จ้าวสมิง
ตอนที่ 16
“อะไรนะ...พี่ดอน” ดาวแปลกใจ
“ก็ไอ้ปลัดมันสั่งฆ่าพี่ชายเธอไง”
“คุณอรรถบอกพี่ดอนล่วงหน้าไปก่อน...พี่ดอนจะตายได้ไง”
“ไอ้ปลัดมันส่งล่วงหน้าไปนรกก่อนแล้วไง”
“อย่าไปฟังมัน คนใกล้ตายมันก็พูดเอาตัวรอดแบบนี้แหละ...ดำจัดการ!!”
อรรถสั่งท่ามกลางความกังขาของดาวที่ยังตกใจอยู่
“ยิง!” เสียงดำสั่งสมุน พริบตานั้นคล้อยก็โดนยิงจนร่างซวนเซ
ooooooo
สองฝ่ายสาดกระสุนใส่กันทำให้ตะวันจับทิศทางได้ ควบม้ามาอย่างเร็ว
อรรถใช้ปืนของยองตะมุยิงแคล้วอาการสาหัส คล้อยบาดเจ็บแต่กัดฟันช่วยลูกสุดชีวิต ยิงอรรถหลายนัดจนแน่นิ่ง พิมพ์สายอยู่ในรถเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพยายามแกะเชือก
แคล้วอาการร่อแร่เพราะกระสุนอาคมของยองตะมุที่อรรถยิงใส่ คล้อยเห็นแผลลูกชายแล้วหนักใจ
“พ่อ...ฉันกำลังจะตายใช่ไหม”
“ไม่...ลูกต้องไม่ตาย พ่อมีหนังเสือ เรากลับไปที่ศาลนั่นดีกว่า”
พิมพ์สายแก้มัดตัวเองได้สำเร็จแล้วแอบลงจากรถวิ่งหนี แต่คล้อยเหลือบเห็นจึงยิงปืนสกัดไว้
“ข้าจะพาลูกกลับไปรักษาที่ศาลนั่น เธอต้องไปเป็นตัวประกันให้ข้า ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำอะไรเธอ ขอแค่ลูกข้ารอดตายก็พอ”
พิมพ์สายรับปากอย่างไม่มีทางเลือก แต่พริบตานั้นเองร่างคล้อยสะดุ้งเฮือกเพราะคมกระสุนของอรรถ กระสุนเจาะอกซ้ายคล้อยเต็มๆ พิมพ์สายกรีดร้องตกใจ
อรรถไม่รอช้ายิงซ้ำอีกสองนัด คล้อยเลือดทะลักร่างทรุดลงปืนหลุดจากมือหมดทางสู้ แคล้วอยากช่วยพ่อแต่ทำไม่ได้เพราะร่างกายไม่อำนวย อรรถหัวเราะร่าสะใจ สภาพเขาตอนนี้ไม่ต่างจากคนบ้าคลั่ง
“ฮ่าๆๆ คนฉลาดเท่านั้นที่จะรอด ดูไว้ก่อนตายสิเสือคล้อย”
อรรถโดนยิงก่อนหน้านี้แต่ไม่ตายเพราะใส่เสื้อเกราะกันกระสุน พิมพ์สายพยายามจะหนีออกจากตรงนั้นแต่โดนอรรถยิงสกัดอีกจนต้องหยุด
“ถ้าเธอคิดหนี คราวนี้ฉันยิงจริงๆ”
“มึงไม่มีวันตายดี” คล้อยพูดได้แค่นั้นก็สิ้นใจ แคล้วเสียใจตะโกนเรียกพ่อทั้งน้ำตา แต่อรรถสะใจเป็นบ้า
“กูจะปล่อยให้มึงนั่งมองศพพ่อมึงไปจนแห้งตายนะไอ้แคล้ว”
อรรถหันขวับมาที่พิมพ์สาย สั่งให้กลับไปขึ้นรถ แต่เธอไม่ขยับจึงเข้ามาฉุดกระชาก ดาวซึ่งยังคาใจเรื่องพี่ชายตายอยากรู้ความจริง ถามอรรถว่า
“ใครฆ่าพี่ดอน”
“ฉันเอง ฉันเป็นคนสั่งฆ่าพี่เธอเอง มันกำลังจะหักหลังฉัน...ขอโทษด้วยนะดาว”
สิ้นคำพูดสุดท้าย อรรถยิงดาวทิ้งอย่างเลือดเย็น พิมพ์สายรับไม่ได้ตะโกนปาวๆ
“อรรถ...คุณอำมหิตมาก ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น นี่ใช่ไหมตัวตนที่แท้จริงของคุณ”
“ใช่ ต่อไปผมก็จะฆ่าไอ้ตะวันคนรักของคุณ แต่หลังจากที่ผมมอบความเป็นผัวให้คุณก่อนนะ”
พิมพ์สายทนไม่ไหวตบหน้าอรรถไปฉาดใหญ่แล้วด่าซ้ำ “เลว...เลวที่สุด!!”
