คนเหนือฅน
ตอนที่ 12
หัวหน้าอุทยานอนุรักษ์ป่าไม้กับลูกน้องสองคนเดินทางแกะรอยมาตามป่าจนมืดค่ำ แสงฉายกับจำปูนเดินตามหลังมาติดๆด้วยความร้อนใจ เมื่อมีการหยุดพัก แสงฉายเป็นกังวลจนทนไม่ไหวถามพวกเขาว่า
“มืดแล้วจะตามยังไง”
เจ้าหน้าที่สาดไฟฉายไปตามทางเห็นความผิดปกติของพงหญ้า
“นี่ทางเดินที่ผมคิดว่าพวกมันมาหยุด เห็นไหม รอยหญ้าลู่เป็นทาง”
หัวหน้าเดินส่องไฟไปรอบๆแล้วขยับออกห่างจากกลุ่มเห็นข้างหน้ามีรอยล้อรถ
“นี่ไง มันเอาคิมหันต์มาขึ้นรถตรงนี้ รอยไปทางนี้ รีบไปกันเถอะ”
แสงฉายกับจำปูนรู้สึกมีความหวังแล้วกุลีกุจอก้าวตามพวกเขาไป
เวลานั้นคิมหันต์ยังถูกขังอยู่ในบ้านติดชายแดน โดยมีเชนกับลูกน้องคอยเฝ้า คิมหันต์โดนเชนซ้อมจนร่างกายบอบช้ำ แต่เขาก็ไม่ร้องโอดครวญเลยแม้แต่น้อย กลับจ้องมองเชนอย่างท้าทาย
“แกไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง” เชนกระแทกเสียงหงุดหงิด
“พูดสิ อยากพูดว่าฉันอยากเป็นพ่อแกไงไอ้เชน”
เชนฉุนกึก ลุกขึ้นไปซ้อมคิมหันต์อีกหลายหมัดจนเขากระอักเลือดและหมดสติ
“ปากดีนัก...พวกแกเฝ้ามันไว้ ถ้ามันฟื้นเรียกฉันด้วย”
ลูกน้องรับคำ เชนเดินจากไปอย่างหัวเสีย
ด้านกลุ่มของแสงฉายที่กำลังพยายามแกะรอยก็มาถูกทางแล้ว แสงไฟที่เห็นไกลๆทำให้ทีมเจ้าหน้าที่ป่าไม้รู้ว่าเป็นตลาดชายแดน
“แต่เราจะไหวหรือ มีแค่นี้เอง”
“ผมจะวิทยุเรียกกำลังเสริม” หัวหน้าพูดจบก็รีบดำเนินการ
ฝ่ายไอ้จอมกับเพื่อนอีกสองคนที่ฉุดหมวยลูกเจ๊กเฮงขึ้นรถมา พวกมันกำลังมุ่งหน้ามายังบ้านที่คุมขังคิมหันต์ไว้ ระหว่างทางพวกมันแสดงความหื่นพูดจาแทะโลมหมวยมาตลอด
“อีกสักพักนะหมวย ใกล้จะถึงแล้ว พี่จอมจะพาน้องหมวยไปสวรรค์ชั้น 7”
หมวยหน้าซีดหวาดกลัว ในใจคิดถึงคม ภาวนาให้เขามาช่วยเร็วๆ ซึ่งเวลานั้นคมขับรถตามมาห่างๆ โดยมีเจ๊กเฮงนั่งกระวนกระวายอยู่ข้างๆ คมต้องทิ้งระยะพอสมควรเพราะกลัวพวกมันจะไหวตัว
ooooooo
ในที่สุดทีมเจ้าหน้าที่ป่าไม้ก็นำพาแสงฉายกับจำปูนเข้ามาใกล้บ้านหลังหนึ่ง ภายในบ้านเปิดไฟสว่างแต่ภายนอกเงียบเชียบ
“บ้านนี้หรือเปล่านะ ทำไมไม่มีใครเฝ้าเลย”
“ไม่น่าใช่ มันน่าจะมีคนเฝ้าแน่นหนากว่านี้สิ ...ไปเถอะ”
หัวหน้ากำลังจะไป ทันใดรถของไอ้จอมวิ่งเข้ามาจอด แล้วพวกมันก็ลากหมวยลงมาจากรถทั้งที่เธอขัดขืนไม่เต็มใจ
“ปล่อยฉันนะ”
แสงฉายกับจำปูนเห็นหน้าพวกมันก็จำได้
“นั่นมันลูกน้องเรืองเดชนี่ มันจับผู้หญิงมาด้วย”
“งั้นพี่คิมหันต์ต้องถูกขังที่นี่แน่”
“ทุกคนรอที่นี่ก่อน ฉันจะเข้าไปดูให้ใกล้กว่านี้ว่าจะทำอะไรได้บ้าง”
ทุกคนพยักหน้า แสงฉายเคลื่อนตัวไปในความมืด จำปูนมองตามด้วยความเป็นห่วง
