มนตราลายหงส์
ตอนที่ 6
แหวนพลอยพยายามเตือนก็ถูกพัสกรพูดอย่างไม่แยแสว่า อาหารขยะแต่อร่อย ทำให้สุขภาพจิตดีขึ้นได้ พัสกรกินจนแหวนพลอนเตือนว่าเดี๋ยวปวดท้องเพราะต้องซ้อมอีก
“เธออายุเท่าไหร่ จู้จี้จุกจิกยังกับคนแก่น่ารำคาญ ขวัญอุตส่าห์ซื้อมาฝาก ถ้าเธอไม่อยากกินก็ไปไกลๆเลย เกะกะ” แล้วทั้งชวนและแย่งกันกินกับเด็กๆอย่างสนุกสนาน
แหวนพลอยเสียใจมากเดินออกไปเลย กวงตามไป แหวนพลอยตัดบทไม่ให้กวงพูดอะไร แต่กวงก็ยังขอนิดหนึ่ง ชี้ไปที่มุมกินข้าว
“โน่นน่ะตัวจริง รักจริง เด็ดจริง เขามาเวนคืนพื้นที่ของเขา หันมามองตัวเรา แมงวันตอมหึ่งแล้วเห็นไหมหัวเน่าขนาดนี้หน้าด้านอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วนะ ต้องไปแล้วนะแหวนพลอย เกะกะ น่ารำคาญ เข้าใจไหม”
แหวนพลอยมองไปที่กินข้าว พึมพำกับตัวเองอย่างตัดสินใจแล้วว่า “หรือเราควรไปจริงๆ”
ooooooo
ฉัตรชัยได้ข่าวว่าทีมหงส์เหินไม่ผ่านการออดิชันตั้งแต่รอบแรก ก็สะใจมาก บอกกุ๊งกิ๊งกับเจบีว่า
“แพ้แบบนี้มันง่ายไป เงียบไป ไม่สะใจ ไม่สนุกเลย มันต้องแพ้เป็นข่าว แพ้ออกสื่อ แพ้ต่อหน้าฝูงชน ให้ทุกคนบนโลกรู้ว่าไอ้พัสกรมันสู้ฉัตรชัยไม่ได้...โลกต้องเห็นความพินาศย่อยยับของไอ้พัส หงส์เหินต้องพ่ายแพ้ราบคาบมันยอมศิโรราบให้แก่แชมเปี้ยนแดนซ์”
ฉัตรชัยระเบิดหัวเราะอย่างผยองสุดขีด
พัสกรพยายามซ้อมเต้น มีขวัญกมลนั่งดูอย่างตั้งใจ แต่พอถึงท่ายากที่เขาเคยทำได้ เขากลับทำไม่ได้และล้มลง ขวัญกมลรีบเข้าพยุงอย่างห่วงใย
ทันใดนั้นเอง เต้วิ่งเข้ามาบอกข่าวดีว่า กองประกวดโทร.มาว่ามีทีมนึงใน 20 ทีมสุดท้ายที่ผ่านรอบออดิชันขอถอนตัว ทีมเราเลยได้เข้ารอบแทน ขวัญกมลดีใจมาก แต่พัสกรกลับนิ่ง เต้ถามว่าไม่ดีใจหรือ
“ผมต้องฝึกให้หนักกว่านี้” พัสกรบอก
เต้เสนอว่าถ้าเขายังทำไม่ไหวก็ให้บอก เผื่อตนจะสอนแทน เห็นพัสกรสีหน้าหนักใจ เต้ถามว่า
“พัสไม่ไว้ใจเราเหรอ พัสคิดว่าเราอยากแย่งเด็กพัสเหรอ...ถ้านายรู้สึกแย่เราก็เสียใจ ขอโทษ”
พัสกรบอกว่า “ไม่เกี่ยวกับไว้ใจหรือไม่ไว้ใจแต่มันใกล้จะแข่งขันแล้วนายมาช่วยสอนเหอะ ฝากนายด้วยนะเต้”
“เราจะไม่ทำให้นายผิดหวัง ไอ้พัส”
พัสกรยังพยายามซ้อม บอกตัวเองว่าเราต้องทำให้ได้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่คิดทำให้ยิ่งหงุดหงิด
แต่แล้วจู่ๆ เบน อิสร์ อคิน โขงก็เดินดาหน้าเข้ามา พัสกรระแวงถามว่าแหวนพลอยโทร.ไปบอกใคร อิสร์บอกว่าพวกตนคิดถึงเขาเลยมาหา เบนบอกว่า พวกตน เพียงคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ นานแล้วเราไม่ได้ใช้เวลาด้วยกัน พวกตนคิดถึงจะแย่แล้ว
เพื่อนๆชวนกึ่งบังคับให้พัสกรไปรำลึกความหลังกัน เมื่อพัสกรไม่มีอารมณ์ไปก็พากันหิ้วไปจนได้
