วิมานมนตรา
ตอนที่ 5
เดือนดาราพยักหน้า จำได้ว่าสำลีเคยช่วยเธอจากป้ากับลุงด้วยงูปลอมๆที่เสกจากเชือก รวมทั้งเสกงูให้แกล้งฉกนางเอิบ แต่ที่คาดไม่ถึงคืองูที่ฉกนายสนจะเป็นงูที่หมอผีชราเสกขึ้น เพราะอยากให้คนในบ้านโดยเฉพาะแสงกับเดือนดาราเชื่อว่าเขามียาวิเศษจะได้ยอมให้เขาอยู่ที่นี่
“แล้วทำไมลุงถึงอยากอยู่ที่นี่”
“เพราะกระผมถูกกำหนดมาให้ปกป้องคุณผู้หญิงขอรับ”
“ลุงปกป้องฉันเรื่องยายเอิบมาอวดดี แล้วนายอ่ำล่ะ”
“กระผมรู้ใจว่าคุณผู้หญิงไม่ต้องการให้มันไปรับนางพลอย”
“แต่มันก็มาจนได้ มาเป็นศัตรูสำคัญของฉัน มันกำลังทำลายฉัน”
“คุณท่านเป็นผู้ตัดสินใจขอรับ มันเกิดเพราะคุณท่าน มันคือเวรกรรมที่กำลังลุกลาม”
“ถ้านางพลอยไม่ร่วมมือมันก็ไม่มีเวรกรรมนี่”
“กรรมเก่าแต่ปางก่อน มันคือรักสามเส้าแล้วล่ะขอรับ”
“ฉันไม่ต้องการมีรักเช่นนี้ ลุงเคยเห็นฉันมาแล้ว ตอนเด็กๆชีวิตลำเค็ญทุกข์ยากมาตั้งแต่เกิด ฉันต้องการใครสักคนไว้รักฉัน...รักคนเดียว รักตลอดไป ฉันมั่นใจว่าคนนั้นคือคุณแสง ฉันมอบให้เขาทั้งชีวิตจิตใจและวิญญาณแล้ว แต่ทุกอย่างพังลงในพริบตาเพราะนางพลอย”
“อดทนไว้ก่อนขอรับคุณผู้หญิง เพื่อให้คุณผู้หญิงมั่นใจว่ากระผมทำให้คุณผู้หญิงได้ทุกอย่างขอรับ ไปดูที่หน้าเรือนนางพริ้งสิขอรับ กระผมจะเรียกมันมาที่นี่”
สำลีสวดบริกรรมด้วยภาษาแปลกๆแวบเดียวพริ้งก็เดินละเมอออกจากเรือนพัก เดือนดาราตะลึงมาก
“มันมาจริงๆด้วย ลุงทำได้ยังไง”
“กระผมบอกแล้วว่ามนตร์ดำคือมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ ดวงคุณผู้หญิงคือดวงราหูจึงเข้ากับมนตร์ดำ ถ้าไม่ใช่ดวงราหูก็ไม่อาจทำให้มีอำนาจได้ขอรับ”
“ทำไมลุงจึงมั่นใจว่าดวงฉันคือดวงราหู”
“มั่นใจสิขอรับ ต้องทำเพื่อคนดวงราหูกระผมจึงทำการนี้ได้ ดวงเราสองคนต้องทำสิ่งเหล่านี้ร่วมกันจึงสำเร็จ!”
ooooooo
แม้จะออกปากตัดหางปล่อยวัดลูกชายคนโตอย่างแสง กระนั้นคุณหญิงตรึงตราก็น้อยใจลูกชาย เสริมเห็นอาการแม่ก็อดปลอบใจไม่ได้
“พี่ชายแกมันจองหอง จนป่านนี้ยังไม่ได้โผล่หน้ามาขอโทษแม่กับคุณพ่อเลยทั้งๆที่มันเป็นคนผิด”
“ก็...คุณพ่อคุณแม่ไม่ชอบภรรยาของเขา”
“เกลียด! เกลียดเข้ากระดูกดำ ไม่ใช่แค่ไม่ชอบ แล้วที่แม่จะให้มันมาขอโทษน่ะ...ให้มาแต่ตัวมัน นังเมียโคมเขียวห้ามมาเหยียบบ้านหลังนี้ให้เป็นเสนียดเด็ดขาด ทุกวันนี้แม่ได้แต่ภาวนาให้มันหลงเมียใหม่จนเลิกกับนังนั่น”
เสริมสะเทือนใจเมื่อได้ยินแม่พูดถึงเมียใหม่ของแสงอย่างพลอย คุณหญิงตรึงตราไม่ทันสังเกตอาการลูกชายคนเล็ก คาดคั้นขอให้เขาสัญญาจะไม่ทำตัวเหมือนแสง...ใฝ่ต่ำคว้าผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นเมีย!
