ข้ามสีทันดร

“ไม่อายกันหรือไง แค่นี้ไม่พอหรือไง จะขายบ้านประจานตัวเองกันอีกหรือ ตราบใดที่เรายังอยู่บ้านหลังนี้ ต่อให้ต้องกินข้าวคลุกน้ำปลา เราก็ยังไม่ต้องอายใครทั้งนั้น” ดำเกิงโวยห้องพักผู้ป่วยแทบแตก

สกาวทักท้วง ทำแบบนี้เดือนสิบจะต้องลำบากหาเงิน ดำเกิงไม่สนใจยืนกรานไม่ยอมขายบ้านเด็ดขาด เที่ยงวันเสนอตัวจะช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาลของดวล ดำเกิงไม่พอใจตรงเข้าผลักอกเขาจนหงายหลังตึง เดือนสิบกับสกาวช่วยกันห้ามดำเกิงแทบไม่ทัน

“ไม่อย่างนั้นรับดวลกลับบ้านสิครับ ผมจะช่วยดวลเอง เอาดวลกลับไปบำบัดรักษาตัวที่บ้าน”

 ดำเกิงไม่ต้องการคำแนะนำจากเที่ยงวันทำท่าจะลุยเขาอีก สกาวต้องล็อกตัวไว้ เที่ยงวันไม่สนใจความกราดเกรี้ยวของอีกฝ่าย ยืนยันถ้าเป็นตัวเองจะยอมรับความช่วยเหลือทุกอย่างถ้ามันช่วยชีวิตลูกของตนไว้ได้ ดำเกิงยิ่งโมโหดิ้นรนจะเข้าไปเอาเรื่องเขาให้ได้ สกาวกลัวเรื่องจะบานปลาย บอกเดือนสิบให้พาเที่ยงวันออกไปก่อน เธอไม่รอให้พูดซ้ำรีบพาเขาออกมาทันที

เที่ยงวันยังยืนกรานคำเดิมจะขอช่วยเดือนสิบเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาดวล เธอทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะเท่ากับเอาเปรียบเขา เที่ยงวันขอให้คิดเสียว่าเป็นการยืมไปใช้ก่อน มีเมื่อไหร่ค่อยคืนและไม่ต้องให้พ่อ

ของเธอรู้ เธอซาบซึ้งในความเอื้อเฟื้อของเขาแต่ขอเธอแก้ไขมันด้วยตัวเองก่อน ถ้าไม่สำเร็จเธอจะนึกถึงเขาเป็นคนแรก

“โอเคครับ ผมเข้าใจ ความจริงถ้าเรา...แต่งงานกัน... ผมอยากอยู่กับคุณ อยากคอยช่วยเหลือคุณทุกๆเรื่อง 

ผมรู้ว่าอาจไม่ถูกที่ถูกเวลาที่จะขอคุณเดือนแต่งงาน แต่ผมอยากให้คุณเดือนตกลง”

เดือนสิบไม่ได้รังเกียจเที่ยงวัน อยากแต่งกับเขาตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ติดที่เธอยังมีภาระหลายเรื่องจึงขอเวลาเขาสักนิด ขอให้เธอได้ทำหน้าที่ลูกที่ดี พี่ที่ดีเสียก่อน เขาไม่ขัดข้อง ยินดีรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน

ooooooo

เวลาล่วงเลยมาหลายวันแล้วดำเกิงไม่ยอมให้พาดวลกลับไปรักษาตัวที่บ้าน เที่ยงวันรู้ดีว่าเดือนสิบต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นจึงไปขอให้พ่อของเขาช่วย ทูลเซ็นเช็คเงินสดให้ลูกทันที แถมกำชับให้ดูแลเดือนสิบให้ดีๆ สวาทวิมลเข้ามาเห็นเที่ยงวันกำลังเอาเช็คยัดใส่กระเป๋าเสื้อทำท่าจะไปก็ร้องเรียกไว้

“เดี๋ยวก่อนเที่ยง แม่ชวนฟานมาทำงานกับเรา ฟานเขาเก่งภาษาคงช่วยเรื่องส่งออกนำเข้าได้เยอะ แม่อยากให้เที่ยงสอนงานให้ฟานด้วย”

“แต่ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร”

“ก็ทำงานสิ ไม่ใช่ออกไปทำตัวเป็นประชาสงเคราะห์แบบนี้”

เที่ยงวันรับคำ เดินออกไปเงียบๆ สวาทวิมล เล่นงานลูกไม่ได้หันมาเล่นงานทูลฐานให้การสนับสนุนลูก แทนที่จะห้ามปราม เขาได้แต่ยิ้มรับ เธอโกรธควันแทบออกหูแต่ทำอะไรสามีไม่ได้...

พนักงานแผนกเสื้อผ้าแอบได้ยินนายแบบ

ทวงถามเอนถึงยาเสพติดที่จะจัดไปให้ในงานปาร์ตี้ จึงเอาไปฟ้องนภางค์ เพื่อเป็นการเคลียร์ข้อสงสัย เธอกับโอเล่จึงเรียกเอนมาชี้แจง เขาปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา อ้างว่าก้านวงศ์เกลียดเขาก็เลยใส่ร้ายเขา โอเล่ขอให้จริงอย่างปากว่า ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่เหลืออะไรเลย