เล่ห์รักบุษบา

ฟ้าใสไม่ยอมให้บอลหนีเธอไปไหน บอลไม่ได้หนีแต่ไม่อยากทำให้พ่อของเธอมองว่าเขาคิดมาเกาะเธอถึงได้โกหกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน ระหว่างนี้ขอให้เราหยุดพบกันสักระยะ...พิมได้ยินก็ตาโตตกใจ บ่นงึมงำว่าตัวเองพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง

ไม่นานจากนั้นดินแดนรับสายจากฟ้าใสที่โทร.มาเล่าเรื่องบอลว่าโดนพ่อดุจนลาออก ดินแดนขอให้น้องใจเย็นก่อน เขาจะคุยกับพ่อให้อีกทีตอนกลับถึงบ้าน ส่วนภูวดลที่ชาญชัยนัดพบเป็นการส่วนตัว คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากเขา

“ฉันเสียใจด้วย...ขอโทษที่มองนายไม่ดีมาตลอด”

“คุณลุงไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายขอโทษในสิ่งที่พ่อทำกับคุณลุง”

“เมื่อก่อนฉันอยากให้พ่อของเธอตายต่อหน้า แต่มาถึงตอนนี้ฉันลืมเรื่องพวกนั้นไปหมดแล้ว ขอบใจที่เธอมาดูแลเป็นธุระตอนที่ฉันป่วย”

“คุณลุงทราบ?”

“ฉันรู้ทุกอย่างนั่นแหละ แต่บอกตรงๆ ความแค้นในอดีตมันทำให้ฉันไม่อยากรับรู้...ภูวดล เธอกับพ่อต่างกันราวฟ้ากับดิน ฉันขอถอนคำพูดที่เคยว่าพ่อกับลูกต้องเหมือนกัน แต่ฉันคงอนุญาตให้นายแต่งงานกับสริยาไม่ได้ เพราะการแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ฉันจะไม่บังคับให้สริยาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด นายเข้าใจไหม”

“ครับ ผมเข้าใจ” รับปากหน้าจ๋อยไปแล้วทวนคำพูดของชาญชัยอีกครั้งเพื่อย้ำเตือนตัวเอง “ฉันจะไม่บังคับให้สริยาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด”

แล้วเพิ่งเข้าใจ ลุกขึ้นร้องไชโยดีใจจนคนแถวนั้นมองมาเป็นตาเดียว

ooooooo

เอกภพไปรับดินแดนออกจากโรงพยาบาลมาส่งบ้านพักและให้แหวนที่อักษรฝากมาพร้อมเตือนว่าเขาควรบอกบุษบาบรรณให้เร็วที่สุด อย่าล้อเล่นกับความรัก ส่วนเรื่องภูวดลกับสริยาหมดปัญหาลงแล้ว เพราะชาญชัยเพิ่งขอยกเลิกสัญญาที่จะให้สริยาแต่งงานกับดินแดน

ดินแดนดีใจแต่ยังไม่รู้จะบอกกับบุษบาบรรณตอนไหน นึกถึงคำแนะนำของภูวดลที่ให้สร้างช่วงเวลาพิเศษก็ปิ๊งไอเดีย โทร.นัดบุษบาบรรณมากินข้าวที่บ้านเย็นนี้ โดยตั้งใจเอาแหวนซ่อนไว้ในจานเปล่าที่มีฝาครอบ แต่คนที่มาเห็นก่อนกลายเป็นแพร ผู้หญิงที่เคยทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี

บุษบาบรรณแต่งตัวสวยกำลังจะเดินเข้ามา เห็นสองคนกอดกันก็ตะลึงงัน ได้ยินเสียงผู้หญิงพูดแทนตัวเองว่าแพรก็จำได้ว่าดินแดนเคยเพ้อถึงชื่อนี้ เธอรู้สึกจุกอกจนพูดไม่ออก หันหลังกลับไปเงียบๆโดยที่สองคนนั้นไม่ทันเห็น

แพรพยายามรื้อฟื้นความหลังกับดินแดนเพราะเธอกำลังมีปัญหากับสามีถึงขั้นจะหย่าร้าง ดินแดนไม่เล่นด้วย แต่ไม่ได้ผลักไสไล่ส่ง ยังคงมีมารยาทกับเธอในฐานะเพื่อน

“แพรกลับไปเถอะ ผมมีธุระต้องไปทำ”

“อะไรกัน เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน อย่างน้อยเราต้องมารื้อฟื้นความหลังกันหน่อยสิ”

“ได้ งั้นคุณอยู่...ผมไป” ดินแดนไปจริงๆ ทิ้งแพรนั่งเซ็งแต่ยังไม่ไปไหน หยิบแหวนที่เขาลืมมาเก็บไว้กับตัว