แสงไม่ได้คิดถึงพ่อแม่เลย ใจคิดแต่จะเอาพลอยเป็นเมียอีกคน เมื่อตื่นเช้าเห็นเดือนดารายังหลับก็แอบไปแต่งตัวที่เรือนใหญ่เพื่อเตรียมตัวใส่บาตรกับพลอยตามที่บอกนางเอิบไว้
พลอยกระดากใจมากแต่ต้องยอมเพราะไม่มีใครยอมให้เปลี่ยนใจและลึกๆตัวเองก็อยากเป็นเมียของแสง พริ้งที่เห็นทุกอย่างอดรนทนไม่ไหวแจ้นไปฟ้องเดือนดาราเหมือนเคย
เดือนดาราช้ำใจแทบกระอัก ไม่รอช้าปรี่ไปดูผัวใส่บาตรกับว่าที่เมียน้อยให้เห็นกับตา!
แสงมัวเคลิ้มเสน่ห์ของพลอยจนไม่ทันสังเกตบรรยากาศรอบตัว หลวงปู่มั่นเสียอีกที่มารับบาตรและเป็นคนเรียกสติเขาด้วยการชวนเดือนดารามารับพรด้วยกัน
“ขอแค่กราบหลวงปู่ก็พอเจ้าค่ะ เพราะอิฉันไม่ได้เป็นผู้ใส่บาตร คงมิบังอาจไปแย่งชิงบุญจากผู้อื่น”
ทั้งพลอยและแสงหน้าชา เดือนดาราแค้นใจมากแต่พยายามข่มใจก้มกราบหลวงปู่แล้วผละกลับเรือนตน อาละวาดฟาดหัวฟาดหางใส่พริ้งใหญ่โตที่เพิ่ง สาระแนบอกเรื่องผัวจะใส่บาตรกับว่าที่เมียน้อยวันนี้
แสงอดรู้สึกผิดเล็กๆกับเดือนดาราไม่ได้ กระนั้นก็ไม่ได้ตามไปแก้ตัวหรือง้องอนเพราะไม่คิดเปลี่ยนใจเรื่องเอาพลอยเป็นเมียอีกคน เดือนดาราเสียอีกร้อนรนจนทนไม่ไหวเมื่อเห็นบ่าวไพร่ผู้ชายกำลังปลูกเรือนหลังใหม่ แถมนางเอิบก็จงใจพูดจาถากถางเธอให้ได้ยินกันถ้วนหน้า
“เอาละเหวย พวกเอ็งทั้งหลายรอดูเรือนนางโลมที่เคยหัวกระไดไม่แห้งจะกลายเป็นเรือนนางสายบัวรอผัวเก้อ”
เดือนดาราเดือดดาลมาก ปรี่ไปเอาเรื่องผัวทันทีที่เรือนใหญ่ แสงทำเฉยทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
“อย่ามาทำไขสือ คุณพี่แอบไปใส่บาตรกับนางพลอยโดยไม่บอกน้อง น้องอับอายมาก”
“พี่ตั้งใจจะบอกแต่น้องตื่นสาย”
“เลยไปอธิษฐานสร้างบุญร่วมชาติกับนางพลอย”
“บังเอิญเขาถือของใส่บาตรมา พรุ่งนี้เราใส่บาตรอีกก็ได้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่อยากกินน้ำใต้ศอกนางพลอย”
แสงผงะแต่ไม่ตอบโต้เพราะไม่อยากให้เรื่องลุกลามแต่เดือนดาราไม่ยอม โพล่งเรื่องเรือนหลังใหม่
“นางเอิบมันโพนทะนาว่าไม้กองใหญ่ที่สุมอยู่คือไม้ที่พวกบ่าวมันสร้างเรือนให้เมียใหม่ของคุณพี่คือนางพลอย”
“จะมาคาดคั้นพี่อีกทำไม”
“เอ๊ะ! จะบ่ายเบี่ยงหรือคะ”
“แล้วจะให้ตอบว่าอย่างไร”
“ก็ตอบมาสิคะว่าเรือนที่กำลังสร้างคือเรือนของนางพลอย”
แสงไม่มีทางเลือกต้องยอมรับตรงๆ เดือนดาราเต้นผางด้วยความโกรธจัด
“คุณพี่ใจดำ เห็นแก่ตัว นางพลอยก็เสนอหน้ามาทำเป็นซื่อๆเซ่อๆยั่วยวนคุณพี่ ยังไม่ทันไรคุณพี่ก็หลงมันแล้ว”
