จ้าวสมิง

ตะวันกับพิมพ์สายปรับความเข้าใจกันได้ท่ามกลางความโล่งใจและดีใจของผู้เป็นพ่อทั้งสองฝ่าย...

แต่แล้วเกิดเหตุไม่คาดฝัน มีกระสุนปืนปริศนายิงใส่ตะวันร่างทรุดฮวบต่อหน้าพิมพ์สาย

ยองตะมุตาไวเห็นมือปืนคือปลัดอรรถที่ขี่ม้าหนีไปพร้อมผู้ชายอีกคน แต่เขาไม่ได้ติดตามไปเพราะต้องช่วยเหลือตะวันอย่างปัจจุบันทันด่วน

ตะวันโดนกระสุนปืนอาคมยิงในจุดสำคัญของร่างกายอาการน่าเป็นห่วง พิมพ์สายจะพาตะวันไปโรงพยาบาลแต่ยองตะมุบอกว่าไม่มีประโยชน์ ตะวันเป็นเสือสมิงโดนกระสุนอาคมมีทางเดียวที่รักษาได้ต้องใช้ของแก้

“ของอะไรคะ”

ยองตะมุนึกถึงวันหนึ่งก่อนหน้านี้ตอนคุยกับจอปาที่ได้หนังเสือมาจากคล้อย จอปาบอกว่าพอจะรู้ความลับเกี่ยวกับของสิ่งนี้บ้าง แม้จะไม่มากแต่อย่างน้อยมันสามารถรักษาและชุบชีวิตเสือสมิงที่บาดเจ็บสาหัสได้

หลังจากเล่าให้สวัสดิ์กับพิมพ์สายฟังแล้ว ยองตะมุ

บอกว่าเราต้องรีบพาตะวันกลับไปเมืองเยเพราะจอปาอยู่ที่นั่น

“งั้นจะรออะไร ไปเลยสิ”

“เราจะไปยังไงคะ”

“ผมรู้ทางลัดครับ แต่ไปกันเท่านี้ถ้าไอ้ปลัดนั่นมันพาคนดักเล่นงานเราไปไม่ถึงแน่”

“แวะบ้านฉันก่อน เอาคนของฉันไป แล้วขอกำลังเจ้าหน้าที่จากผู้กอง เท่านี้คงพอ”

“ครับเสี่ย” ยองตะมุรับคำแล้วประคองตะวันไปที่รถ

ส่วนม้าสองตัวที่วิ่งหายเขาไปในป่า คนบนหลังม้าคืออรรถกับไอ้ดำสมุนของเสือคล้อยนั่นเอง

อรรถตัดสินใจร่วมมือกับเสือคล้อยเพื่อกำจัดตะวัน โดยใช้เงินทองของมีค่าที่ให้ดอนแอบกลับไปเอาที่บ้านมาเป็นค่าจ้างไอ้พวกเสือหิวทั้งหลาย เมื่อเสร็จภารกิจสองคนขี่ม้ากลับมาหาเสือคล้อยที่ปักหลักอยู่บริเวณบ้านของดำ

“ฉันทำอย่างที่เสือคล้อยบอกทุกอย่าง ยิงไม่ต้องให้ตายทีเดียว แต่มันจะตายเพราะพิษหัวกระสุนอาคมอย่างทรมานอย่างที่เสือคล้อยพูด”

“ใช่...มันอยู่ได้ไม่เกินสองคืนแน่”

อรรถยิ้มพอใจ เดินไปทางรถที่ดอนยืนรอ แค่เพียงเจ้านายพยักหน้าดอนก็หยิบซองเงินมาส่งให้ อรรถรับซองเงินเดินกลับมาหาคล้อย

“นี่สามแสน ค่าหัวกระสุนที่ฝังอยู่ที่ร่างไอ้ตะวัน และนี่อีกแสนสำหรับดำและพวกที่เป็นธุระชี้เป้าให้”

“พวกมันต้องหาทางรักษาไอ้ตะวันแน่ๆ มีที่เดียวที่มันจะไป”

“ที่ไหน”

“เมืองเย หนังเสือหายไป ของสำคัญแบบนั้นมันต้องอยู่ที่นั่น ถ้าพวกมันเคลื่อนไหวไปที่เมืองนั้นแสดงว่าใช่”