บ่วงรักซาตาน

โบนิตาได้ยินกวินทร์รายงานเหมราชว่าผลตรวจ สอบไซต์ก่อสร้างมีคนงานต้องสงสัยขึ้นไปขับรถเครนเลยรีบโทร.บอกไพศาลแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมให้เอาลูกน้องออกจากไซต์งาน แถมสั่งให้เธอส่งข่าวเป็นระยะๆ โบนิตาลำบากใจมากตามประสาพวกวัวสันหลังหวะแต่ไม่ทันคิดอะไรมากกว่านั้น กวินทร์ก็โผล่มาทัก

กวินทร์ไม่ได้สังเกตพิรุธของโบนิตาแค่อยากถามเรื่องที่ไซต์งานเท่านั้น ซึ่งเขาก็ได้คำตอบไม่นานต่อมาว่าต้องมีโจรแฝงตัวมาในคราบคนงานลวงให้ทั้งเหมราชกับชมพูนิษฐ์ไปติดกับ!

เหมราชปล่อยให้กวินทร์เลขาหนุ่มตามหาตัวคนร้าย ส่วนตัวเองหาโอกาสอ้อนชมพูนิษฐ์ หญิงสาวไปรับเขาจากโรงพยาบาลและช่วยพยุงไปนั่งแต่ถูกเขาตวัดตัวกอดไว้

“ว้าย...คุณเหมราช”

“อย่าเพิ่งไปสิ ฉันยังปวดแผลไม่หายเลยนะ”

“อย่ามาดราม่าค่ะ พี่หมอบอกคุณไม่เป็นอะไรมาก”

“หมอจะไปรู้ดีเท่าคนไข้ได้ไง โอ๊ยเจ็บจะตายอยู่แล้ว”

“ผู้ชายก็มารยาได้เหรอคะ”

“ผู้ชายก็คนนี่”

คำพูดกระเง้ากระงอดในแบบที่ไม่เคยเห็นทำให้ชมพูนิษฐ์ปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็อดบ่นไม่ได้

“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ อย่ามาเสี่ยงชีวิตเพื่อฉันอีก”

“ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันคงหัวใจสลาย”

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้ แล้วคุณไปหาฉันที่นั่นทำไมคะ”

“ฉันมีเรื่องอยากถามเธอ เมื่อคืนเธอบอกว่ามีคนที่รักอยู่แล้ว ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร”

“เอ่อ...อยากรู้ไปทำไมคะ”

ชมพูนิษฐ์หน้าเจื่อน เหมราชเห็นท่าเธอก็ตัดสินใจสารภาพความจริงจากใจ

“ฉันเคยคิดจะเอาชนะใจเธอ หวังว่าจะทำให้เธอรักฉัน แต่ในเมื่อเธอมีคนที่รักอยู่แล้ว ฉันคงหมดหวัง หลังจากกิจการสุขสยามลงตัวแล้ว ถ้าเธอต้องการ ฉันยินดีจะหย่ากับเธอ”

ความในใจของเขาทำให้ชมพูนิษฐ์พูดไม่ออกแต่เหมราชก็ไม่หยุด

“เธอจะได้ใช้ชีวิตกับคนที่เธอรัก ฉันขอแค่ได้รู้ว่าเขาเป็นใคร...เขารักเธอจริงรึเปล่า...เท่านั้นได้ไหมชมพูนิษฐ์”

สุดท้ายชมพูนิษฐ์ก็แพ้ใจตัวเองยอมรับปากหลังปกปิดมานาน

“ได้ค่ะ...ฉันจะพาคุณไปรู้จัก...คนที่ฉันรัก”

ooooooo

เหมราชตื่นเต้นมากที่ชมพูนิษฐ์จะพาไปเจอคนที่เธอรัก แม้จะเจ็บปวดหัวใจแทบคลั่งแต่อยากแน่ใจว่าเธอมีคนดูแลที่ดีหลังจากนี้ แต่ที่เขาไม่อยากเชื่อ คือเธอจะพามาดูภาพวาดรูปโรบอทมุมห้องของเธอ

“คุณโรบอท...คนที่ช่วยชีวิตฉันตอนเด็กๆ คุณรู้ไหมโตขึ้นเขาก็ยังช่วยชีวิตฉันไว้อีกหลายครั้ง”

รูปโรบอทนั้นเหมือนจี้ห้อยคอของเขาไม่มีผิด เหมราชหัวใจเต้นแรงเมื่อพบว่าความทรงจำหลากหลายไหลบ่าในหัวโดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับชมพูนิษฐ์หรือยัยตัวนิดของเขาเมื่อวันวาน

“ฉันอยากขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตฉันเสมอ ปกป้องและดูแลฉัน อยากขอบคุณที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเคียงข้างฉันเสมอ ทำให้ฉันเข้มแข็งในเวลาอ่อนแอที่สุด...คุณเหมราช...คุณช่วยไปบอกเขาให้ฉันได้ไหมคะ”

ชมพูนิษฐ์พูดพลางยิ้มให้ เหมราชดีใจมากดึงตัวมากอดและจูบด้วยความรักจากหัวใจ

“ยัยตัวนิด...ยัยตัวนิดของฉัน”