จ้าวสมิง
ตอนที่ 16
“ไอ้ดำ...ไปเอาหนังเสือมาให้ข้า” คล้อยสั่ง...พอได้หนังเสือมาก็หัวเราะร่าอย่างสมใจ “ฮ่าๆๆ ในที่สุดมันก็เป็นของข้าจนได้ ข้าได้ของที่ต้องการแล้ว ต่อไปก็เป็นของที่ปลัดอยากได้...ไอ้ดำ”
“ครับนาย” ดำรับคำแล้วพยักหน้าให้ลูกน้องไปควบคุมตัวพิมพ์สายไว้ “เธอต้องไปกับพวกเราด้วยเอาตัวไป”
“เสือคล้อย...แบบนี้มันผิดคำพูด”
“เปล่า ข้าพูดว่าจะไม่ฆ่าใครไม่ใช่เหรอ ก็ทำตามที่พูดแล้วไง แต่ปลัดเขาต้องการตัวเธอด้วย มันช่วยไม่ได้”
อรรถยิ้มพอใจ สั่งดำเอาตัวเธอไป ตะวันแผดเสียงว่า
“ปล่อยคุณหนู...ไม่งั้นฉันฆ่าพวกแกแน่”
“ไอ้ตะวัน! เอาสิ ถ้าแกคิดว่าคุ้มกับชีวิตพ่อแก”
ปืนหลายกระบอกของพวกดำเล็งยองตะมุทำให้ตะวันไม่กล้าขยับ ขณะนั้นแคล้วอาการกำเริบหนักขึ้น คล้อยให้รีบถอยเพื่อจะไปรักษาลูกชาย แต่อรรถทักท้วง
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไรอีกปลัด”
“เสือคล้อยยังไม่ทำให้ฉันอีกเรื่อง”
“อะไรล่ะ”
“ฆ่าไอ้ตะวันไง...ไอ้ตะวันมันต้องตาย มันคือข้อตกลงของเราไม่ใช่เหรอ”
“ใช่...ข้าต้องรักษาคำพูด แต่ตอนนี้ปลัดก็ทำเองเลยสิ ปืนของพ่อมันไง...ไปเว้ย แล้วเจอกันที่นัดหมายนะปลัด”
คล้อยขยับพาทุกคนออกไป อรรถไม่พอใจ ดาวมือไวยิงตะวันแต่กระสุนไม่ระคายผิว ส่วนพิมพ์สายพยายามผลักไสพวกคล้อยที่ฉุดกระชากเธอไปแต่ไม่เป็นผล
“ไม่ต้องสนใจ หมดหน้าที่พวกเราแล้ว” คล้อยตะโกนบอกลูกน้อง ไม่สนใจอรรถที่จัดการตะวันไม่ได้
อรรถคิดได้หันไปคว้าปืนของยองตะมุบนพื้น “แบบนี้ก็ดี มึงจะได้ตายด้วยปืนพ่อมึง ไอ้ตะวัน...แบบนี้มันสะใจดีว่ะ”
“อย่านะ...ไอ้ปลัด” ยองตะมุร้องลั่น
“ถ้ามีอีกครั้ง คราวนี้ฉันจะยิงที่หัวแก จับตัวมันไว้”
ดาวเข้าไปจับยองตะมุที่บาดเจ็บเอาไว้
“ดีมากดาว...ฉันจะได้ให้มันเห็นลูกชายมันตายไปต่อหน้า”
“ตะวัน...หนีไปลูก หนีไป”
“ไม่...ข้าจะไม่ทิ้งพ่อเพราะกลัวตายเด็ดขาด”
“ดี! งั้นมึงตายตามแม่มึงไปซะไอ้ตะวัน”
ตะวันยืนจังก้าหลับตารอรับลูกปืนอย่างไม่กลัวตาย ทันใดอูซานพุ่งมารับกระสุนเข้าเต็มอก ตะวันตกตะลึงมองอูซานที่บาดเจ็บ อรรถยิงซ้ำอีกนัดเป้าหมายคือตะวันแต่อูซานก็รับกระสุนแทนอีก
“อูซาน...ทำไมทำแบบนี้” ตะวันตะโกนลั่น
พวกผู้กองกำพลรีบคว้าปืนที่พื้นขึ้นมายิงไปทางอรรถกับดาว สองคนหลบทัน
“ไปดีกว่าคุณอรรถ ตอนนี้เราเป็นรอง”
“โธ่เว้ย...จะฆ่ามันได้อยู่แล้ว”
อรรถจำใจถอยไปพร้อมดาวโดยมีกลุ่มตำรวจติดตามไม่ลดละ ส่วนสวัสดิ์เห็นว่ายองตะมุเสียเลือดมากจึงให้ศักดิ์ช่วยห้ามเลือดอย่างเร่งด่วน
