เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 14
เกศิรินลงจากรถเดินไปประจันหน้าอาริสาที่ยังช็อกไม่หาย “พ้นเขตอภัยทานแล้ว เรามาเคลียร์เรื่องของเรากันได้เลย”
พูดขาดคำเกศิรินกระชากมืออาริสาขึ้นมาตบหน้าตัวเองหลายทีรัวๆ
“ฉันแย่งผัวเธอ เธอเกลียดฉัน เธอตบฉันเลยริสา”
อาริสากับเขมตกใจ อาริสาพยายามดึงมือไว้ แต่เกศิรินไม่ปล่อยและยังพยายามใช้มืออาริสาตบหน้าตัวเอง
“เกศหยุด!!!” อาริสาขอร้อง
เกศิรินไม่ยอมหยุด จับมืออาริสาตบหน้าตัวเองรัวๆ พร้อมระเบิดความโกรธแค้น
“ฉันทำเธอเจ็บ เธอก็ตบฉันให้หายแค้นสิตบอีก ตบให้ฉันตายคามือเธอไปเลย”
“พอแล้วเกศ” เขมเข้าไปดึงเกศิรินออกจากอาริสา ขณะที่อาริสาก็พูดปาวๆเพื่อให้เกศิรินหยุด
“เกศ!...เธอฟังฉันก่อน”
“ฉันเลว ฉันเอาผัวเพื่อน ฉันควรรับกรรม เธอก็มาเอาคืนที่ฉันสิ เธอไปยุ่งกับลูกฉันทำไม ลูกฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ใช่ ลูกเธอไม่เกี่ยว”
เกศิรินสะบัดตัวเขมออกแล้วผลักอาริสาอย่างแรงจนล้มไปกับพื้น
“แล้วเธอไปยุ่งกับลูกฉันทำไม”
“ฉันขอโทษ” อาริสาพูดเสียงสั่นเครืออย่างรู้สึกผิดจริงๆ
แต่เกศิรินโกรธจนไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เข้าไปตบอาริสาแต่เขมรีบกันไว้ เกศิรินทั้งดิ้นทั้งโวยวายอย่างเจ็บแค้น
“เพราะเธอรู้ว่าลูกคือหัวใจของฉัน ต่อให้ฉันไม่เคยเลี้ยงแต่ฉันก็รักลูกของฉัน เธอถึงทำอย่างนี้ใช่มั้ย”
“เกศ...ฟังฉันนะ ถ้าฉันรู้ว่าเป็นอย่างนี้ฉันจะไม่ทำ แต่ตอนนั้นฉันโกรธเธอ เกลียดเธอจนไม่ได้คิดอะไร นอกจาก...”
“ต้องการทำให้ฉันเจ็บ...ยินดีด้วยริสา เธอทำสำเร็จ เธอทำฉันเจ็บที่สุด เธอรู้ว่าลูกฉันเป็นเด็กน่าสงสาร เขามีแม่ก็เหมือนไม่มี เพราะแม่ก็แรด พ่อก็เลว เขาต้องการความรัก เธอยังใช้ความรักหลอกเขา”
“ฉันขอโทษ...”
เกศิรินทั้งสะบัดและผลักเขมจนหลุดออก แล้วพุ่งไปกระชากแขนอาริสา
“ฉันอยากจะตบเธอ อยากขยี้เธอให้แหลกคามือ แต่เพราะเรื่องนี้คนผิดคือฉัน ฉันยุ่งกับผัวเธอก่อน ลูกฉันถึงซวยไปด้วย ฉันเป็นคนผิดเอง”
“ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจทำลูกเธอเสียใจ”
“แต่ตอนนี้ฉันเลิกกับหมอแล้ว ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรกับเธอแล้ว อย่ามายุ่งกับลูกฉันอีก”
“ฉันยอมรับว่าตอนแรกฉันยุ่งกับลูกเธอเพราะแค้น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ฉันกับลูกเธอ...”
