ข้ามสีทันดร
ตอนที่ 13
ดำเกิงโกรธควันแทบออกหู ด่ายุพราว่าปากเปราะเพราะปากแบบนี้ถึงไม่มีผัวกับเขาสักที เธอสวนทันที ที่ไม่มีเพราะกลัวมีผัวแบบดำเกิง เดือนสิบกลัวเหตุการณ์จะบานปลาย รีบออกรับว่าเธอเลือกที่จะแต่งงานกับลำธารเองไม่มีใครบังคับ แล้วโผกอดเพื่อนรักร้องไห้ ยุพรากอดตอบพลางมองดำเกิงอย่างขุ่นเคืองสุดๆ...
เย็นนี้ลำธารรับเดือนสิบไปกินข้าวกับแม่ของเขาที่บ้าน ยี่สุ่นมาแปลก เดือนสิบจะนั่งพื้นเหมือนทุกครั้ง แต่ท่านกลับบอกให้นั่งบนเก้าอี้เสมอกัน เธออดคิดไม่ได้ว่าท่านจะมาไม้ไหน บุญหยาดขัดอกขัดใจแต่รู้ว่าน้องสาวต้องมีแผนบางอย่าง เงินยวงเห็นว่าที่พี่สะใภ้เอาแต่นั่งก้มหน้าจึงชวนคุยเพื่อให้ผ่อนคลาย
“ยวงเสียดายมากเลย อีกสองวันจะบินแล้วคงอยู่ช่วยเตรียมงานไม่ได้ แต่ยวงจะกลับมาแน่นอนค่ะพี่เดือนงานฉลองสมรสอีก 2 เดือนข้างหน้า ยวงจองโรงแรมให้เรียบร้อยแล้วนะคะ ส่วนทีมจัดงานเขารู้ดีค่ะว่าควรจัดออกมาในรูปแบบไหน เพราะเขาจัดงานที่นี่บ่อย พรุ่งนี้เขาจะคุยรูปแบบซะเลยนะคะ”
“เด็กๆจัดการกันไปเลยนะลูกนะ” ยี่สุ่นไม่ได้แค่พูดจาภาษาดอกไม้กับเดือนสิบเท่านั้น ยังให้เด็กไปหยิบเครื่องประดับโบราณที่เป็นมรดกตกทอดมาให้เธอดู
ไม่รู้ว่าจะเข้ากับชุดแต่งงานของเธอหรือเปล่า
“ไม่เห็นจะยากเลยถ้าไม่เข้าเราก็ตัดชุดใหม่ให้เข้าสิ จริงไหมครับเดือน” ลำธารดีใจไปกับเดือนสิบด้วย
“จะตัดสินใจอะไรก็รีบเข้าเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันกาล” ยี่สุ่นยิ้มให้เดือนสิบอย่างมีเมตตา ทุกคนตื่นเต้นโดยเฉพาะเงินยวงไม่คิดว่าแม่จะเปลี่ยนใจมาปลื้มว่าที่สะใภ้ถึงกับเอาเครื่องเพชรประจำตระกูลมายกให้ในวันแต่งงาน โดยไม่รู้เลยว่ายี่สุ่นก็แค่จะเคาะกะลาให้หมาดีใจ แต่บังเอิญหมาอย่างเดือนสิบไม่หลงปลื้มไปด้วย...
ดวลในสภาพย่ำแย่ถูกจับมัดขึงกับเตียงทั้งมือและเท้า เขาควรจะอยู่ในความดูแลของแพทย์ในโรงพยาบาลแต่ครอบครัวไม่มีเงินพอจะทำอย่างนั้น สกาวสงสารลูกเหลือเกิน ขออนุญาตดำเกิงแก้มัดลูกได้ไหม แค่ยืนลูกยังไม่มีแรงแล้วจะหนีไปไหนได้ เขาไม่ได้กลัวลูกหนี
“เอาสิ แกะเลย เดี๋ยวจะหาว่าฉันทารุณมัน อยากจะปล่อยมันก็แกะเชือกได้เลยมันจะได้หนีไปให้พ้นๆ
บ้านฉันสักที” ดำเกิงมองเดือนสิบที่เพิ่งเดินเข้ามา “แต่ถ้ามันหนีไปฉันก็ไม่ถือว่าจบกันนะ พ่อทำตามคำขอของเดือนแล้ว ไม่มีโอกาสที่สองแล้วนะ” คำพูดของดำเกิงทำให้สกาวที่กำลังจะแก้มัดดวลชะงัก เดือนสิบขอร้องแม่อย่าปล่อยน้อง มัดเอาไว้แบบนี้ดีแล้ว สกาวสงสารดวลไม่อยากให้ถูกมัดแบบนี้
“ปล่อยให้หนีไปยิ่งน่าสงสารกว่านี้นะคะแม่ เราช่วยดวลได้เท่านี้ ที่เหลือมันอยู่ที่ดวลแล้วค่ะแม่”
ooooooo
