มนตราลายหงส์

พัสกรยื่นมือมาให้จับ แต่ไม่จับเฉยๆ เขาเอานิ้วก้อยเกี่ยวกับนิ้วแหวนพลอยไว้ แหวนพลอยยิ้มพึมพำ

“แหวนพลอยฝันอยู่จริงๆ ขอฝันแบบนี้ตลอดไปเลยได้ไหม...”

“ฉันก็ไม่อยากตื่นเหมือนกัน...”

เสียงพัสกรเหมือนอยู่ในความฝัน เขาก้มจูบที่หน้าผากแหวนพลอยอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม แหวนพลอยกอดมือพัสกร...หลับตาพริ้มยิ้มอย่างมีความสุข...

กวงแอบดูอยู่อีกมุมหนึ่ง ค่อยๆถอยไปปล่อยให้แหวนพลอยมีความสุข แต่ตัวเองกลับเศร้า...

จนกระทั่งเช้า...เสียงปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้น แหวนพลอยหยิบมาปิดเสียง มองไปรอบๆ ว่างเปล่า...

ไม่มีใครอย่างในฝันเลย แหวนพลอยลูบรอยจุ๊บที่หน้าผาก พึมพำ “ว่าแล้ว...ว่าฝัน”

อึดใจเดียวเสียงเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เธอคว้าดู เห็นข้อความ “ตื่นแล้วมาที่ห้องครัวด้วย” เธอจ้องมองโทรศัพท์จำได้ว่าเป็นโทรศัพท์ของพัสกร

พอเข้าไปในห้องครัวเห็นข้าวต้มร้อนๆสองชาม มีข้อความจากมือถืออีกว่า “กินข้าวซะ จะได้กินยา”

ขณะกำลังสงสัยว่าเป็นพัสกร ก็มีเสียงจริง

ดังจากข้างหลัง “ขอมือถือฉันคืนด้วย” พอหันไปเห็นพัสกรตัวจริงยืนอยู่เกือบติด แหวนพลอยตกใจแอ่นหลบเลยเกือบล้ม พัสกรเอามือรองรับไว้เลยกลายเป็นอยู่ในอ้อมอกเขาพอดี หัวใจสองดวงเต้นจนได้ยินและสะเทือนถึงกันเบาๆ

พอรู้สึกตัวแหวนพลอยเด้งตัวออกมา ต่างเขิน พัสกรมองข้าวต้ม เอ่ยแก้เขินให้รีบกินเสียเดี๋ยวหายร้อน

กระนั้นแหวนพลอยก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นความฝันหรือความจริง จนพัสกรดีดหน้าผากเรียกสติถามว่าชัดหรือยังว่าไม่ได้ฝัน

 พัสกรเป่าแผลที่หน้าผากแหวนพลอยขอให้หายไวๆ แหวนพลอยจึงเชื่อว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ฝัน พัสกรถามว่าเธอพับนกกระดาษให้ตนแล้วทำไมไม่เอามาให้สักที พลางควักนกกระดาษจากกระเป๋ากางเกงออกมาตัวหนึ่งพูดติดตลกแต่จริงใจว่า

“หลงฝูงมาตัวนึงไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นะ แต่มันตั้งใจมาอวยพรเธอ...หายไวๆนะแหวนพลอย”

“คุณพัสกรพับให้แหวนพลอยเหรอคะ” แหวนพลอยรับมาอย่างตื้นตันใจ ทั้งสองสบตากันนิ่ง...นาน...

ขณะกำลังเคลิ้ม พลันอารมณ์ก็กระจุยเมื่อเสียงกวงทักขึ้นอย่างไม่พอใจว่า มองหาขี้ตากันอยู่รึไง?! แล้วกวงก็ไล่แหวนพลอยให้ไปล้างหน้าแปรงฟัน ซ้ำยังบ่นว่าสกปรกคราบน้ำลายเต็มแก้ม แหวนพลอยจึงผละไป เหลือแต่กวงกับพัสกรยืนเผชิญหน้ากัน กวงพูดขึงขังเอาเรื่องว่า

“ผมโกรธนะ โกรธมากด้วย แต่ผมจะไม่ต่อยคุณ เพราะผมโตแล้ว ผมมีสติพอผมระงับอารมณ์ได้ แต่คุณก็ควรทำตัวให้สมกับเป็นผู้ใหญ่ รู้ว่าใครเป็นใคร แหวนพลอยเป็นแฟนผม อย่ามาใกล้อย่ามาให้ความหวัง กลับไปดูแลคุณขวัญกมลแฟนคุณให้ดี ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ ก็อย่าทำให้คนที่รักคุณต้องเจ็บอีก”

พูดแล้วกวงหันหลังเดินห่างออกมา พูดกับตัวเองเบาๆอย่างทึ่งมาก “โคตรเท่เลยเว้ยไอ้กวง”