วิมานมนตรา
ตอนที่ 5
“คุณพี่ตระบัดสัตย์ ใจร้าย หลอกลวง ถ้ารู้ว่ามาอยู่กับคุณพี่แล้วต้องเจอรักซ้อนเช่นนี้ สู้ปล่อยให้น้องผูกคอตายคาสำนักนางโลมนั่นดีกว่า”
“พี่ทำดีที่สุดแล้ว ดูผู้ชายอื่นสิ เขามีเมียไม่ต่ำกว่าสองสาม บางคนมีห้าหกคน พี่ขอพลอยอีกคนเดียวเท่านั้น”
“คุณพี่กลืนน้ำลายตัวเอง”
“พี่มิเคยคิดและไม่อยากทำเช่นนั้น แต่สำหรับพลอย พี่ถูกชะตาเขามาก”
“ต่อไปคุณพี่ก็คงเที่ยวถูกชะตานางอะไรต่อมิอะไรไปอีกเรื่อยๆ”
“มิมีอีกแล้ว พี่มั่นใจ”
แสงสัญญามั่นเหมาะแต่เดือนดาราไม่เชื่อน้ำคำผัวอีกต่อไป ชี้ที่หัวใจตัวเอง
“คุณพี่รู้ไหมว่าได้ทำสิ่งใดกับหัวใจน้อง มัน เจ็บปวดรวดร้าวราวกับโดนยาพิษ หัวใจน้องมันกำลังจะสลาย”
“ฟังสักนิด ถึงยังไงพี่ก็รักน้องมิมีวันเปลี่ยนแปร”
“นอกจากหัวใจสลาย น้องยังต้องแบกหน้าทนความอับอาย ถูกเย้ยหยันจากพวกบ่าวไพร่ที่ตั้งป้อมตั้งแง่ว่าน้องเป็นนางโลมตั้งแต่ก้าวแรกที่น้องเหยียบย่างเข้ามาที่นี่”
“พี่จะไปจัดการ ใครที่มันมาดูแคลนน้อง...บอกพี่มา”
“จัดการอย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนความคิดพวกมันได้หรอกค่ะ มันจ้องตีปีกสมน้ำหน้าน้องว่าโดนคุณพี่ตีจาก ป้าเอิบตัวดีที่สุด ปกติมันก็ไม่เคยหวั่นเกรงน้อง มันจะยิ่งกำแหงใส่มากกว่าเดิมเพราะมันถือหางนางพลอย”
“ทำไมน้องถึงไม่เข้าใจสักที ทำไมไม่ยอมพูดให้รู้เรื่องล่ะน้อง”
“ขุ่นใจน้องหรือคะ ตามใจตามสบายเถิด คุณพี่มีสิทธิ์ทุกอย่างจะทำสิ่งใดๆกับผู้หญิงที่เป็นเมียก็ได้ ในที่สุดคุณพี่ก็คือผู้ชายทั่วไปที่มองผู้หญิงเป็นเพียงทาสความต้องการ ทาสความพึงพอใจ น้องอยากตาย ลาก่อนค่ะคุณพี่!”
ขาดคำก็จะกระโจนออกนอกหน้าต่างหวังปลิดชีวิตตัวเอง แสงตกใจมากตามไปรั้งไว้
เดือนดาราสะบัดตัวออก “น้องอยากตาย ในชีวิตนี้ไม่เคยมีใครรักน้องจริงๆเลย”
“พี่บอกแล้วว่าพี่รักน้องจริงๆ รักมากมาย จะให้บอกเช่นนี้ตลอดเวลาจนหมดลมหรือจึงจะเข้าใจ”
“คุณพี่คิดว่าในโลกนี้มีหญิงคนใดเข้าใจอย่างแท้จริงว่าผัวจะมีเมียใหม่หรือคะ ที่ยอมกันนั่นมันคือจำใจ”
“น้องเหมือนมีบางสิ่งลึกลับแอบซ่อนไว้ในใจจนบางครั้งพี่นึกกลัวน้อง บอกมาเถิด...พี่อยากช่วยให้น้องสบายใจ คนดีบอกพี่นะ อย่าทุกข์ใจไปเลย”
คำพูดผัวแทงใจดำอย่างแรง เดือนดารากัดฟันแน่นแต่จะไม่มีวันบอกว่าอยากให้ผัวรักเธอคนเดียวจนวันตาย
“คุณพี่จะให้น้องยิ้มแย้ม หัวเราะชอบใจที่ผัวขอไปมีเมียใหม่หรือคะ”
