เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 14
เสร็จงานที่ไร่แล้วบุษบาบรรณตั้งใจไปเยี่ยมโภคิน แต่เจอสราญฉัตรโดยบังเอิญที่หน้าร้านอาหารก่อนจะถึงโรงพัก อดแปลกใจไม่ได้แต่ก็ทักถามดีๆว่า
“เป็นยังไงบ้าง เธอหายดีแล้วหรือ แล้วนี่...”
“ทำไม? จะถามว่าฉันออกจากคุกได้ยังไงน่ะเหรอ”
“ก็ฉันแค่สงสัย”
“คนอย่างฉันเอาตัวรอดได้เสมอ ตำรวจเขาก็แค่กันฉันไว้เป็นพยานในชั้นศาล อยากแส่สู่รู้อะไรอีกไหม”
“นี่...ฉันถามเธอเพราะเราเคยรู้จักกันหรอกนะ”
“ไม่ต้องมาสร้างภาพเป็นนางฟ้า ฉันไม่เชื่อหล่อน”
“ช่างเถอะ ขอให้เธอโชคดีก็แล้วกันนะ”
“แน่นอน คนอย่างฉันโชคดีเสมอ” พูดขาดคำ ชายสูงวัยอ้วนพุงพลุ้ยโผล่ออกมาจากร้านอาหาร สราญฉัตรถลาไปควงแขนเขาอย่างสนิทสนม “ไปค่ะเสี่ย ฉัตรรอตั้งนานแล้ว เสียเวลาจังเลย”
“เมื่อกี้เมียฉันโทร.มา นี่หล่อนโทร.ไปเหรอทำไมวุ่นวายนัก น่ารำคาญ ไปให้พ้นเลย” เสี่ยผลักเธอออกห่างแล้วเดินหนีอย่างหัวเสีย สราญฉัตรรีบวิ่งตามง้ออย่างหมดศักดิ์ศรี บุษบาบรรณเห็นแล้วได้แต่ถอนใจปลงๆ
ที่ห้องขัง โภคินอยู่ในชุดนักโทษสภาพทรุดโทรมมาก บุษบาบรรณมาเยี่ยมพร้อมของฝากและขอบคุณเขาอีกครั้งที่ช่วยเธอกับดินแดน ถ้าวันนั้นไม่ได้เขาเราสองคนคงไม่รอด
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณกลับไปเถอะ แล้วก็ขอร้องอย่ามาเยี่ยมผมอีกเลย ผมไม่อยากเห็นสายตาที่คุณมองผมแบบนี้ ไม่ต้องมาสงสารผมหรอก แล้วก็ไม่ต้องมาขอบคุณผมด้วย เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว”
“ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณนาย ถ้าไม่ใช่เพราะนายชีวิตฉันคงไม่พบเจอคนดีๆ อีกหลายคนในตอนนี้ เรื่องที่เกิดขึ้น...อย่างที่บอก เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ฉันขออโหสิและยกโทษให้ ถึงแม้ว่านายจะไม่ต้องการก็ตาม...ลาก่อน”
“ขอให้คุณโชคดีนะบุษบา” โภคินรำพึงหน้าเศร้า อิสรภาพของเขาสิ้นสุดลงแล้ว
ooooooo
ดนัยอาการทรุดหนักเพราะเส้นเลือดในสมองแตก หมอบอกว่าจากที่เคยมีความหวังราว 40 เปอร์เซ็นต์ แต่ตอนนี้แทบไม่มีแล้ว ดนัยอาจเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต
ภูวดลและคนใกล้ชิดทราบข่าวต่างสลดหดหู่ไปตามกัน อักษรแม้จะลั่นวาจาไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก แต่ก็อดเวทนาไม่ได้ รุ่งขึ้นเธอไม่มีแก่ใจไปโรงพยาบาล
ฝากแหวนที่ดินแดนขอไว้ไปกับเอกภพ เธอหวังว่าลูกชายคนนี้จะสมหวังในความรักและมีความสุขกับบุษบาบรรณ
ดินแดนต้องการแหวนวงเดิมที่เคยจะเอาไปหมั้นแพรแต่โดนเธอปฏิเสธจนอกหักช้ำรักมาครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขาต้องการมอบมันให้กับบุษบาบรรณผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ
เวลาเดียวกันที่ออฟฟิศไร่ภูผา บอลมาขอลาออกกับพิมแต่โดนฟ้าใสเข้ามาฉุดรั้งออกไปคุยกันมุมหนึ่ง โดยทั้งคู่ไม่รู้ว่าพิมย่องมาแอบฟังอย่างเงียบเชียบ
