ข้ามสีทันดร
ตอนที่ 12
หมออนุญาตให้รื่นเริงกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านได้ ชีวาตม์ต้องจ้างพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลเพราะเธอช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แม้สติรับรู้ก็มีไม่เต็มร้อย ยุพราที่แวะมาเยี่ยมถามชีวาตม์ว่าติดต่อกิ่งคำได้หรือยัง เขาส่ายหน้า มองไปที่แม่ยายด้วยความเวทนา ยุพราอยากรู้ว่าจากนี้ไปเขาจะทำอย่างไรต่อ
“ผมจะดูแลคุณแม่จนกว่าจะหาย แต่ถ้าไม่หายก็ดูแลกันไปจนกว่าจะตายจากกันไปข้างหนึ่ง”
“คุณพูดจริงเหรอ แต่ที่ผ่านมาเขาทำ...”
“มันเป็นอดีต ผ่านไปแล้วช่างมันเถอะ ตอนนี้คงต้องให้คุณพยาบาลอยู่ช่วยเป็นหลัก จนกว่าจะตามกิ่งกลับมาดูแลคุณแม่ได้”...
คนที่ชีวาตม์พูดถึงไม่สามารถดูแลใครได้แม้แต่ตัวเอง กิ่งคำปล่อยตัวทรุดโทรมเมายาทั้งวัน ห้องพักสกปรกไม่เคยเก็บกวาดทำความสะอาด...
ฟานกลายเป็นแขกประจำบ้านสวาทวิมล วันนี้ก็เช่นกัน ฟานแวะมาหาเที่ยงวันแต่เช้า เดือนสิบโทร.มาชวนเขาไปซื้อของ แต่เขาไปด้วยไม่ได้เนื่องจากรับปากฟานไว้แล้วว่าวันนี้จะไปทำธุระที่ที่ดินเป็นเพื่อน แต่ถ้าเดือนสิบอยากเจอเขา เขาจะได้ขอยกเลิกนัดกับฟาน
“ไม่เป็นไรค่ะเดือนแค่ลองโทร.ถามดูเผื่อคุณว่าง วันนี้เดือนว่าจะพาแม่ออกไปซื้อของเข้ามาทำอะไรกินกันที่บ้านน่ะค่ะ ถ้าคุณเที่ยงไม่ว่างวันหลังก็ได้นะคะ ไปเป็นเพื่อนคุณฟานเธอดีกว่าค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ”
“งั้นก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับที่เข้าใจผม ถ้าเสร็จแล้วผมจะแวะไปหานะครับ” เที่ยงวันวางสายแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาร่วมวงกับฟาน พ่อและแม่ ฟานเกรงใจถ้าเที่ยงวันไม่ว่าง เธอไปเองก็ได้ สวาทวิมลชิงพูดขึ้น
“ไม่ว่างที่ไหนล่ะจ๊ะ เที่ยงเขาเต็มใจอยู่แล้วล่ะจ้ะ”
“ให้เที่ยงไปเป็นเพื่อนดีกว่านะฟาน เผื่อขาดเหลืออะไรเที่ยงจะได้ช่วยฟานได้”
“แล้วหนูเดือนเขามีธุระอะไรให้เที่ยงช่วยเหลือหรือเปล่าล่ะ ให้พ่อไปเป็นเพื่อนฟานก็ได้นะ”
สวาทวิมลตวาดแว้ดจะต้องให้มันยุ่งยากทำไม ให้เที่ยงวันพาฟานไปก็ดีอยู่แล้ว เที่ยงวันเห็นแม่เล่นงานพ่อชิงตัดบทจะเป็นคนพาฟานไปทำธุระเอง จากนั้นฟานกับเที่ยงวันพากันออกไป สวาทวิมลรอจนลูกลับสายตาหันมาถลึงตาใส่ทูลที่จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง...
สกาวไม่สบายใจนักที่ต้องออกไปซื้อของเข้าบ้านกับเดือนสิบโดยทิ้งดวลไว้ตามลำพังกับดำเกิง คอยมองขึ้นไปบนชั้นสองที่ห้องของลูกด้วยสีหน้าเป็นกังวล ดำเกิงเหมือนจะอ่านใจเธอออก
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ฆ่ามันหรอก ถ้าจะฆ่าฉันจะรอเธอกลับมาก่อน”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” สกาวสบายใจขึ้นเมื่อเห็นว่าดำเกิงยังมีอารมณ์ขัน รีบเดินตามเดือนสิบไปขึ้นรถ สวนกับนาราที่เดินเข้ามาทักทายดำเกิง ขออนุญาตขึ้นไปหาดวลที่ห้อง แล้วเดินลิ่วไปเลยโดยไม่รอฟังคำตอบ
“นี่มันเลี้ยงลูกประสาอะไรวะ เดินขึ้นห้องผู้ชายเฉยเลย” ดำเกิงบ่นอุบ
ooooooo
ดวลยืนมองตัวเองในกระจกเงาหน้าอ่างล้างมือ ดีใจที่ได้กลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง เขาบังเอิญเจอซองยาไอซ์ ที่ตัวเองซ่อนไว้ในกล่องยาสีฟัน รู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า มองอ้อยอิ่งก่อนจะตัดใจโยนทิ้งลงชักโครกกดน้ำตาม ห่อพลาสติกใส่ยายังไม่ทันจะไหลลงท่อเขารีบฉวยมันขึ้นมา
