เกมรักเอาคืน
ลัดดานั่งบนเตียงคนไข้กำลังกินของหวานโดยมีสาวใช้คอยดูแลเอาใจใส่อย่างดี กระนั้นก็ยังไม่ถูกใจผู้เป็นนายโดนแว้ดใส่อย่างหงุดหงิด
“แกโทร.หาเอกให้ฉันรึยัง”
“โทร.แล้วค่ะ คุณเอกบอกกำลังกลับบ้านไปอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวจะมานอนเฝ้าคุณนายที่นี่ค่ะ”
เสียงคนเคาะประตูดังแว่ว ลัดดาคาดเดาว่า อาจเป็นการบูรมาเยี่ยมตน แต่ผิดถนัดเพราะเป็นเกศิรินคู่ปรับของลัดดาที่ให้พยาบาลช่วยพามาทั้งที่ตัวเองยังปักเข็มน้ำเกลือ
ลัดดามองเกศิรินอย่างจงเกลียดจงชังเอาเรื่อง วางช้อนขนมเสียงดังจนเกศิรินรู้แกวจึงสกัดพยาบาลไม่ให้ตามเข้ามาในห้อง
“คุณพยาบาลช่วยรอข้างนอกก่อนได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ ถ้าจะให้พากลับห้องเรียกได้นะคะ”
พยาบาลถอยออกแล้วปิดประตูห้อง พริบตานั้นเองลัดดาก็โวยด่าเกศิรินทันที
“แกมาทำไม เพราะแกคนเดียวทำให้ฉันต้องเจ็บอย่างนี้”
“เกศมาขอโทษคุณแม่...”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ตอนนี้แกไม่มีเด็กไว้ตอแหลจับลูกชายฉันอีกแล้ว ไปให้พ้นหน้าฉันออกไป!”
ลัดดาตวาดพร้อมปาช้อนขนมเฉียดเกศิรินไปนิดเดียว เกศิรินโมโหแต่สะกดอารมณ์ไว้เต็มที่
“คุณแม่จะโกรธเกศยังไงก็ได้ แต่เกศอยากบอกคุณแม่ว่าเกศไม่ได้ตั้งใจโกหกเรื่องลูก ที่เกศทำเพราะเกศรักหมอจริงๆ”
“ฉันไม่เชื่อ ผู้หญิงหลายผัวมันไม่มีความรักหรอก มันคัน! แกมันก็เหมือนยัยริสาเพื่อนแก มายุ่งกับลูกฉันไม่พอ ยังมีชู้คนเดียวกัน”
“ชู้คนเดียวกัน?”
“ก็ไอ้ผู้ชายที่แกกอดน่ะมันคือชู้ของนังริสา นังริสายอมทิ้งลูกฉันเพราะรักผู้ชายคนนี้ไง”
เกศิรินชะงักงัน คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆอย่างสับสนปนเป...เวลาเดียวกันนั้นอาริสามาถึงโรงพยาบาลพร้อมเขม ทั้งคู่ตรงมาที่ห้องพักฟื้นของเกศิรินเพราะคิดว่าป้องกุลต้องมาเฝ้าแม่ของเขาอยู่ที่นี่
อาริสาร้อนใจมากอยากอธิบายความจริงให้ป้องกุลฟัง แต่เมื่อเข้ามาในห้องไม่พบใครสักคนทั้งคนเจ็บและคนเฝ้าก็ยิ่งร้อนใจ
“ริสาใจเย็นๆ” เขมเตือนเพื่อน
“ฉันโทร.หาป้องตั้งแต่เย็น แต่ป้องไม่รับสายเลย ฉันใจเย็นไม่ไหวแล้ว ฉันต้องคุยกับเขา”
พยาบาลเข็นรถใส่ถาดยาผ่านหน้าห้อง อาริสาเหลือบเห็นพุ่งไปถามทันที
“ไม่ทราบว่าคนไข้ห้องนี้ไปไหนคะ”
“คนไข้ให้พยาบาลพาเดินไปธุระอีกห้องค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”
“แล้วมีญาติมาเฝ้าไข้รึเปล่าคะ ผู้ชายวัยรุ่นตัวสูงๆน่ะค่ะ”
“ไม่มีนะคะ มีแต่คุณหมอเอกภูมิที่มาค่ะ”
ตอบเสร็จพยาบาลเข็นรถต่อไป เขมพูดกับอาริสาว่า
“แปลว่าป้องไม่ได้มาเฝ้าเกศ แล้วป้องไปไหนล่ะ”
อาริสาไม่ตอบแต่คิดได้ว่าป้องกุลอยู่ไหนจึงรีบเดินนำเขมออกไป...ปรากฏว่าคลาดกับเกศิรินแค่เส้นยาแดง เพราะพอสองคนนั้นคล้อยหลัง เกศิรินก็เดินเหม่อลอยกลับมาห้องตัวเองหลังจากได้ฟัง
ลัดดายืนยันเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
เสียงลัดดาที่พูดตอกย้ำยังก้องในหัวเกศิรินอย่างแม่นยำจนขึ้นใจ
“นังริสายอมทิ้งลูกฉันเพราะมันรักผู้ชายคนนี้ไง”
เกศิรินนึกถึงตอนหมอเอกเอารูปป้องกุลกอดตนให้ดูและพูดว่าเธอนอนกับหนุ่มคนนี้เพื่อให้ท้อง แล้วยังตอนที่ตัวเองค้นกระเป๋าผู้หญิงที่บ้านของป้องกุลและเจอชุดพยาบาล
เมื่อประมวลเหตุการณ์ทั้งหมด เกศิรินก็มั่นใจว่าผู้หญิงที่อยู่บ้านป้องกุลคืออาริสาแน่นอน!
