วิมานมนตรา
ตอนที่ 4
ข่าวเรื่องนางเอิบจะให้นายอ่ำไปรับพลอยมาเป็นเมียอีกคนของแสงทำให้เดือนดารานั่งไม่ติด นอกจากจะส่งพริ้งไปสืบแล้วยังลงทุนออดอ้อนผัว บีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสาร
แสงตามมารยาสาไถยเมียรักไม่ทันเหมือนเคย สีหน้าเป็นห่วงเมื่อเห็นน้ำตาเมีย
“ทำไมวันนี้น้องดาราดูหน้าตาเศร้าหมอง”
“น้องละอายแก่ใจที่ไม่สามารถตั้งท้องมีลูกให้คุณพี่ได้สักทีค่ะ น้องเสียใจ”
“พี่บอกแล้วอย่างไรว่าไม่ต้องกังวล ไม่มีก็ไม่มี เราก็อยู่กันไปอย่างนี้จนตายจาก”
“คุณพี่ไม่คิดจะมีเมียน้อยเพื่อเอามาทำลูกสืบสกุลบ้างหรือคะ”
“พี่อยากมีลูกแต่พี่ไม่คิดมีเมียน้อย พี่ไม่ต้องการทำให้น้องดาราช้ำใจ”
คำสัญญาของแสงไม่ทำให้เดือนดาราคลายความกังวล กระนั้นก็พยายามเก็บอาการไม่ให้ผัวระแคะระคาย โอบกอดตอบผัวด้วยความรักสุดหัวใจ
“ขอบพระคุณเหลือเกินค่ะ...ทูนหัวของน้อง”
พริ้งตามสืบจากนายอ่ำจนรู้แน่ว่านางเอิบจะให้ไปรับพลอยในวันพรุ่ง เดือนดาราช้ำใจแทบกระอักนั่งร้องไห้ฟูมฟายคนเดียวกระทั่งแสงที่เพิ่งกลับจากทำงานเข้ามาเห็น
“น้องดาราไม่ได้ลุกออกไปรับพี่ที่หน้าห้องเหมือนทุกวัน เป็นอะไรหรือเปล่า”
เดือนดารารีบปาดน้ำตาแล้วโถมตัวกอดผัวรัก
“น้องขอโทษ น้องไม่ค่อยสบาย รู้สึกเวียนหัว”
แสงสีหน้าแตกตื่น ตื่นเต้นด้วยความหวัง
“น้องดาราแพ้ท้องรึ”
“เปล่าค่ะ แต่คงแพ้ความร้อนแพ้แดด เพราะน้องลงไปเก็บมะลิมาร้อยมาลัยให้คุณพี่”
“โธ่เอ๊ย...ทำไมไม่ใช้บ่าว นังพริ้งก็อยู่ทั้งคน”
“น้องรักคุณพี่มาก...มากเหลือเกิน สิ่งใดที่ทำให้คุณพี่น้องต้องการทำด้วยตัวเองให้หมดทุกสิ่ง แม้แต่จะเก็บมะลิน้องก็ทำไปด้วยความสุขและใส่ความรักลงไปในพวงมาลัยจนหมดใจของน้อง”
“ชื่นใจของพี่แสง พี่รักน้องเหลือเกินคนดีของพี่”
ooooooo
เดือนดาราทุ่มสุดตัวจะดึงผัวไว้กับตัว สำลีเฝ้ามองตลอดและตัดสินใจกำจัดเสี้ยนหนามของเดือนดาราในคืนเดียวกันนั่นเอง!
