ข้ามสีทันดร

ดำเกิงเห็นสกาวหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกจากบ้านร้องถามว่าจะไปไหน เธอจะไปอยู่บ้านพี่น้อยเพื่อจะได้ช่วยกันตามหาดวลอีกทางหนึ่ง เขาทั้งน้อยใจและโมโห สกาวไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“เออ จะไปไหนก็ไปเลย ตอนสบายก็อยู่ด้วยกัน พอหมดตัวพอลำบากแม่งก็ทิ้งกันไปหมด ไปเลยไปให้หมดเลย ไอ้พวกเห็นแก่ตัว ปล่อยฉันให้ตายอยู่นี่คนเดียวนี่แหละ” ดำเกิงนั่งกุมหัวด้วยความเครียด สกาวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหิ้วกระเป๋ากลับขึ้นห้อง ดำเกิงมองตามโล่งใจ ด้านสกาวเจ็บใจตัวเองที่ตัดใจทิ้งเขาไปไม่ได้ ซบหน้ากับหมอนร้องไห้อย่างอัดอั้น...

เดือนสิบกับเที่ยงวันมาตามหาดวลที่ไนต์คลับของเฮียหมู แต่ไม่มีนางโชว์คนไหนปริปากบอกอะไร ได้แต่หัวเราะคิกๆว่าป่านนี้ดวลอาจได้ดิบได้ดีไปแล้วก็ได้ เที่ยงวันรู้สึกสะกิดใจกับคำพูดของนางโชว์ที่พูดไปหัวเราะไป ขณะที่เดือนสิบพยายามขอความเห็นใจจากทุกคน

“ฉันจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ยังไง ในเมื่อไม่รู้ว่าน้องชายฉันเป็นตายร้ายดียังไง”

เที่ยงวันรู้ดีว่าพวกนี้คงให้คำตอบอะไรไม่ได้จึงชวนเดือนสิบกลับ ในเมื่อถามพวกนางโชว์แล้วไม่ได้อะไรคืบหน้า เที่ยงวันจึงลองถาม รปภ.ของไนต์คลับถึงที่อยู่ของเฮียหมู แต่ไม่ถามเปล่ายัดเงินจำนวนหนึ่งให้ด้วย ทีแรกเขาลังเล เที่ยงวันจัดแจงกระชากเงินคืน รปภ.ยื้อไว้

“คอนโดฯเฮียหมูอยู่ไม่ไกลหรอกครับ”

ooooooo