จ้าวสมิง
ตอนที่ 15
“อ้อ...ที่ให้ฉันยิงตะวันไม่ให้ตายทีเดียวเพราะเสือคล้อยอยากรู้นี่เองว่าหนังเสืออยู่ไหน”
“ใช่ ยังไงมันก็ต้องตายแน่ปลัด จะช้าหรือเร็วเท่านั้น ดีซะอีกเราจะได้โบนัสเป็นหนังเสือนั่นด้วย”
“แต่ถ้ามันไปรอดที่เมืองเยล่ะ”
“เชื่อเถอะปลัด ข้ามีแผนอยู่แล้ว ถ้ามันไปเมืองนั่นมันจะไม่รอดกลับมาอีกแน่”
“ยังไงก็ได้ขอให้ไอ้ตะวันมันตายแล้วฉันได้ของที่ต้องการ ฉันจะให้เพิ่มอีกห้าแสน ดอนเอาเงินมา”
ดอนหยิบเงินอีกซองมาส่งให้ อรรถรับมาส่งต่อให้เสือคล้อยอย่างไม่เสียดาย
“นี่อีกสองแสนนะเสือคล้อย จัดการทุกอย่างให้จบ แล้วส่วนที่เหลือจะตามมา”
“ก็ดี ถือว่าทำธุรกิจร่วมกันนะปลัด”
ทั้งสองฝ่ายยิ้มพอใจ แต่หารู้ไม่ ต่างซ่อนความเจ้าเล่ห์ร้ายลึกกันเอาไว้
ooooooo
เสร็จเรื่องกันแล้ว ดอนมากระซิบบอกอรรถอย่างไม่ค่อยไว้วางใจพวกเสือคล้อยกับสมุน
“เรากลับกันดีไหมนาย”
“ไม่...ฉันจะอยู่ที่นี่ เตรียมเดินทางไปพร้อมพวกเสือคล้อยเลย ทำไมล่ะดอน รู้สึกเหมือนนายไม่อยากไปใช่ไหม”
“นายครับ ผมว่าเราถอยห่างจากเรื่องพวกนี้
ดีไหมครับ ยิ่งเดินหน้าผมว่ามันยิ่งอันตราย ผมเป็นห่วงครับ”
“ห่วงอะไร”
“ผมไม่อยากเห็นนายเป็นแบบเสือคล้อย”
“ทำไมล่ะ ตอนนี้ฉันไม่ต่างจากเป็นโจรอย่างเสือคล้อย โดนออกจากราชการ มีหมายจับ ฉันจะทำอะไรได้ นอกจากเป็นโจร แกอย่าวุ่นวายเรื่องของฉันดีกว่า”
“นายครับ...ผมขอถอนตัวนะครับ ผมเบื่อการฆ่าเต็มทีแล้ว”
“ว่าอะไรนะ ถอนตัวงั้นเหรอ”
“ครับนาย ผมจะพาดาวไปให้ไกลที่สุด นายไม่ต้องให้อะไรผมก็ได้ ผมขอแค่อิสรภาพเท่านั้น”
อรรถนิ่งคิดแล้วตบไหล่ดอนหนักๆ “ได้สิ งั้นนายกลับไปได้เลย”
“ผมขอรอดาวก่อนครับ”
“ได้”
“ขอบคุณครับนาย”
ดอนเดินไปที่รถ ส่วนอรรถเดินมาหาไอ้ดำแล้วกระซิบบางอย่าง ดำพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆเดินอ้อมไปอีกทางอย่างใจเย็น
ขณะที่ดอนยืนหันหลังเก็บข้าวของในรถ ดำเดินเข้ามาพร้อมมีดปลายแหลมในมือ กะซวกเข้าบริเวณลำตัวดอนสองทีซ้อนอย่างโหดเหี้ยม
“มึง!!” ดอนอุทานได้คำเดียวก็ทรุดฮวบลงกับพื้น มองไปยังน้องสาวที่กำลังขี่ม้าเข้ามา อยากจะบอกเหลือเกินว่าอันตราย ให้ระวังตัว แต่ทำไม่ได้...
ดำพยักพเยิดกับสมุนสองคน ไม่ช้าพวกมันก็เข้ามาลากร่างดอนไปซ่อนในกองฟาง อรรถยืนมองอย่างเลือดเย็น ดาวขี่ม้าเข้ามาอย่างเริงร่า ลงจากม้าแล้วฉอเลาะอรรถว่า
“คุณอรรถ ดาวชักชอบม้าแล้วสิ สนุกดี”
“เดี๋ยวได้สนุกกว่านี้แน่ เพราะเราจะไปตามล่าไอ้ตะวันกันต่อ”
