วิมานมนตรา
ตอนที่ 5
สำลีนั่นเองต้นเหตุฝันร้ายของพลอย โชคดีที่หลวงปู่มั่นนั่งทางในมาช่วยไว้ พลอยยังไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับนางเอิบที่คิดว่าฝันร้ายของหลานสาวเป็นเพราะดวงกาลกิณีของเดือนดารา และอดไม่ได้จะเผยจุดอ่อนของเดือนดาราว่าอาจเป็นหมันเพราะแต่งงานกับแสงมานานแต่ยังไม่ตั้งท้อง
“แสดงว่าคุณท่านรักมาก”
“รักมาก...รักยังไงผู้ชายมันก็อยากลิ้มลองของใหม่กันทั้งนั้น พลอยต้องท้องกับท่านให้ได้”
“ยาย! ยังไม่ทันไรยายคิดไปไกลถึงเพียงนั้น”
“เพราะนั่นมันคือวิธีดีที่สุดจะถีบนังนางโลมนั่นตกสวรรค์ทันตาเห็น”
“แค่นี้ก็บาปหนักมากแล้วยาย อย่าให้พลอยต้องทำร้ายจิตใจคุณผู้หญิงมากไปกว่านี้เลย”
ooooooo
แม้จะรู้สึกผิดแค่ไหนพลอยก็หนีความจริงไม่พ้น ข่าวเรื่องแสงลอบเข้าหอกับเธอแพร่สะพัดทั่วเรือนครัวบ้านแสงอย่างรวดเร็ว และเช้านี้
เดือนดาราก็ทนไม่ไหวไปอาละวาดตบตีพลอย
พลอยถูกตบจนหน้าช้ำแต่ไม่กล้าตอบโต้เพราะเจียมตัวว่าเป็นเมียน้อยและมาทีหลัง กระนั้นเดือนดาราก็ยังไม่สาแก่ใจสั่งพริ้งไปเอาน้ำหอมฝรั่งที่แสงให้พลอยมาให้ตน
พริ้งไม่อยากทำแต่ขัดคำสั่งเดือนดาราไม่ได้ แต่ดันทะเล่อทะล่านำน้ำหอมของพลอยไปให้เจ้านายสาวต่อหน้าแสง ทำให้เรื่องบานปลาย แสงโกรธมากไปตามพลอยมายืนยันทุกอย่างด้วยตัวเอง
เดือนดาราไม่ได้ออกโรงปกป้องพริ้งเหมือนเคยเพราะโกรธที่อีกฝ่ายทำเสียแผน แสงไม่สนใจเดือนดาราคาดคั้นพริ้งให้สารภาพว่าเป็นคนขโมยน้ำหอมของพลอยจริงหรือไม่ นางเอิบอดรนทน
ไม่ไหวโพล่งทุกอย่างว่าเดือนดาราก่อเรื่องทั้งหมด ทั้งตบตีพลอยเมื่อเช้าและสั่งให้พริ้งไปเอาน้ำหอม
“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมน้องดาราจึงทำเช่นนี้กับเขาได้ลงคอ”
เดือนดาราอับอายมากแต่ไม่ยอมแพ้ ตอกผัวไม่ไว้หน้า “แล้วเหตุใดคุณพี่จึงทำเช่นนั้นคะ คุณพี่สัญญากับน้องว่าจะไม่ให้น้ำหอมกับหญิงอื่นแต่คุณพี่ก็ให้มัน เมื่อคืนก็แอบไปนอนกับมัน หอบกลิ่นน้ำหอมของมันติดกายมานอนกับน้อง...บัดสีที่สุด! ใครกันที่ผิดมากกว่า ใครกันแน่ที่สมคบกันประพฤติผิดในกาม!”
แสงเสียหน้า ตวาดเมียรักอย่างที่ไม่เคยมาก่อน “น้องดารา! ช่างพูดออกมากับพี่ถึงเพียงนี้ได้อย่างไร”
“ค่ะ...น้องมันเลว น้องมันชั่วไม่เคารพผัวตัวเอง กล้าเถียง กล้ายอกย้อน แม้การยอกย้อนนั้นมันไม่ผิดแต่น้องก็ยังผิดในสายตาของคุณพี่ ความหลงมันบังตา สาเหตุและเหตุผลไม่ต้องไปเอ่ยอ้างกันอีกต่อไป”
“น้องดารา...หยุดนะ!”
