เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 15
“จะอยู่ทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ลูกฉันก็ไม่อยู่ ฉันควรจะไปตามหาลูกสาวฉันไม่ดีกว่าหรือ ไปพ่อกำนัน กลับ...ไปใบบัว” นฤมลแว้ดใส่ดินแดนแล้วลุกขึ้นออกไปพร้อมใบบัว กำนันมองชายหนุ่มอย่างเห็นใจพูดเสียงเรียบว่า
“ฉันอยากจะบอกนายว่าฉันก็โกรธนะ แต่ฉันเชื่อว่านายคงรักลูกสาวฉันจริง ผู้ชายด้วยกันดูกันออก ฉันจะพูดอะไรสักอย่างนะนายดิน ถ้าผู้ชายอย่างเราจะรักผู้หญิงสักคนต้องรักอย่างหมดใจ อย่าไปกลัว อย่าไปกั๊ก อย่ากลัวพลาด อย่ากลัวผิดหวัง ท้ายที่สุดมันจะเป็นยังไงก็ตาม อย่างน้อยเราก็ได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ถ้านายอยากได้ใจของใครสักคน นายก็ต้องเอาใจของนายเข้าแลก เข้าใจไหม”
“ครับ” ดินแดนตอบรับหน้าเศร้า
เสียงนฤมลตะโกนเร่งกำนันอยู่ด้านนอก กำนันสะดุ้งรีบเดินตามเมียกับลูกแล้วเจอภูวดลกับสริยาที่กำลังรีบร้อนเข้ามา ภูวดลแนะนำตัวและขอโทษแทนน้องชาย นฤมลคอแข็งไม่รับคำขอโทษ แต่สริยาก็มีวิธีที่ทำให้นฤมลใจเย็นลงยอมอยู่ต่อเพื่อปรึกษากันตามหาบุษบาบรรณ แต่ยังไงก็ไม่ยอมพักที่ไร่ภูผา ขอไปหาโรงแรมแถวนี้อยู่เอง
“คุณลุงครับ ถ้าพักที่ไหนกรุณาบอกผมด้วยนะครับ นี่เป็นนามบัตรกับเบอร์โทร.ผมครับ ผมอยากอธิบายเรื่องราวต่างๆให้ทราบอย่างละเอียดน่ะครับ”
“ได้...ฉันก็อยากรู้เรื่องทุกอย่างเหมือนกัน”
หลังจากกำนันและลูกเมียออกไปแล้ว ภูวดลกำชับดินแดนว่าต้องรีบแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็ว สริยาบอกว่าเธอพยายามช่วยอยู่ด้วยการส่งข่าวไปตามที่ต่างๆ ดินแดนขอบคุณสริยาและยังเชื่อว่าบุษบาบรรณต้องติดต่อมาทางอังคณาบ้าง เขาจะไปเฝ้าที่บ้านเธอเหมือนเดิม
ooooooo
บุษบาบรรณส่งข่าวบอกอังคณาว่าตนได้งานทำที่ไร่องุ่น ถึงจะอกหักรักคุดแต่ตนต้องทำงานต่อไป
“แล้วนี่แกบอกพ่อกับแม่หรือยัง”
“ยัง ฉันจะรอให้เข้าที่เข้าทางก่อนแล้วค่อยบอก เขาจะได้ไม่ตกใจหลายหน”
“ตามใจแก แต่ว่านายดินแดนเขามาเฝ้าที่หน้าร้านแล้วก็หน้าบ้านฉันแทบทุกคืนเลย แกไม่ใจอ่อนบ้างหรือ”
“ไม่ ฉันไม่อยากพูดถึงเขา แกก็อย่าพูดเรื่องฉันให้เขาฟังนะ”
“แกจะหนีหายไปแบบนี้น่ะหรือ”
“ฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจะพูดถึงเขาอีก”
อังคณาหนักใจแทนเพื่อน เมื่อดินแดนมาเซ้าซี้ยิ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ต้องโกหกเขาต่อไป ส่วนภูวดลก็ไปให้หมวดวุฒิช่วยตามหาบุษบาบรรณอีกแรงแต่ก็ยังไร้วี่แววอยู่ดี
ทางด้านพ่อกำนันเมื่ออยู่โรงแรมหลายวันแต่ยังไม่มีข่าวคราวของบุษบาบรรณ จึงเดินทางกลับบ้านด้วยรถทัวร์โดยไม่ยอมให้ดินแดนไปส่ง
อังคณาขับรถไปส่งพ่อแม่และน้องของบุษบาบรรณที่ท่ารถ เธอเห็นทุกคนแล้วอดสงสารไม่ได้จึงแอบโทร.หาบุษบาบรรณบอกให้โทร.หาพ่อแม่บ้าง ท่านเป็นห่วงมาก
