มังกรเจ้าพระยา
ตอนที่ 14
วันรุ่งขึ้น ไมค์ที่อาการบาดเจ็บจากการโดนแทงดีขึ้นแล้ว เขามาพบฟางที่บ้านปรึกษาหารือกันเรื่องเมื่อวานอย่างหนักใจ ระหว่างนี้
ป้าฉายเอากาแฟเข้ามาเสิร์ฟจึงได้ยินไปด้วย
“เฮียฟงพยายามเล่นเราทุกวิถีทาง เสียดายจริงๆที่เราไปงานสมาคมไม่ทัน ตอนนี้ฟางได้ข่าวว่าเสี่ยสมหมายส่งไลน์ไปยังกลุ่มสมาชิกขอให้ช่วยเทคะแนนให้เฮียฟง”
“ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ อาฟงชนะแน่”
“คนอย่างเฮียฟงแพ้ไม่เป็น ยอมทำทุกวิถีทางที่จะชนะ”
ป้าฉายรู้สึกโกรธแทนจนหลุดปากออกมา “ถ้าเขาเล่นไม่ซื่อกับทางเรา เราก็เล่นกลับไปบ้างสิคะคุณฟาง”
“ยังไงคะป้า”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ป้าก็พูดไปอย่างงั้นเอง”
ป้าฉายยังคิดไม่ออก แต่พอกลับเข้ามาในครัวก็บ่นเรื่องนี้กับสาวใช้ชื่อถวิลอย่างหงุดหงิด แล้วบอกถวิลว่า
“สงสัยคราวนี้พวกเราต้องออกโรงช่วยเจ้านายของเราแล้ว”
“ช่วยอะไรป้า”
“ก็ปล่อยข่าวไง แกไปที่ตลาดเลยนะ เอาเรื่องที่คุณฟงอกตัญญูกับเถ้าแก่ไปเล่าให้คนที่ตลาดฟัง เล่าให้หมดไส้หมดพุงไปเลย”
“เล่าทำไมล่ะป้า”
“ก็ข่าวพวกนี้มันจะช่วยตัดคะแนนคุณฟง
ออกไปไง แกจะยอมให้เจ้านายของเราโดนเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง มาเอียงหูมา เดี๋ยวฉันจะพูดให้ฟังว่าแกควรเล่ายังไง”
ป้าฉายพูดน้ำไหลไฟดับเพราะโกรธฟงมาก ถวิลฟังและจดจำ แล้วเพียงวันถัดมาทั้งคู่ก็ช่วยกันเม้าท์เรื่องนี้จนเป็นที่ร่ำลือของชาวบ้านร้านตลาด พวกสุรชัยกับฟงที่ออกหาเสียงถึงกับอึ้งกิมกี่ที่ได้ยินชาวบ้านพูดกันปากต่อปาก
“ได้ยินว่าอาฟงมันอกตัญญูกับเสี่ยเฉินนี่”
“ใช่ มันเป็นเด็กกำพร้า เสี่ยเฉินเก็บมันมาเลี้ยง โตขึ้นมาก็มาวัดรอยเท้าผู้มีพระคุณเลย”
คำพูดนั้นสร้างความเจ็บแค้นใจให้ฟงอย่างมาก แต่พยายามเก็บอารมณ์ทำเหมือนไม่ได้ยินแล้วแอบมาซุบซิบกันเองอย่างหนักใจ
“เมื่อกี้ได้ยินที่คนพูดกันเรื่องเสี่ยเฉินกับคุณใช่ไหม”
“ครับ ผมได้ยิน”
“ต้องหาทางแก้ไขนะ”
“เอาไว้ผมจะหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้ดู”
สุรชัยถอนใจแล้วเรียกลูกน้องคนสนิทมาสั่ง “อมร...แกคอยช่วยคุณฟงจัดการกับเรื่องนี้”
อมรรับคำสั่งโดยดี จากนั้นก็พาทีมหาเสียงเดินขอคะแนนให้ฟงกันต่อไป
ooooooo
เช้าอีกวันทอมอาการดีขึ้นตามลำดับ หมอเข้ามาตรวจอาการแล้วบอกว่า
“ตอนนี้ผู้กองหายเกือบเป็นปกติแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้ก็คงกลับบ้านได้”
“ผมขอกลับวันนี้เลยได้ไหมครับ”
“น่าจะพักผ่อนอีกสักวัน”
“ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ ให้ผมออกเถอะครับหมอ”
“ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะไปทำเอกสารให้”
“ขอบคุณมากครับ”
พอหมอคล้อยหลังออกไป ทอมลงจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมตัวเปลี่ยนเพื่อกลับบ้าน สักครู่ไมค์กับฟางโผล่เข้ามา ทอมชะงักรู้สึกโหวงเหวง
ในใจเมื่อเห็นสองคนมาด้วยกัน
“อ้าวทอม...นั่นจะกลับบ้านแล้วเหรอ”
“อืม...หมอให้กลับแล้ว”
“แล้วทอมหายดีแล้วใช่ไหม ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”
“ฟางไม่ต้องห่วง แผลแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
“แล้วจะกลับยังไงคะ เดี๋ยวฟางกับไมค์ไปส่งนะ”
“พอดีนัดกับหมวดมดเอาไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
“งั้นเราไปติดต่อเรื่องยาให้นะ เดี๋ยวมา” พูดจบไมค์ออกไปทันที
ฟางเห็นทอมพยายามปลดกระดุมเสื้อด้วยความยากลำบากจึงเดินเข้าไปหา “เดี๋ยวฟางช่วยเปลี่ยนเสื้อให้”
ทอมมองหน้าฟางในระยะใกล้มากแล้วตัดสินใจกุมมือเธอที่จะช่วยปลดกระดุม
“ยังจำที่ฟางพูดกับผมในห้องพักฟื้นได้ไหม”
ฟางชะงัก...เธอจำได้ดีว่าตอนนั้นทอมบอกรักเธอและขอโอกาส ซึ่งเธอก็รับปากไว้เป็นดิบดี
“ค่ะ...ฟางจำได้”
“ฟางจะให้โอกาสผมจริงๆใช่ไหม”
“ค่ะ ฟางจะทำแบบนั้น”
ฟางน้ำตาซึมสะเทือนใจที่ต้องรักษาสัญญากับทอมแต่ทรยศความรู้สึกกับไมค์ ทอมยิ้มบางๆ รู้ว่าฟางกำลังรู้สึกยังไง