“น้องเป็นเมียไม่ใช่ทาส น้องเป็นเมียที่จดทะเบียนสมรส น้องเป็นคนมีหัวใจเช่นคุณพี่ ดังนั้นจึงมีสิทธิ์แสดงความพึงพอใจหรือไม่พึงพอใจได้เช่นกัน เอาเถิด...นับแต่นี้ต่อไปทั้งคุณพี่และไอ้อีหมาหมู่ที่บ้านหลังนี้อยากกระทืบซ้ำกระทำย่ำยีต่อชีวิตของน้องอย่างไรก็เชิญตามสบาย แต่นางดาราคนนี้มันขอสู้ตาย...จำไว้!”
ooooooo
แสงไม่ได้ตามไปง้อเดือนดาราเหมือนเคยแต่สั่งให้พริ้งกราบขอโทษพลอย พลอยไม่อยากให้เรื่องลุกลามขอร้องผัวหมาดๆไม่ให้เอาความพริ้ง แสงยอมแบบเสียไม่ได้แต่ก็คาดโทษพริ้งไม่ให้ทำเรื่องแบบนี้อีก
เดือนดาราไม่ได้ยี่หระว่าผัวจะทำโทษใครบ้าง เดินหน้าเศร้ากระทั่งเจอสำลีที่มาดักรอและปลอบไม่ให้คิดมากเพราะดวงศัตรูหัวใจอย่างพลอยคงทานดวงแข็งของเธอได้อีกไม่นาน
คำปลอบใจของสำลีทำให้เดือนดาราผ่อนคลาย เมื่อกลับถึงเรือนก็เห็นว่าแสงมารออยู่และเปิดฉากเอาเรื่องเธอทันทีที่ฉีกหน้าเขาต่อหน้าบ่าวไพร่ แถมทำตัวอันธพาลระรานเมียน้อยอย่างพลอย
เดือนดาราไม่สะทกสะท้าน กระชากสายเข็มขัดมายื่นให้แล้วหมอบต่อหน้าผัว “เชิญลงทัณฑ์นางเมียทาสชีวิต ทาสพระคุณของคุณพี่ให้สาแก่ใจ ที่บังอาจไปล่วงเกินนางอันเป็นสุดที่รักสุดเสน่หาคนใหม่ของคุณพี่ไงคะ”
แสงยื่นนิ่ง เดือนดาราเลยถลกหลังเสื้อให้เขา “ฟาดลงมาสิคะ ฟาดลงมาให้สาแก่ใจ ให้สมใจคุณพี่ นางเมียทาสคนนี้จะไม่มีวันร้องขอความปรานีจากคุณพี่แม้แต่สักแอะเดียว”
“พี่ไม่ใช่คนป่าเถื่อนใจทมิฬหินชาติ”
“แต่เวลานี้ที่นี่มันยิ่งกว่าป่าเถื่อน มันคือนรกบนดินแล้วค่ะ”
“พี่ไม่เข้าใจน้องเลย ทำไมน้องจึงใช้แต่ความรุนแรงและยังทำราวกับว่าน้องไม่ได้ทำสิ่งใดผิดแม้แต่น้อย”
“คุณพี่กับนางพลอยลุแก่อำนาจ แม้มิใช่ด้วยวาจา แต่ลุแก่อำนาจทางความรู้สึก ทำร้ายหัวใจน้อง มีหญิงคนใดบ้างไม่ต้องการมีชีวิตแบบผัวเดียว เมียเดียว”
“เอาเป็นว่าน้องจะให้พี่ยอมรับผิดให้ได้ ตกลง! พี่ยอมรับผิดว่าพี่คือชายผู้ต้องการมีเมียสอง”
“เพราะฉะนั้นคุณพี่จงยอมรับความไม่สงบสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นที่นี่มากขึ้นเป็นลำดับด้วย”
“พี่จะยอมรับและจะพยายามให้มันสงบที่สุด และขอให้น้องอยู่ในที่...ในขอบเขตของตัวน้องด้วย”
จบคำก็ผละหนีเหมือนเคย แต่เดือนดาราไม่ยอมคว้าเข็มขัดมาฟาดไปบนร่างกายตัวเองเต็มแรง!
ooooooo