ooooooo
อาริสากับเขมนั่งแท็กซี่มาลงหน้าบ้านป้องกุลซึ่งเป็นเวลาค่ำแล้ว อาริสามองตัวบ้านที่มืดมิดไม่เปิดไฟเลยสักดวง แต่แน่ใจว่าป้องกุลต้องอยู่ข้างใน ขณะที่เขมคิดตรงกันข้าม บอกอาริสาว่า
“บ้านมืดอย่างนี้ป้องคงไม่ได้อยู่บ้านหรอก”
“ถ้าไม่อยู่บ้านแล้วจะอยู่ไหน บ้านอาม่าก็ ไปหาแล้ว โทร.หาตุลก็แล้ว ไม่มีใครเห็นป้องเลย ป้องอยู่ในบ้านนี่แหละ แต่แค่ไม่เปิดไฟ”
อาริสากดกริ่งที่ประตูรั้วบ้านด้วยท่าทีกระวน กระวาย ป้องกุลอยู่ในบ้านจริงๆแต่นิ่งเฉย ยืนมองผ่านความมืดสลัวออกมา
เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ อาริสาเปลี่ยนไปหยิบมือถือมาโทร.หาป้องกุลพร้อมกับกดกริ่งหน้าบ้านไปด้วย ป้องกุลยืนริมหน้าต่างไม่ยอมรับสาย แววตาเขาเจ็บปวดร้าวราน เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดเพื่อจะขึ้นห้องนอน ไม่อยากมองอาริสาให้เจ็บปวดอีก
อาริสาทั้งโทร.และกดกริ่งไม่เลิก จนกระทั่งเขมต้องขยับมาห้าม
“พอเถอะริสา ป้องไม่อยู่บ้านหรอก”
“ป้องไม่รับสายฉัน ไม่โทร.กลับ แสดงว่าเขาได้ยินที่ฉันบอกหมอจริงๆ”
อาริสาน้ำตาเอ่อ เขมกอดเพื่อนรัก พร้อมปลอบโยนด้วยความสงสาร
“ฉันว่าเรากลับบ้านก่อน ให้เวลาป้องเขาหน่อย ฉันเชื่อว่าพอเขาใจเย็นลงแล้ว เขาต้องมาคุยกับเธอ”
อาริสาเสียใจมาก มองเข้าไปในบ้านป้องกุลที่มืดและเงียบอย่างหมดหวัง...
ป้องกุลเข้ามาในห้องนอนมองรูปอาริสาที่ติดผนังและช่อดอกไม้ที่เคยให้เธอด้วยแววตาแดงก่ำอย่างเจ็บช้ำ
พลัน! เสียงอาริสาที่สารภาพกับหมอเอกซึ่งป้องกุลได้ยินชัดก็พรั่งพรูตอกย้ำขึ้นมาในหัว
“คนที่หลอกป้องคือริสาต่างหาก...ริสารู้ตั้งนานแล้วว่าป้องเป็นลูกของเกศ และริสาก็รู้ว่าป้องทำงานไซด์ไลน์ ริสาตั้งใจซื้อป้อง...เกศแย่งหมอจากริสา ริสาก็เลยตั้งใจเข้าหาป้องเพราะริสารู้ว่าเกศรักลูก ถ้าเกศรู้ว่าลูกชายตัวเองนอนกับริสา เกศคงเจ็บจนอกแตกตาย”
