ตอนที่ 14
เสียงทอมเพ้อเรียกชื่อฟางอีก ฟางเข้ามาจับมือเขา “ฟางอยู่นี่...ทอมจะพูดอะไรคะ”
“ขอโอกาส...ขอโอกาสให้ผมได้ไหม ผมรักฟางไม่น้อยไปกว่าใคร ฟางให้โอกาสผมได้ไหม”
“ค่ะทอม ฟางสัญญา...แต่ทอมต้องหายนะคะ ต้องฟื้นขึ้นมานะ”
“ผม...จะเข้มแข็ง”
ทอมหายใจแผ่วลงแล้วเงียบเสียง พยาบาลเข้ามาจับชีพจรแล้วหันไปเรียกหมอ หมอสั่งให้เตรียมปั๊มหัวใจและขอให้ญาติออกไปรอข้างนอกก่อน
ฟางกลับออกมาทั้งน้ำตาทำให้หมวดมดกับจ่าเฉียบใจคอไม่ดี
“ผู้กองเป็นยังไงบ้างคะ”
“ยังวิกฤติอยู่เลยค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีคนเข้ามาบริจาคเลือดเลย”
“แล้วเลือดที่โรงพยาบาลล่ะคะ”
“เหลือถุงสุดท้ายแล้ว”
“เอาไงดีครับหมวด...ผมโทร.ไปที่สำนักงานแล้ว คนที่กรุ๊ปเลือดเดียวกับผู้กองก็ดันออกไปต่างจังหวัดไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่”
จังหวะนี้ไมค์โทร.มาพอดี ฟางรับสายบอกไมค์ว่ากำลังรอเลือดเพื่อช่วยทอม ตนระดมโพสต์ในอินเตอร์เน็ตไปแล้วแต่คนยังแชร์ไม่เยอะ กว่าคนจะมาบริจาคคงเป็นพรุ่งนี้
“ถ้ารอพรุ่งนี้คงไม่ทันเวลา เดี๋ยวไมค์จะเกณฑ์พนักงานในบริษัทให้ไปที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะฟาง”
“ดีเลยค่ะ งั้นฟางจะรอนะคะ”
หลังจากไมค์ดำเนินการได้ไม่นานนักก็มีพนักงานในบริษัทเขามาบริจาคเลือดหลายคน ส่งผลให้อาการทอมดีขึ้นสีหน้ามีเลือดฝาดกว่าเดิม แต่ถึงยังไงทอมก็ยังต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน
รุ่งขึ้นเป็นวันที่เสี่ยเฉินต้องไปงานที่สมาคมฯ แต่ฟางยังเฝ้าทอมอยู่โรงพยาบาลทำให้เสี่ยเฉินต้องโทร.ไปเจรจากับเสี่ยเม้งหนึ่งในกรรมการของสมาคมฯ
“เสี่ย...ผมเฉินนะ”
“ว่าไงครับเสี่ยเฉิน วันนี้คอนเฟิร์มมางานของสมาคมใช่ไหม”
“คอนเฟิร์มครับ แต่จะขอไปเลตซักหน่อย พอดีมีคนรู้จักเข้าโรงพยาบาล อาฟางต้องคอยเป็นธุระติดต่อเรื่องให้ งานวันนี้ผมเลยขอไปเลตนิดนึงได้ไหม”
“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมบอกกรรมการสมาคมคนอื่นๆให้ เสี่ยไม่ต้องห่วงนะ ตามสบาย”
“งั้นก็โล่งอก ยังไงรอผมหน่อยนะครับ”
“ได้เลย แค่นี้ก่อนนะ” เสี่ยเม้งวางสายแล้วหันไปบอกคนสนิทของ ส.ส.สุรชัยว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน
ooooooo
ภายในห้องคนไข้...ทอมยังไม่ฟื้น ฟางกับหมวดมดยืนคุยกับหมอและพยาบาลอยู่ข้างเตียง
“การผ่าตัดเรียบร้อยดีครับ เลือดที่ได้รับบริจาคมาก็มีเพียงพอ ตอนนี้ผ่านวิกฤติแล้วครับ”
“ไม่มีอะไรน่าห่วงใช่ไหมคะ”
“ไม่น่ามี...คิดว่าอีกไม่กี่วันก็คงฟื้นตัวกลับบ้านได้”
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
เมื่อหมอและพยาบาลกลับออกไป หมวดมดเอ่ยปากอย่างห่วงใยฟาง
“คุณฟางไม่ได้นอนทั้งคืน วันนี้ก็มีนัดที่สมาคมอีก มดว่าคุณฟางกลับก่อนเถอะค่ะ ทางนี้มดจะคอยดูแลให้”
“ก็ได้ค่ะ งั้นฟางขอตัวก่อนนะคะ เสร็จธุระจะรีบมาเปลี่ยนเวร” แล้วฟางก็ขยับมาบอกลาทอมที่ยังนอนนิ่งก่อนออกจากห้อง “ฟางไปก่อนนะคะทอม เดี๋ยวฟางมา”
ในเวลาเดียวกันนั้นไมค์อยู่ที่คอนโดกำลังแต่งตัวเตรียมออกทีวี มีกล้องและทีมงานพร้อมเพื่อส่งสัญญาณไปออกอากาศในห้องส่งของสถานีฯ
ส่วนที่สมาคมไทย-จีน ซึ่งกำลังมีงานสำคัญมีสมาชิกมากันมากหน้าหลายตา ฟงกำลังพูดอยู่หน้าเวที
“ในฐานะลูกหลานของคนไทยเชื้อสายจีน ผมขอฝากตัวกับทุกท่าน และขอสัญญาว่าจะตั้งใจทำงานรับใช้สังคมให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ทุกคนมอบความไว้วางใจ”
เสียงปรบมือดังกราว แต่เสี่ยสมหมายประธานสมาคมฯเริ่มกระวนกระวายหันมาถามเสี่ยเม้ง