“พี่แค่มาขอน้อง เขายังไม่ได้เป็นเมียพี่ เขาอาจไม่ยอมก็ได้และพี่จะไม่ขืนใจเขาถ้าเขาไม่ยินยอม”
เดือนดารายิ้มหยัน “คุณพี่พูดจาเอาแต่ได้ มีที่ไหนใครมันจะไม่ยินยอม ก็ที่มันมานี่ก็เท่ากับเอาตัวมาเสนอให้คุณพี่แล้ว พอมันเป็นเมียคุณพี่ก็ลำเอียงไปเข้าข้างมัน”
แสงส่ายหน้า ยืนยันหนักแน่น “พี่จะยุติธรรม”
“ความยุติธรรมมันไม่ใช่แค่เพียงทำตามพิธีกรรมและคำพูด มันมาจากใจ น้องไม่มีวันเชื่อว่าคุณพี่จะยุติธรรมด้วยหัวใจ เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวยังรักไม่เท่ากัน”
“ไปกันใหญ่แล้วน้อง...พี่จะบอกพลอยและ ทุกคนว่าอย่าแตะต้องน้องด้วยคำพูดไม่ว่าต่อหน้าและลับหลัง พี่จะสั่งให้พลอยนับถือ อ่อนน้อมถ่อมตนกับน้อง”
“คุณพี่จะคิดอ่านอย่างไรก็แล้วแต่เถิดค่ะชีวิตน้องมันขึ้นอยู่กับคุณพี่จะชี้เป็นชี้ตาย ชี้ทุกข์ชี้สุขทุกสิ่ง น้องจะถือว่าเป็นกรรมเก่าที่ต้องชดใช้”
“นอนเถิดนะ พี่สัญญาทุกสิ่งหมดหัวใจแล้ว อย่าแง่งอนต่อไปเลย มาให้พี่นอนกอดจนเช้านะคนดี”
พูดจบก็รั้งตัวเมียรักมากอด เดือนดาราหลับทั้งน้ำตา รำพึงรำพันสิ่งที่หวังเสียงเบา
“รักน้องเพียงคนเดียวเท่านั้น...ตราบจนวันตาย”
ooooooo
พลอยคิดหนักเรื่องเป็นเมียแสงเพราะเกรงสายตาอาฆาตของเดือนดาราไม่หาย ไหนจะวิญญาณนายอ่ำที่มาเตือนให้เธอออกจากบ้านหลังนี้ นางเอิบเห็นเป็นเรื่องไร้สาระและดึงดันจะให้พลอยเป็นเมียแสงต่อไป
เดือนดาราทุกข์ใจมากจนนอนไม่หลับ ผละจากอ้อมกอดอบอุ่นของผัวไปเดินสงบใจข้างนอก พลันก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อได้ยินเสียงสวดมนต์ด้วยภาษาแปลกๆแว่วจากเรือนพักของสำลี
เพราะความสงสัยล้วนๆทำให้เดือนดาราย่องไปแอบดู แล้วก็ได้เบิกตาโพลงเมื่อเห็นแท่นบูชาของสำลีเต็มไปด้วยข้าวของสีดำ สำลีท่าทางไม่แปลกใจนัก เมื่อเห็นเจ้านายสาวปรากฏตัว และบอกว่าจะทำทุกอย่างให้มีพลังพิเศษเพื่อปกป้องเดือนดาราจากศัตรูหัวใจ
“เหลวไหล ฉันไม่เข้าใจและไม่เชื่อว่าลุงจะช่วยฉันด้วยของดำๆแปลกๆพวกนี้”
“นี่ไม่ใช่ของดำๆแปลกๆขอรับ แต่เป็นของดำสำหรับบูชาราหูเพื่อใช้ทำมนตร์ดำ”
“มนตร์ดำ...ฉันเคยได้ยินแต่ไม่เคยคิดว่ามีจริง”
“มนตร์ดำมีจริง ที่กระผมกำลังสวดคือคาถาบูชามนตร์ดำ ยิ่งทำมากยิ่งศักดิ์สิทธิ์มาก กระผมจะยิ่งแก่กล้า ประสบความสำเร็จดังต้องการทุกด้าน คุณผู้หญิงก็เคยเห็นงู อิทธิฤทธิ์งูของกระผมแล้วนี่ขอรับ”
