เด็ดปีกนางฟ้า
ตอนที่ 10
พจน์บอกว่าตนทำให้เธอเสียใจ ตนรู้ว่าเธอเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นแค่ไหน ถ้าไม่มีตนในที่ทำงานแล้วทุกอย่างคงดีขึ้น ปริยาติงว่าเขาไม่น่าลาออกเพราะตนเลย
“ผมเป็นคนก่อเรื่อง ผมก็ต้องรับผิดชอบ คุณเองก็ต้องทำงานกับ...นักรบ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากใจเพราะผมอีกต่อไป”
แต่พอปริยาถามว่ากับนักรบไปถึงไหนแล้ว เขาบอกว่าเหมือนยังไม่ค่อยคลิก ตนอาจจะแคร์สังคมมากเกินไป ปริยาบอกว่าเราทั้งสองคนแคร์สังคม แคร์โลกมากไป ไม่อย่างนั้นเราคงหย่ากันนานแล้ว ปริยาถามว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้รู้ไหมตนจะตัดสินใจยังไง
พจน์บอกว่าเธอคงไม่แต่งงานกับตน ปริยาพูดจากใจว่าตนไม่เคยเสียดายที่แต่งงานกับเขา แต่เสียใจที่เราเลิกกันช้าเกินไป เห็นพจน์ทำหน้างง ปริยาพูดอย่างครุ่นคิดว่า
“ปลามีความสุขมากตั้งแต่เรารักกันจนแต่งงานและอยู่ด้วยกัน แต่เราสองคนยึดติดกับสังคมมากเกินไป จนเราไม่ยอมเลิกกันทั้งๆที่เราหมดรักกันแล้ว เราทนอยู่กันอย่างเย็นชา อย่างคนแปลกหน้า จนความรู้สึกดีๆ มันเกือบเรียกกลับมาไม่ได้ ชีวิตคนเรามันสั้นนะ จากนี้ไปถ้าทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำเถอะ เราสองคนเสียเวลาให้กับความทุกข์ในชีวิตมานานเกินไปแล้ว”
พจน์พูดอะไรไม่ออกอีก นอกจากขอบคุณและคืนกุญแจห้องให้ บอกให้ดูแลตัวเอง ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็ยินดีเสมอ ปริยาก็บอกให้เขาดูแลตัวเองและเปิดใจให้คนอื่นหน่อย
ทั้งสองจากกันด้วยดี ต่างรู้สึกปลอดโปร่งใจเมื่อหลุดพ้นจากความรู้สึกกดดันของตัวเอง
ooooooo
นักรบรอพจน์อยู่หน้าห้องจากเย็นจนค่ำมืด จากความตื่นเต้นที่จะได้เจอกันค่อยๆเลือนหาย กลายเป็นน้ำตาไหลเป็นทาง นักรบซับน้ำตาจนผ้าเช็ดหน้าชื้น มองนาฬิกาเป็นเวลาสามทุ่มแล้วจึงตัดสินใจเดินจากไป
นักรบรอลิฟต์มาแล้วก้าวเข้าไป จังหวะนั้นลิฟต์ตัวข้างๆก็เปิดและพจน์ถือของพะรุงพะรังก้าวออกมา พอเดินไปถึงหน้าห้อง พจน์เห็นผ้าเช็ดหน้านักรบหล่นอยู่ หยิบขึ้นมาเขาใจหายเมื่อผ้าชื้นด้วยหยาดน้ำตา พจน์ทิ้งของไว้หน้าห้องวิ่งไปที่ลิฟต์กดรัวๆไม่ยั้ง จนเมื่อลิฟต์มาประตูเปิด พจน์จะพุ่งเข้าไปก็พอดีนักรบกำลังจะก้าวออกมา
ทั้งสองชะงักจังงังไปอึดใจแล้วโผเข้ากอดกันอย่างโหยหา นักรบน้ำตาไหลพราก พจน์ก็น้ำตารื้นด้วยความยินดี เมื่อกลับไปในห้อง นักรบถามเรื่องพจน์ลาออกจากงานว่าเป็นเพราะตนหรือเปล่า
“ครั้งหนึ่งเธอเคยถามพี่ว่า ถ้าพี่แคร์คนอื่นแล้วชีวิตเราจะมีความสุขได้ยังไง พี่ก็มาถามตัวเองว่าความสุขของพี่อยู่ที่ไหน” นักรบถามว่าอยู่ที่ไหนหรือ “อยู่ตรงนี้ไง เพราะฉะนั้นพี่ก็ต้องเริ่มหัดยอมรับตัวเอง เลิกหลอกคนอื่น เลิกหลอกสังคมที่พี่อยู่ พี่ก็เลยอยากจะเริ่มต้นใหม่ในที่ที่เราสองคนสามารถเป็นตัวของตัวเองได้โดยที่ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น”
นักรบถามว่าหมายถึงพี่ปริยาใช่ไหม พจน์รับว่าใช่ เขาเป็นคนน่าสงสาร เขารักตนมาก แม้กระทั่งเมื่อรู้ว่าตนเป็นสามีที่ดีไม่ได้เขาก็ยังรัก ตนผิดที่ไม่ยอมรับตัวเองตั้งแต่แรกและผิดซ้ำสองที่ยังทู่ซี้รั้งชีวิตเขามาเรื่อยๆ
เมื่อเปิดใจกันแล้ว พจน์ถามว่าพรุ่งนี้มีบินไหม พอนักรบบอกว่าหยุดสามวันเลย พจน์ชวนไปฮันนีมูนกัน
นักรบดีใจมากถามว่าจะไปไหนดี พจน์เสนอฮ่องกง มาเก๊า เกาหลี สิงคโปร์ นักรบก็ส่ายหน้าดิก พจน์ถามว่างั้นจะไปไหนดี ไกลกว่านี้ก็จองตั๋วไม่ทันแล้ว
“ก็ที่นี่ไง ไม่ต้องซื้อตั๋วหรอก...จะไปไหนให้ไกลทำไมล่ะฮะ เพราะจริงๆแล้ว ที่ไหนๆก็เหมือนกัน ขอแค่มีพี่อยู่ใกล้ๆ ผมก็มีความสุขที่สุดแล้ว”
นักรบอ้อนจนพจน์ยีหัวเขาอย่างเอ็นดูก่อนโอบไปกอดแนบอกอย่างอบอุ่นในอ้อมกอดของกันและกัน
ooooooo
