เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 15
“มันเคยแย่งแฟนพ่อตอนอยู่ ป.7 หน็อย! เป็นเพื่อนรักกันแท้ๆแต่แอบหักหลังเพื่อน ผู้หญิงก็ดันไปชอบมันอีก มันคงคิดว่ามันหล่อซะเต็มประดา...พ่อไม่ยอมให้แกแต่งงานกับลูกชายมันเด็ดขาด”
ขณะเดียวกันเอกภพก็กำลังก่นด่าอภิชาติอยู่ที่บ้านใหญ่
“มันอิจฉาที่พ่อหล่อกว่ามัน ผู้หญิงเขาเลิกกับมันแล้ว แต่มันหาว่าพ่อไปแย่งแฟนมัน ฮึ! ไอ้หน้าปลาจวด พ่อเกลียดไอ้ชาติ แกจะแต่งงานกับลูกสาวของคนที่พ่อเกลียดไม่ได้”
ดินแดน ภูวดล และอักษรมองหน้ากันเครียดๆ อักษรขอร้องเอกภพให้เห็นใจลูกบ้าง เรื่องของเขากับกำนันผ่านมาตั้งสี่สิบกว่าปีแล้ว ขอให้ลืมเสียเถอะ
“ผมลืมไม่ได้ ไอ้ชาติมันนิสัยไม่ดี ผมไม่ยอมเป็นดองกับมันเด็ดขาด”
“แต่ตาดินกับบุษบาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลยนะ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็เจ้าดินเป็นลูกผม”
“คุณภพ เราอายุปูนนี้กันแล้วนะคะ ปล่อยวางเถอะค่ะ คุณไม่สงสารลูกเหรอ”
“สำหรับเรื่องนี้ผมไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก อย่ามากล่อมผมซะให้ยาก”
ทางด้านกำนันอภิชาติก็เสียงแข็งเช่นกัน ประกาศว่าหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมให้บุษบาบรรณแต่งงานกับลูกชายของเอกภพ
“เวรกรรม! แก่จนหัวหงอกกันหมดแล้วยังจะขุดเอา เรื่องสมัยเด็กๆมาทะเลาะกันอีก กรรมของลูกมันจริงๆ”
“อย่าบ่น นอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแต่เช้า”
“พี่กำนัน ฉันขอร้องล่ะ พี่ไม่สงสารไอ้บุษมันเหรอ”
“นอนได้แล้ว เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก” กำนันตัดบทแล้วเมินหน้าหนี
ooooooo
ในเมื่อไม่มีใครกล่อมทั้งเอกภพและกำนันอภิชาติได้เลย ดินแดนจึงใช้วิธีของตัวเองด้วยการบอกให้บุษบาบรรณโกหกว่าเธอท้อง
กำนันได้ฟังในเช้าวันรุ่งขึ้นถึงกับอึ้งกิมกี่ ถามแล้วถามอีกว่าลูกท้องแน่หรือ
“จ้ะพ่อ”
“โอ๊ย เวรกรรม! จะมาเกิดอะไรตอนนี้วะเนี่ย”
“พี่กำนัน...พูดแบบนี้ได้ยังไง เด็กที่อยู่ในท้องไอ้บุษมันหลานเรานะพี่ เด็กที่มาเกิดเขามีบุญ ถือเป็นเรื่องมงคล”
“แล้วทีนี้จะทำยังไงกัน โอ๊ย...กลุ้มเว้ย”
บุษบาบรรณแอบมองพ่อแล้วแสร้งบีบน้ำตา เล่นละครฉากใหญ่
“พ่ออย่ากลุ้มไปเลย ยังไงบุษก็ต้องกลับบ้านกับพ่อ โถ...ลูกแม่ช่างอาภัพเหลือเกิน หนูต้องเกิดมาเป็นลูกที่ไม่มีพ่อ อย่าโกรธแม่นะลูก ก็คุณตาเขาไม่ยอมให้แม่แต่งงานกับพ่อ”
“อย่าร้องไห้สิลูก นี่ฉันต้องยอมไอ้เอกภพใช่ไหมแม่มล”
“ก็ถ้าอยากให้หลานมันมีพ่อ พี่กำนันก็ต้องยอม พี่อยากให้หลานเป็นเด็กกำพร้าพ่อหรือเปล่าล่ะ”
กำนันนิ่งคิด ไม่มีท่าทีดึงดันสักนิด บุษบาบรรณแอบยิ้มอย่างมีชัย
