ข้ามสีทันดร

ฟานพยายามช่วยเที่ยงวันให้ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปให้ได้ แต่เขากลับไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ ฟานตัดพ้อนี่เธอไม่มีความหมายกับเขาแล้วจริงๆใช่ไหม เขาไม่รักเธอแล้วใช่ไหม เขาพยักหน้ารับคำ

“เที่ยงเคยคิดว่าเที่ยงรักฟานมาก จนมาวันนี้ถึงได้เข้าใจว่าการที่เรารักใครสักคนมากๆมันเป็นยังไง”

“แต่เที่ยงเคยบอกว่ารักฟานมาก มันไม่จริงเลยเหรอ”

“ถ้าเที่ยงรักฟานมากเที่ยงคงเลือกฟานมากกว่าเลือกยาและเลิกมันได้ และถ้าฟานรักเที่ยงมาก ฟานก็คงไม่ไปจากเที่ยง มันจบไปแล้วฟาน” เที่ยงวันยืนยันหนักแน่น ฟานพยักหน้าเข้าใจ ค่อยๆเดินจากไป

ooooooo

ถึงวันสู่ขอ แทนที่ฝ่ายชายจะมาที่บ้านฝ่ายหญิง กลับกลายเป็นฝ่ายหญิงต้องตากหน้าไปบ้านฝ่ายชาย สกาวอึดอัดใจมากถึงกับออกปากว่าเหมือนเรามาสู่ขอผู้ชายไม่มีผิดเพี้ยน ดำเกิงมองตาเขียว

“ก็ทางเขาสะดวกแบบนี้ อย่าทำให้ยุ่งยากเลยได้ไหม เขาไปหรือเรามา  สุดท้ายผลมันก็ออกมาเหมือนกันนั่นแหละ ไปเถอะรีบเข้าไปข้างในดีกว่า” ดำเกิงเดินนำสกาวกับเดือนสิบเข้าบ้านลำธาร...

ยี่สุ่นให้ดำเกิงเป็นฝ่ายไปหาฤกษ์หายามมา  แต่มีข้อแม้ต้องเป็นวันที่ทางตนกับครอบครัวสะดวก  จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนยกเลิกนัดกับเพื่อนๆ เขาไม่ขัดข้องวันไหนก็ได้ตามแต่ทางฝ่ายชายสะดวก ขอให้แจ้งมาก็แล้วกัน ส่วนเรื่องสินสอดเขาเอาแค่เป็นธรรมเนียมก็พอ

“แหมชอบจังบ้านนี้ง่ายๆดีนะคะ มิน่าหนูเดือนสิบถึงได้ง่ายไปหมด” บุญหยาดแดกดัน ยี่สุ่นนึกขึ้นได้ หลังแต่งงานแล้วถ้าเดือนสิบจะใช้นามสกุลเดิมก็ได้  ทางนี้ไม่ขัดข้องอะไร

“พวกเราก็เป็นคนหัวสมัยใหม่หน่อยน่ะค่ะ ไม่ถือสาอะไร” คำพูดของบุญหยาดทำเอาดำเกิงจุก แต่ต้องข่มอารมณ์เอาไว้เพื่อให้ทุกอย่างผ่านไปให้ได้...

แม้รู้ดีว่าช่วงนี้ชีวาตม์ต้องรับบทหนัก กิ่งคำทิ้งแม่ตัวเองที่ป่วยติดเตียงให้เป็นภาระคอยดูแล แต่สวาทวิมลไม่มีทางเลือกเพราะไม่รู้จะหันไปหาใครให้มาช่วยพูดกับเที่ยงวัน ชีวาตม์หาเวลาว่างได้ก็รีบมาหาเขาที่บ้าน  ถือโอกาสนี้ขอโทษเขาด้วยที่เข้าใจผิดว่ามีอะไรกับกิ่งคำ เที่ยงวันไม่เคยถือโทษโกรธอะไรชีวาตม์แล้วถามถึงกิ่งคำเป็นอย่างไรบ้าง ชีวาตม์เองก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอหายไปเลยติดต่อไม่ได้

“พี่วาตม์คงเหนื่อย ต้องดูแลคุณรื่นเริง”

ชีวาตม์ยังคงมองโลกในแง่ดี ใครๆก็เหนื่อยกันทั้งนั้น ทุกคนล้วนแต่มีปัญหา ถ้าเที่ยงวันหัดมองปัญหาให้เป็นเรื่องธรรมดาแล้วรวบรวมสติเพื่อหาทางแก้ไขน่าจะดีกว่า เขาพยายามแล้วแต่ก็ไม่ช่วยอะไร

“เอาน่ะ มันต้องมีหนทางสิ ทางออกที่ดีอาจไม่ได้ตอบโจทย์ของนาย แต่รับรองว่ามันต้องมีทางออก” ชีวาตม์ เห็นเที่ยงวันน้ำตาซึม ตบไหล่อย่างเป็นกำลังใจให้...

ไม่ได้มีแต่เที่ยงวันที่ทุกข์ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เดือนสิบเองก็ทุกข์ใจไม่แพ้เขาเช่นกัน ยุพราสงสาร

เพื่อนรักจับใจอาสาจะไปพูดกับดำเกิงให้เอง ท่านมาทันได้ยินพอดีถามว่ามีเรื่องอะไรจะคุยหรือ ยุพราขอร้องท่าน อย่าบังคับเดือนสิบให้แต่งงานกับลำธาร หากต้องร่วมชีวิตกับผู้ชายคนนั้น เท่ากับเธอต้องตกนรกทั้งเป็น

“เขาเคยรักกัน มันมีพื้นฐานความรักอยู่แล้วแต่งงานไปก็ต้องมีความสุข อย่าพยายามมาเจ้ากี้เจ้าการคิดแทนหน่อยเลย” ดำเกิงเริ่มเดือดปุดๆ

“ยุพไม่คิดแบบนั้น เดือน...เดือนดูนะว่าแม่ของเดือนตกนรกยังไงถ้าต้องอยู่กับคนไม่มีเหตุผล”