ข้ามสีทันดร
ตอนที่ 13
เฮียหมูแต่งตัวเสร็จจะไปทำงานแวะทักทายดวลที่เสพยาจนเมาไม่ได้สติอยู่ที่โซฟา เขย่าตัวก็แล้วเรียกก็แล้วดวลไม่ตอบสนอง เขาเขย่าตัวเด็กหนุ่มแรงขึ้นอีก
“ดวล...ดวล เฮ้ยตื่นๆ”
ดวลปรือตามอง แล้วเกิดเกร็งตาเหลือก เฮียหมูตกใจแทบช็อกพยายามเขย่าตัวแต่ไม่ได้ผล เขายังคงชักเกร็ง เฮียหมูรีบโทร.หาใครบางคนให้ช่วยหาคนให้หน่อย มีเด็กมาตายที่ห้องพักของตน อยากให้มากำจัดศพ
“กูจ่ายเต็มที่มึงไม่ต้องห่วง กำจัดศพให้เกลี้ยงนะอย่าให้กูซวยแล้วกัน”...
เหมือนมีลางส่งถึงกัน สกาวกำลังนั่งสวดมนต์อยู่ในห้องพระ มีเสียงของหล่น เธอสะดุ้งโหยงใจหายวาบ ดำเกิงร้องบอกเธอว่าแค่หนังสือหล่นไม่มีอะไร นั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น...
ไม่นานนัก คนเก็บศพสองคนมาถึงห้องพักเฮียหมู จับชีพจรดวลแล้วพบว่ายังไม่ตาย แนะให้พาไปส่งโรงพยาบาล เฮียหมูส่ายหน้า ขืนไปส่งที่นั่นตนได้โดนคดียาเสพติดแน่ ไล่ให้รีบเอาตัวไป แล้วโยนเงินให้คนเก็บศพห้าหมื่นบาท พลางบ่นอุบยังไม่ทันได้เคี้ยวไอ้หนุ่มคนนี้ยังต้องมาเสียเงินค่าเก็บศพอีก
“พวกมึงรีบจัดการเหอะ เดี๋ยวศพเสือกแข็งขึ้นมาจะยัดกระเป๋าไม่ลง”
“ขออีก 5 หมื่นเถอะเฮีย มันยังไม่ตายเท่ากับพวกฉันต้องเก็บมันก่อนกำจัดศพนะเฮีย ไม่งั้นไม่ทำ”
เฮียหมูจำใจต้องเพิ่มเงินให้คนเก็บศพทั้งสองคนอีกห้าหมื่นบาทตามที่ขอ...
เที่ยงวันกับเดือนสิบก้าวออกจากลิฟต์ ตรงไปยังห้องพักของเฮียหมูตามที่ รปภ.ให้ที่อยู่มา สวนกับคนเก็บศพสองคนที่ช่วยกันลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เที่ยงวันมองเหลียวหลังรู้สึกแปลกชอบกลแต่ก็ไม่ติดใจอะไร เดินตามเดือนสิบไปกระทั่งถึงห้องเป้าหมาย เคาะประตูเรียก เฮียหมูเปิดประตูรับเห็นทั้งคู่ก็ตกใจแต่เก็บอาการเอาไว้ เดือนสิบมาตามน้องชาย เขาเห็นบ้างหรือเปล่า เฮียหมูส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
เธอไม่สนใจบุกเข้าไปค้นหาดวลในห้อง เฮียหมูไม่ห้ามเพราะเขาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เธอผิดหวังที่ไม่เจอตัวน้อง กำลังจะออกจากห้องต้องชะงักเมื่อเจอรองเท้าของน้องวางอยู่ โวยวายลั่นนั่นมันรองเท้าของดวล
“รองเท้ามันลืมไว้ตอนหนีไปคราวก่อนไง” เฮียหมูแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ไม่...ดวลใส่รองเท้าคู่นี้ออกมาจากบ้าน” เดือนสิบทักท้วง
เที่ยงวันสงสัยในเมื่อรองเท้าอยู่แล้วดวลหายไปไหน ก่อนจะนึกถึงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ขึ้นมาได้ รีบคว้ามือเดือนสิบออกมา ก่อนที่ดวลจะถูกเอาตัวขึ้นรถไปฆ่า เดือนสิบกับเที่ยงวันมาช่วยไว้ทัน เล่นงานคนเก็บศพกระเจิงแล้วช่วยกันยกกระเป๋าเดินทางออกจากกระโปรงท้าย เมื่อเปิดกระเป๋าดูเจอดวลในสภาพย่ำแย่
ooooooo
ดวลอาการค่อนข้างหนักทำให้เดือนสิบ
เป็นกังวล คราวก่อนหมดเงินไปกับการรักษาเขาแทบไม่เหลือ จึงขอร้องพ่อให้ปล่อยบ้านหลังนี้ไป เรา
แบกภาระกับมันมานานแล้ว อีกอย่างมันใหญ่ไปสำหรับครอบครัวเรา ดำเกิงชี้หน้าห้ามแม้แต่จะคิด สกาวเห็นด้วยกับลูก จะได้เอาเงินส่วนที่ต้องใช้หนี้ค่าบ้านมารักษาดวล