อาริสาจะบอกว่าเธอรักป้องกุล แต่เกศิรินแทรกขึ้นอย่างไม่ยอมรับ
“ทุกอย่างมันจบลงแล้ว อย่ามายุ่งกับลูกฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าที่ผ่านมา เพราะลูกคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเหลือ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องโดยเฉพาะเธอ”
เกศิรินจ้องหน้าอาริสาอย่างเอาจริงแล้วสะบัดไปขึ้นรถ อาริสาอื้ออึงทำอะไรไม่ถูกนอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกมานองหน้าด้วยความเจ็บปวดเสียใจ
ooooooo
หมอเอกพาลัดดาออกจากโรงพยาบาลกลับมาถึงบ้านโดยมียิ้มถือกระเป๋าสัมภาระเดินตามหลัง ลัดดาฝังใจอยากได้การบูรเป็นลูกสะใภ้จึงยังพยายามพูดยั่วยุลูกชายอยู่อีก
“เอกเห็นรึยัง ผู้หญิงแต่ละคนที่เอกยุ่งด้วยมีแต่สวยนอกแต่เน่าในทั้งนั้น คราวนี้เอกต้องเชื่อแม่ได้แล้ว แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน แม่ดูออกว่าคนไหนจริงใจ คนไหนปลอม”
“ถ้าคุณแม่จะบอกให้ผมคบกับบูร งั้นผมขอให้คุณแม่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ”
ลัดดามองหมอเอกอย่างมีความหวังว่าจะยอมเชื่อฟังคบการบูรผู้หญิงที่ตัวเองคิดว่าเลิศเลอเพอร์เฟกต์
“เอกจะให้แม่ช่วยอะไร บอกมาเลยลูก หรือจะให้แม่ช่วยคุยกับคุณน้ารุ้งยกบูรให้เอก เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวแม่...”
“ไม่ใช่ครับ”
“แล้วเอกจะให้แม่ช่วยอะไร”
“ตอนคุณแม่อยู่โรงพยาบาล คุณน้ารุ้งกับบูรไปเยี่ยมคุณแม่รึเปล่าครับ”
“มาสิ” ลัดดาโกหกคำโต แต่ยิ้มซื่อมากพูดแทรกเร็วจี๋
“แต่ยิ้มไม่เห็นเลยนะคะ ยิ้มก็เฝ้าคุณนายอยู่ตลอด”
ลัดดาจ้องยิ้มด้วยสายตาเข้มดุ สั่งให้เอาของไปเก็บแล้วหันกลับมาที่ลูกชายต่อ
“เอกถามทำไม”
“คุณน้ารุ้งกับบูรยังไม่รู้ว่าอาการตอนนี้ของคุณแม่เป็นยังไงใช่ไหมครับ”
ลัดดาอึกอักเล็กน้อยก่อนยอมรับ “ใช่...แม่กำลังจะโทร.ไปบอกเนี่ย”
“ไม่ต้องโทร.ครับ เพราะผมกำลังจะให้คุณแม่ได้เห็นว่าใครจริงใจหรือปลอมกับเรา”
ลัดดาชะงัก...สงสัยว่าลูกชายคิดอะไร?
ครู่ต่อมาหมอเอกโทร.หาเขมเพราะคิดว่าอาริสาอยู่กับเธอ แต่เขมบอกว่าอาริสาไม่อยู่บ้านตน
“แล้วริสาไปไหน”
“คือ...หมอคะ หมอรู้เรื่องทั้งหมดระหว่างริสากับป้องแล้วใช่ไหมคะ”
หมอเอกยอมรับว่ารู้แล้ว จากนั้นก็นิ่งฟังเขมเล่าเรื่องอาริสาที่กำลังตามง้อป้องกุล...
ooooooo
ค่ำนั้นเองป้องกุลเปิดประตูรั้วเพื่อจะเอามอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านพร้อมกับคุยโทรศัพท์มือถือไปด้วย
“ผมกำลังออกไปหาเพื่อนข้างนอก ถ้าแม่จะมาค้างบ้านผมแม่มาได้เลยนะครับ เมื่อเช้าผมร้อยกุญแจบ้านผมในพวงกุญแจคอนโดของแม่แล้ว”
ป้องกุลวางสายแล้วเห็นอาริสายืนอยู่ เขาชักสีหน้ารำคาญแสดงอาการว่าไม่อยากเจอเธอ ถามเสียงขุ่น
“มาทำไม”
“จะหลบหน้าไปถึงเมื่อไหร่”
“ผมว่าคุณเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ ผมไม่ได้หลบหน้าคุณ แต่ผมไม่อยากเจอคุณ...ถอยไป”
ป้องกุลตั้งใจใช้สรรพนามห่างเหินกับอาริสาเพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองเปลี่ยนไป แถมพูดจบก็ผลักเธอพ้นทางแล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ แต่ไม่ทันได้ใส่หมวกกันน็อกเพราะอาริสาเข้าไปกระชากมันมาจากมือเขา
“เราต้องคุยกัน”
