มนตราลายหงส์
ตอนที่ 6
คืนนี้...ที่โรงเรียนหงส์เหินเปิดไฟสว่างไสวไปทั้งโรงเรียน จ่อย จุ๊บ มาร์ค ตื่นเต้นมากที่ได้มาเห็นโรงเรียนที่แสนอลังการ ผิดกับที่เคยเต้นอยู่แถวชายทุ่งที่ผ่านมา มาร์คถามว่าเราจะได้อยู่ที่นี่ใช่ไหม
“ใช่แล้วล่ะ แต่เราต้องมาช่วยกันทำความสะอาดก่อนนะ ปิดไว้เป็นเดือนฝุ่นเต็มเลย” แหวนพลอยบอกเด็กๆทุกคนขานรับแข็งขัน
พัสกรถามว่าจะทำอะไรกัน แหวนพลอยบอกว่าทำความสะอาด เขาบอกว่าไม่ต้องเลยตนทำเอง จ่อยกับจุ๊บอาสาจะช่วย แหวนพลอยถามว่าหิวกันไหม ตนจะไปทำกับข้าวให้กิน พัสกรไม่ให้ทำบอกให้ไปนอนพัก
กวงเสนอ “เอางี้ คุณพัสกรทำความสะอาดไป แหวนพลอยก็พักไป เดี๋ยวผมไปซื้อกับข้าวมาให้ ไม่ต้องเถียง ไม่ต้องมาอยู่ใกล้กัน แยกๆๆ”
พัสกรจึงชวนเด็กๆไปทำความสะอาดกัน คืนนี้เอาให้พอนอนได้ก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที
“เยสเซอร์!!!” ทั้งสามตอบพร้อมกันแข็งขัน
ขณะทำความสะอาดนั้นจุ๊บทำโหลใส่นกกระเรียนตกลงมา นกกระเรียนหกกระจายมีกระดาษหลุดออกมา จุ๊บหยิบอ่าน “ขอให้คุณพัสกรหายไวๆ”
“วุ้ยๆ ใครให้ครูพัสเหรอ” จ่อยตื่นเต้น
“ลายมือแหวนพลอย” พัสกรชะโงกดู
“พี่แหวนพลอยพับนกให้ครูพัส” มาร์คพึมพำ จุ๊บทำตาโตบอกว่าตั้งเยอะแยะพับได้ไงเนี่ยพลางเก็บนก
“ค่อยๆเก็บนะ เดี๋ยวนกเจ็บ” จ่อยล้อ
พัสกรมองไปเห็นแหวนพลอยกำลังกินยาและดื่มน้ำตาม เขาพึมพำอย่างซึ้งใจ
“เธอทำให้ฉันเหรอแหวนพลอย...”
ทำความสะอาดเสร็จ เด็กๆปิดไฟนอนกันหมดแล้ว แต่พัสกรยังเดินคุยโทรศัพท์อยู่บนชั้นลอย
“เรียบร้อยดีครับครู เบนส่งคนมาช่วยดูก็อุ่นใจขึ้นเยอะเลย...ครับ...แล้วผมจะแวะไปหานะครับ...ราตรีสวัสดิ์ครับครู”
วางสายจากครูแล้วหันไปโดยไม่ตั้งใจ เห็นแหวนพลอยนอนอยู่บนโซฟาที่ชั้นล่าง...
ooooooo
แหวนพลอยนอนหลับสนิทบนโซฟา เธอห่มผ้าถักนิตติ้งแต่ตอนนี้ผ้าเลื่อนเกือบหลุดจากตัวแล้ว พัสกรเดินไปนั่งที่โซฟา มองหน้าผากที่โน เกลี่ยผมออกเบาๆ เอ่ยเสียงแผ่ว
“ขอบคุณที่เธอเป็นคนหัวแข็ง”
แหวนพลอยค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาเห็นพัสกรอยู่ใกล้ๆ เธอนอนนิ่งอยู่ที่เดิมเรียกเหมือนละเมอ
“คุณพัสกร...”
“เจ็บเหรอ...”
แหวนพลอยครึ่งหลับครึ่งตื่นไม่รู้ว่าเป็นความจริง หรือความฝัน เธอส่ายหน้าเบาๆ พัสกรก้มลงเป่าที่หน้าผากบอกเสียงอ่อนโยน “หายไวๆนะ” จนแหวนพลอยอึ้ง ใจสั่น บอกตัวเองว่าต้องฝันอยู่แน่ๆ ถามว่าตนฝันอยู่ใช่ไหม พัสกรตอบเสียงนุ่มว่า “ใช่ นี่เป็นความฝันของเรา”
“ในความฝัน เราจะทำอะไรก็ได้...” เธอมองเขานิ่ง ตัดสินใจบอก “คุณพัสกรกอดแหวนพลอยหน่อยได้ไหม” แต่แล้วก็บอกตัวเองว่าไม่ได้ ถึงเป็นความฝันก็ไม่ได้ บอกเขาว่า “แค่จับมือก็แล้วกัน”
