดกุ๊ยจริงๆ ปรางค์ทิพย์ไม่พอใจแต่ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ ขอให้เขาลองคิดอีกแง่หนึ่ง บางทีภวาภพอาจเป็นฝ่ายตอแยแขวลัย วิชาญไม่สนใจว่าใครตอแยใคร แต่แขวลัยผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเขาว่าจะไม่ข้องแวะกับภวาภพ

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันผิดสัญญาๆๆๆ หนูเข้าใจไหม” วิชาญเผลอตวาดปรางค์ทิพย์ซึ่งทำท่าตกใจตัวสั่น

“พี่คะ นี่หนูไม่ใช่แขวลัยนะคะ พี่ทำเหมือนกำลังจะฆ่าหนู”

วิชาญรู้สึกตัวรีบโอบกอดปรางค์ทิพย์ไว้ ขอโทษที่ตัวเองเผลอไผล เนื่องจากแค้นใจที่นังนั่นกำลังจะพรากลูกชายคนเดียวไปจากอกเขา ปรางค์ทิพย์สงสัยว่าเขาคิดจะทำอะไรกับเธอ

“อย่าไปเรียกมันว่าเธอ เรียกมันว่านัง...นังวายร้ายทำลายครอบครัวฉัน”

ปรางค์ทิพย์ลูบหลังเขาปลอบให้ใจเย็นๆ ใครทำชั่วอะไรก็จะได้สิ่งนั้นตอบแทน สั่งอาหารมากินก่อน อิ่มท้องแล้วค่อยไปจัดการแขวลัย เขาพยักหน้ารับคำ ขอบใจและขอโทษที่เผลอดุดันใส่ แต่มันเจ็บแค้นแน่นอกไปหมดที่รู้ว่าผู้หญิงชั้นต่ำมากราคะนั่นกำลังจะจับลูกชายตัวเอง ปรางค์ทิพย์ฟังแล้วยิ่งแค้นแทนพี่สาวที่เขาพูดจาดูถูก...

จากนั้นไม่นาน น้อยมาเคาะประตูห้องแจ้งแขวลัยว่าวิชาญต้องการพบ สีหน้าที่ย่ำแย่ของเธอทำให้เขาสงสารจับใจ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร ขอให้เธอรู้ไว้ว่าเขาและทีมงานทุกคนเอาใจช่วยเธอเสมอ เธอขอบคุณเขากับพวกพี่ทีมงานมาก แต่คงไม่มีใครช่วยอะไรเธอได้

“สมัยนี้ภาพมันไวยังกับไฟลามทุ่ง ในโซเชียลยิ่งแขไปทะเลาะกับนักข่าว ภาพมันฟ้องเต็มๆ”

“ถึงภาพไม่ฟ้อง ยังไงแขก็ไม่เคยดูดีดูถูกต้องในสายตาของทุกคน”

“ยกเว้นพวกเราเอาไว้สักกลุ่มหนึ่งเถอะ...ขอให้โชคดีนะ”

“ชีวิตแขมันห่างไกลกับคำว่าโชคดีมาตั้งแต่เกิดแล้วมังคะ” แขวลัยพูดจบออกจากห้อง น้อยมองตามเห็นใจ

ooooooo

ที่ริมทะเลหน้าโรงแรมที่พัก ภวาภพนั่งกุมขมับปวดหัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น พักตร์สุดายังตามมาซ้ำเติมว่าพยายามปกป้องเขาแล้วว่าให้ไปกินข้าวกับเธอเขาก็ไม่ฟัง ดันทุรังไปกินข้าวกับนางร้ายนั่น ทำให้พังกันเป็นแถบๆ

“อย่ามายุ่งกับผมได้ไหมแพท ขอร้อง เราต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด เรื่องของผม ผมจัดการเองได้”

“แน่ใจมั่นใจมากหรือภพ ตอนนี้แขวลัยถูกคุณลุงวิชาญเรียกไปพบ คิดเอาเองเถอะว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับแขวลัย เสียใจด้วยนะ” ปากบอกเสียใจแต่ในใจพักตร์สุดารู้สึกตรงข้าม ภวาภพรำคาญลุกหนี เธอตามมาดักหน้า อ้างเกศรีสั่งเธอให้คอยดูเขาไว้อย่าให้คลาดสายตา เขาสั่งให้หลีกไปอย่ามายุ่ง เธอโผกอดเขาไว้คร่ำครวญว่ารักเขามากแค่ไหนเขาก็รู้ แต่ตลอดเวลาแค่ให้ความเป็นเพื่อนเขายังไม่ยอมให้ เขาแกะมือเธอออก