คนเหนือฅน
ตอนที่ 12
แสงฉายรับสร้อยมาใส่แล้วจะเดินทางกันต่อ แต่ต้องชะงักเพราะเชนจู่โจมเข้าล็อกคอคิมหันต์อย่างเร็ว แสงฉายตกใจจ่อปืนไปที่เชนแต่ไม่กล้ายิงเพราะคิมหันต์บังอยู่
“ยิงสิน้องสาว เหนี่ยวไกเลย”
แสงฉายละล้าละลัง คิมหันต์สั่งให้เธอหนี แต่เธอยังลังเล กระทั่งได้ยินเสียงกลุ่มของสิงขรวิ่งกรูมาแต่ไกล คิมหันต์แผดเสียงให้หนีไป แสงฉายจึงยอมขยับพร้อมพูดทิ้งท้ายก่อนวิ่งจากไป
“ฉันจะกลับมาช่วยนาย”
แสงฉายวิ่งลับหายไปอย่างรวดเร็ว สิงขร แคทเธอลีน และสารวัตรเพทายมาถึงจึงเห็นแต่คิมหันต์ที่โดนเชนล็อกตัวไว้
“ผู้หญิงหนีไป” เชนบอก
“ช่างมัน ได้ตัวไอ้นี่ก็คุ้มแล้ว แต่แกติดค้างฉันนะเชน”
เชนสีหน้ามีคำถาม สิงขรเฉลยเสียงเข้มว่า
“พราวฟ้า...ฉันให้ครั้งนี้ครั้งเดียว”
ooooooo
กำนันสิงห์กับภูผาถือกระเป๋าใส่เงินคนละใบ หลบหนีคนของสารวัตรเพทายไปอย่างทุลักทุเล กำนันสิงห์เริ่มไม่ไหวบ่นออกมา
“เงินนี่มันหนักจริงๆ”
“อดทนหน่อยพ่อ เดี๋ยวก็ถึงรถที่เราจอดไว้แล้ว”
กำนันสิงห์กัดฟันเดินต่อไปอย่างเชื่องช้า จ่าแห้วกับตำรวจสองคนตามทัน ร้องถามอยู่ในที่กำบัง เบื้องหน้า
“จะรีบไปไหนหรือกำนัน”
สองพ่อลูกระวังตัว ภูผายิงใส่แต่ไม่โดนใครสักคน
“จริงๆแล้วฉันก็ไม่อยากจับตายหรอกนะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้มันคงต้อง...” จ่าแห้วพยักหน้าให้ตำรวจที่มาด้วยช่วยกันระดมยิง
สองพ่อลูกหลบเข้าที่กำบัง ภูผาถามพ่อว่า จะเอายังไง กำนันสิงห์รู้ว่าตัวเองเสียเปรียบจึงจะลองเจรจาดู
“นี่จ่า เราคุยกันได้นะ”
กำนันสิงห์ตะโกนออกไป ตำรวจหยุดยิง จ่าแห้วถามว่ากำนันจะคุยอะไร
“ฉันจะแบ่งเงินให้จ่ากระเป๋านึง มีเงินอยู่ 150 ล้าน”
ภูผาตกใจและเสียดายรีบสะกิดพ่อ แต่กำนันสิงห์บอกให้เฉยไว้ ต้องเอาชีวิตรอดไปก่อน
“อยู่ดีๆจะเอาเงินมาให้ฉันทำไมล่ะกำนัน”
“ไม่ได้ให้เปล่าๆ แต่แลกกับการปล่อยฉันสองคนไป”
“นี่จะติดสินบนฉันหรือ”
“เปล่า ฉันแค่บริจาคเงินช่วยเหลือค่าใช้จ่าย ครอบครัวตำรวจชั้นผู้น้อยน่ะ”
“ฉันคงรับไว้ใบเดียวไม่ได้ ฉันขอสองใบเลยนะ”
สองพ่อลูกอึ้งไปเสียดาย แต่แล้วกำนันสิงห์ก็ตัดใจยินยอม โดยบอกภูผาว่าเงินแค่นี้ไม่ตายก็หาใหม่ได้
“ตกลง จ่าต้องปล่อยฉันสองคนไปจริงๆนะ”
“ด้วยเกียรติตำรวจไทย”
“ฉันจะวางเงินไว้ตรงนี้ จ่าเข้ามาเอาก็แล้วกัน”
“ฉันให้เวลา 10 วินาที กำนันกับลูกชายต้องวิ่งไปให้เร็วที่สุด ครบ 10 วินาทีฉันจะยิง ถ้าฉัน ยิงไม่ถูกหรือกระสุนไม่ถึง ถือว่ากำนันกับลูกชายรอด”
พูดจบจ่าแห้วเริ่มนับหนึ่ง...กำนันสิงห์กับภูผารีบวิ่งโดยเร่งฝีเท้าเท่าที่จะเร็วได้ ครั้นสองคนพ้นสายตาและจ่าแห้วนับได้ถึงหกก็หยุด ตำรวจที่มาด้วยสงสัยถามว่านับยังไม่ถึงสิบเลย พอแล้วหรือ
“ขี้เกียจนับแล้ว ฉันไม่ใช่กรรมการห้ามมวย ถือว่ามันรอด นายสองคนไปตามล่าเล่าปา ฉันจะเฝ้าเงินไว้เอง”
สองตำรวจรับคำแล้วจากไป จ่าแห้วเปิดกระเป๋า เห็นเงินเป็นฟ่อนก็พึมพำว่าตายแล้วเกิดอีกกี่ชาติถึงจะหาได้มากขนาดนี้...จากนั้นก็หยิบเงินใส่กระเป๋าตัวเอง
“ทำอะไรน่ะจ่า”
เสียงนั้นทำให้จ่าแห้วสะดุ้งโหยง แต่พอหันมาเห็นก็โล่งใจ
“หมู่เหิร! โธ่...ตกใจหมดเลย ฉันกำลังยักยอก เอ๊ย เก็บเงินไว้สำหรับเราสองคนไง”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ เราลงเรือมาด้วยกันแล้วนี่ มาช่วยกันยักยอกเร็ว”
หมู่เหิรยิ้มย่อง ร่วมด้วยช่วยกันยักย้ายถ่ายเทเงินมาใส่กระเป๋าเป้ของจ่าแห้วด้วยความโลภ
ooooooo
