คมแฝก
ตอนที่ 7
อัญชันรู้ดีว่าดอกไม้เล่นสงครามประสาท ทั้งกอดจูบลูบคลำกัลป์ในฐานะเมีย จนเธอแทบทำใจมองไม่ไหวต้องเมินหน้าหนี ดอกไม้เหลือบตามองอยู่แล้วสะใจมากและอดไม่ได้จะแขวะเมื่อได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ขอบคุณเธอมากเลยนะที่ทำให้ฉันมีวันนี้อีกครั้ง”
“ฉันก็แค่ทำไปตามหน้าที่”
“ของเพื่อนที่แสนดีเหรอ”
อัญชันเจ็บจี๊ดที่หัวใจ คำพูดตอกย้ำของอีกฝ่ายแทงใจดำเธออย่างแรงและดอกไม้ก็รู้ดียิ้มเยาะทิ้งท้าย
“พี่กัลป์ยอมรับแล้วว่ายังคิดถึงฉันอยู่ เธอทำให้ความรักระหว่างพี่กัลป์กับฉันได้กลับมาเริ่มต้นใหม่ เธอเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆ...ฉันเชื่อใจเธอนะอัญชัน”
ooooooo
หลังประกาศให้ตะเภาเป็นผู้หญิงของอินทรีย์ เขมราฐ แสนก็สั่งการให้ลูกสมุนคุมตัวสองผัวเมียหมาดๆไปส่งที่ร้านกาแฟ ทุกคนที่ร้านช็อกมากเมื่อได้ยินว่าตะเภาตกเป็นเมียอินทรีย์แล้ว แต่เหมือนจะยังไม่สาแก่ใจเมื่อสิงโตหนึ่งในสมุนเอกของแสนตามมาถึงร้านพร้อมคำสั่งพิเศษ
“อินทรีย์...จูบลาเมียของมึงได้แล้ว”
“นายแสนไม่ได้สั่ง”
“วันนี้กูเป็นตัวแทนนายแสน กูสั่ง...มึงต้องทำ!”
เพลิงในคราบอินทรีย์ไม่มีทางเลือกกระชากตะเภา มาจูบอย่างดุเดือด ตะเภาผลักตัวออกและตบเต็มแรงแต่เขาไม่ตอบโต้ เดินไปขึ้นรถกลับไร่ราชสีห์ ทิ้งตะเภาให้ร้องไห้แทบขาดใจ...หมดแล้วความสาวและความภาคภูมิใจที่เคยมี...
สถานการณ์ในไร่ราชสีห์กลับไปเหมือนเดิมอีกครั้ง เพลิงในคราบอินทรีย์ก้มหน้าก้มตาทำงานสกปรกทุกอย่างให้แสนเหมือนเคย รวมทั้งหน้าที่ตามคุมกระรอกที่มักขอแสนไปเอายาที่โรงพยาบาลในเมืองให้แม่
ครั้งนี้มีลำดวน สาวใช้ของอัญชันติดมาด้วยเพราะต้องซื้อของตามคำสั่งเจ้านายสาว เพลิงไม่ได้เข้มงวดกับกระรอกเหมือนทุกครั้ง เปิดโอกาสให้กระรอกแอบแวะไปเยี่ยมดวงใจ...สาวคนพิเศษขององอาจ
ดวงใจคนไข้พิเศษประจำแผนกจิตเวชของโรงพยาบาลกรีดร้องเสียงหลงเพราะฝันร้าย
“ไม้...ไม้คมแฝก...มันตีพ่อแม่ฉัน อย่า...อย่าตี”
กระรอกผ่านมาทันเห็นเหตุการณ์ชุลมุนพอดี ดวงใจอาละวาดจนพยาบาลแทบเอาไม่อยู่
“อย่า...อย่า ฆ่าพ่อแม่ฉันทำไม อย่า! แม่...แม่จ๋า...ช่วยพ่อที...ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...ช่วยด้วย”
เสียงร้องโหยหวนของดวงใจทำให้กระรอกมองมาด้วยแววตาเวทนา ท่าทางเด็กสาวเหมือนกำลังล่องลอยในความฝันหรืออดีตอันแสนโหดร้าย
“พ่อ! องอาจ...พี่องอาจ...พวกมันจะฆ่าพ่อ พี่องอาจกลับบ้าน...กลับบ้าน!”
ชื่อขององอาจทำให้กระรอกขมวดคิ้ว แต่ไม่ทันสะระตะก็ต้องวิ่งตามดวงใจไปนอกโรงพยาบาลและช่วยจับตัวเธอไว้ก่อนจะถูกรถชน องอาจซึ่งแวะมาเยี่ยมน้องสาวเห็นพอดีก็รีบยกมือไหว้ขอบคุณจากใจ
กระรอกเห็นหน้าองอาจก็เขิน จับมือที่พนมแยกออก “บ้า...นายมาไหว้ฉันทำไม”
“แหม...ผมก็อย่างงี้แหละมืออ่อน ใครทำอะไรให้ก็ไหว้”
“ดวงใจน่าสงสารนะ...คงเจออะไรร้ายๆมาเยอะถึงได้เป็นแบบนี้”
“หมอก็เคยพูดแบบนี้ ชีวิตของดวงใจติดอยู่กับฝันร้ายในอดีต ไม่มีวันพรุ่งนี้ วันต่อๆไปเหมือนคนอื่นเขา”
“แล้วนายกับดวงใจเกี่ยวข้องกันยังไงเหรอ...”
ooooooo
