นางร้าย

ไม่ได้มีแต่พักตร์สุดาเท่านั้นที่คอยตามจิกกัดยังมีพิมพ์ผกาหรือเป้ยอีกคนหนึ่งที่ร่วมวงด้วย ขณะแขวลัยจะไขประตูเข้าห้องพัก เธอตามมาพูดจาไม่เข้าหูว่าอะไรบางอย่างที่สูงเกินเอื้อมก็อย่าพยายามไขว่คว้ามันลงมาจะสะดุดเท้าตัวเองล้มลงก่อนเอื้อมถึง แขวลัยไม่ตอบโต้เดินเข้าห้องปิดประตูล็อก รีบเปลี่ยนชุดที่เปียกออก

ด้วยความเพลียเธอเผลอหลับจนเช้า เสียงมือถือดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งตื่น รีบรับสายแต่ยังไม่ทันพูดอะไร

“พระอาทิตย์ขึ้นเลยขอบทะเลมากแล้ว กองถ่ายเขากำลังกินอาหารเช้า อย่าให้กองถ่ายรอนาน” ภวาภพเห็นปลายสายเงียบ ก็รีบออกตัว “โทร.มาปลุกได้ยินคนเขาบ่นกันว่าทำไมยังไม่ลงมา รู้นะว่าไม่อยากพูดกับผม แต่ผมก็อยากจะพูดอยากจะบอกว่าเป็นห่วง...ห่วงไปหมดทั้งกายและจิตใจของคุณเพราะผมทำให้คุณโดนถล่มสารพัด ผมไม่สบายใจเลย ผมอึดอัดกลุ้มใจมาก ผมทำร้ายทำลายชีวิตคุณ”

“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ มุ่งมั่นทำงานนี้ให้จบ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นการตัดสินใจของผู้ใหญ่ที่หวังดีต่อลูกของตน”

ภวาภพดีใจมากที่แขวลัยไม่เคืองแค้นอะไรเขา เธอตัดบทว่าแค่นี้ก่อนจะรีบลงไปกองถ่ายแล้ววางสาย...

ที่โต๊ะใกล้ตึกเรียน ภรณีกำลังนั่งดูรูปแขวลัยกอดกับพี่ชายตัวเองอยู่โดยมีเพื่อนร่วมคณะนั่งอยู่ข้างๆ บันดาลเห็นเธอเครียดกับการเรียนจึงเอาโน้ตย่อแทบทุกวิชามาให้แล้วเดินจากไป เพื่อนชมว่าเขาใจดีจัง ภรณีไม่พอใจฝากให้เพื่อนเอาเอกสารพวกนี้ไปคืนเขาด้วย เพื่อนแนะให้เธอรับไว้ อาจช่วยให้เธอเข้าใจวิชาต่างๆดีขึ้น ภรณียิ่งโมโห ฉวยเอกสารจะปาทิ้ง แต่เหลือบเห็นบันดาลยืนมองอยู่อีกมุมหนึ่งเอาโน้ตพวกนั้นไปคืน

“ดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ ใครบอกให้ทำโน้ตย่อพวกนี้มาให้ฉันไม่ทราบ”

บันดาลแค่หวังดีเผื่อจะช่วยให้ภรณีอ่านทบทวนวิชาเหล่านี้เข้าใจง่ายขึ้น เธอกลับมองความหวังดีของเขาเป็นการดูถูกว่าเธอเก่งไม่เท่าเขา แล้วฉีกโน้ตพวกนั้นทิ้ง สั่งห้ามมายุ่งกับเธออีกแล้วเดินกระแทกเท้ากลับไป...

ด้านสงวนศักดิ์คอยดูแลแขวลัยไม่ห่าง ทำตัวเป็นไม้กันหมากันไม่ให้พักตร์สุดากับพิมพ์ผกามาหาเรื่องเธอได้ พักตร์สุดาจึงไปคอยพูดใส่ไฟกับภวาภพแทนว่าสองคนนั้นหวานใส่กันแต่เช้าเลย เขาขอร้องอย่ามาพูดเรื่องคนอื่นให้ฟังเขาไม่สนใจ แล้วก้มหน้าก้มตากินมื้อเช้า จังหวะนั้นมีคนเอามะพร้าวน้ำหอมมาให้แขวลัย

“มีคนสั่งเอาไว้ค่ะว่าให้เอามาให้คุณแขวลัยทุกวันจนกว่ากองถ่ายนี้จะกลับไป”