มาตุภูมิแห่งหัวใจ

คนสนิทของเจ้าแก้วอินเข้าเรียกนิลาไปพบเจ้าแก้วอิน นิลาก็ยังโต้เถียงกับเจ้าแก้วอินและทวงพ่อคืน

ผิ่วบอกว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของการสร้างประเทศแสนปุระ นิลาโต้ว่ายาที่เราขายมันไปทำลายคนอื่น คนบริสุทธิ์ที่ไม่เกี่ยวข้องแล้วเราจะภูมิใจในประเทศที่ได้จากการฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ด้วยหรือ มันต้องมีวิธีอื่น

เจ้าแก้วอินถามนิลาว่าคิดว่าตนเลวมากไหมที่เลือกวิธีนี้ อธิบายว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่จะได้เงินมาซื้ออาวุธได้รวดเร็วและทันเวลาที่สุด บอกนิลาเชิงปรามอย่างดุดันว่า

“เธอจะหาว่าฉันเลว ชั่ว เห็นแก่ตัว ไม่มีศีลธรรมอะไรก็ช่าง แต่รู้ไว้นะว่าทั้งหมดที่ฉันทำก็เพื่อคนแสนปุระทุกคน ทั้งที่ตายไปแล้ว คนที่ยังอยู่ คนที่กำลังจะเกิดมาและคนที่ภูมิใจวิธีการของฉันด้วย”

นิลาฟังแล้วได้แต่ร้องไห้เพราะไม่อยากให้เป็นอย่างนี้

เมื่อเจ้าแก้วอินกลับเข้าบ้านดูรูปถ่ายครอบครัวแล้วพึมพำ “คนเลวหรือ...”

เจ้าแก้วอินนึกถึงอดีต ขณะนั้นตนอยู่ในวัย 15 ปี พ่อซึ่งเป็นประมุขของแสนปุระถูกกองทหารของรัฐบาลเข้าโจมตีอย่างโหดร้าย พ่อให้แก้วอินพาก้อนแก้วในวัย 8 ปีหนี แก้วอินบอกพ่อว่า ตนจะอยู่สู้กับมัน

“แก้วอิน พ่อภูมิใจลูกมาก แต่หน้าที่ของลูกตอนนี้คือดูแลแม่กับน้อง ลูกต้องทำหน้าที่แทนพ่อ อย่าทำให้พ่อผิดหวังเข้าใจไหม”

แก้วอินจะพาแม่กับน้องหนี แม่รั้งทหารไว้ไม่ให้ทำร้ายลูก แต่สุดท้ายก้อนแก้วก็ถูกทหารยิงตายขณะ

แก้วอินพาว่ายหนีข้ามแม่น้ำ และแม่ก็ถูกนายพลตันที่มีร้อยเอกทุนอูเป็นทหารติดตามยิงตาย และเมื่อแก้วอินกลับมาก็เจอพ่อนอนตายอยู่กับศพทหารแสนปุระมากมาย แก้วอินช็อกเหมือนตายทั้งเป็น

เจ้าแก้วอินมองรูปครอบครัวพึมพำเหมือนปฏิญาณกับพ่อ

“ผมจะทำหน้าที่แทนพ่อให้สำเร็จ แสนปุระจะต้องมีเอกราช”

ooooooo