นายอ่ำนั่นเองเหยื่อของสำลีในคืนนั้น เพื่อขัดขวางไม่ให้อีกฝ่ายไปรับพลอยมาเป็นศัตรูหัวใจของเดือนดารา บรรดาผีบ้านผีเรือนโดยเฉพาะผีดาวเรืองพยายามร้องเตือนนายอ่ำแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาถูกมนตร์ดำฆ่าในที่สุด
เดือนดาราฝันร้ายได้ยินเสียงร้องไห้และกรีดร้องของหญิงสาวปริศนา แต่ไม่ทันรู้ว่าใครก็ต้องตกใจสะดุ้งตื่นกลางดึก และอีกรอบเช้าวันต่อมาเพราะเสียงกรีดร้องคร่ำครวญของนางเอิบ
นายอ่ำตกกระไดตายอย่างมีเงื่อนงำเพราะมีร่องรอยเหมือนถูกรัดคอ กระนั้นแสงก็ไม่ได้สั่งสอบสวนแต่ขอให้นางเอิบไปตามตัวญาติของนายอ่ำมารับศพไปทำพิธีและรับเงินทำขวัญ
เดือนดาราไม่รู้ว่าสำลีเป็นคนร่ายมนตร์ดำนี้ แต่ก็ไม่ได้สงสารหรือไยดีการจากไปของนายอ่ำนัก นางเอิบรู้ดีและอดค่อนแคะคุณผู้หญิงที่ตนแสนชังไม่ได้
“เรือนเรามันแปลกขึ้นทุกวัน ตั้งแต่รับคนแปลกหน้ามาไว้ในเรือนเจ้าค่ะ นี่ตายไปสองแล้วนะเจ้าคะ”
คำพูดของนางเอิบทำให้เดือนดาราหน้าตึง ออกโรงปกป้องสำลี
“หมายถึงลุงสำลีรึ ตอนดาวเรืองตาย ลุงก็ยังไม่ได้มาอยู่ที่นี่ นายสนโดนงูกัดลุงสำลีก็ช่วยให้ฟื้นคืนชีวิต ถ้าป้าเอิบไม่พอใจลองขอให้คุณท่านไล่แกไปสิ คุณพี่คะ...ถ้าเห็นเช่นนั้นไล่แกไปเถิดค่ะ”
นางเอิบหน้าเจื่อน แสงไม่อยากให้เมียมีปัญหากับแม่นมเก่าแก่จึงช่วยไกล่เกลี่ย
“แกไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน แถมมีพระคุณที่ช่วยชีวิตนายสน ป้าเอิบอย่าไปโทษสุ่มสี่สุ่มห้า”
เดือนดาราลอบยิ้มสะใจ แต่ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มเมื่อแสงบอกให้นางเอิบไปตามญาติของนายอ่ำและนิมนต์หลวงปู่มั่นมาทำพิธีปัดรังควานที่บ้าน
ถึงคราวนางเอิบสาแก่ใจบ้างเพราะรู้ดีว่าเดือนดาราไม่อยากให้แสงวุ่นวายกับข้าทาสบริวารอย่างพวกตนนัก แต่เพราะนางเอิบรู้ดีว่าแสงเป็นคนมีเมตตาต่อพวกบ่าวไพร่มากจึงใช้เรื่องนี้หักหน้าคุณผู้หญิงคู่ปรับ
เดือนดาราเจ็บใจที่ผัวเข้าข้างนางเอิบมากกว่าตน ผลุนผลันกลับเรือนสวนกับสำลีที่ทำท่าเหมือนโผล่มาด้วยความบังเอิญ และเพราะอยากกู้หน้าตัวเองแท้ๆเลยโพล่งถามชายชรา
“นายอ่ำมันตายเมื่อคืนนี้ ถ้ามันเพิ่งตายใหม่ๆ ลุงสำลีอาจช่วยมันได้ใช่ไหม”
“ช่วยมิได้ขอรับ กระผมไม่ได้เห็นตอนมันเพิ่งตายเลยช่วยไม่ทัน ถ้าคนมันถึงฆาต อย่างไรก็ฝืนลิขิตมิได้ขอรับ”
ooooooo
การตายของนายอ่ำทำให้พวกบ่าวไพร่ขวัญเสียไม่น้อย โดยเฉพาะชื่นที่เคยเห็นนายอ่ำไม่มีเงาหัวก่อนหน้านี้
นายสนส่ายหน้าปลงๆ ปลอบชื่นไม่ให้คิดมากเพราะแสงจะนิมนต์หลวงปู่มั่นมาทำพิธีปัดรังควาน ชื่นพยักหน้ารับรู้ กระนั้นก็ไม่วายเปรยถึงเดือนดารา
“พี่สนว่าไหมว่าดวงคุณผู้หญิงแรงมาก ยายเอิบแกพยายามหาเมียน้อยให้คุณท่านทีไรเกิดเรื่องทุกที นางดาวเรืองก็ตาย นี่มาไอ้อ่ำจะไปรับนางพลอย ฉันละหวั่นใจแทนว่านางพลอยจะไม่มีเงาหัวอีกราย”
“อย่าพูดไป ยายเอิบแกรับคำสั่งมาจากคุณหญิงแม่คุณท่าน และแกก็ชังน้ำหน้าคุณผู้หญิงซะเหลือเกิน”
ชื่นส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “แต่ฉันว่าไอ้การแก้แค้นแก้ลำด้วยการหาเมียให้ผัวเขามันบาปหนา คุณผู้หญิงมิโกรธแย่เลยรึ แล้วนางพลอยนี่มันก็เชื่อฟังง่ายๆ ให้มาเป็นเมียน้อยก็เป็น”
นายสนนิ่วหน้าก่อนพูดตามใจคิด “แกก็พูดไป ลองแกไม่มีฉัน มีใครมาเสนอผัวอย่างคุณท่านให้แก แกมิตัวสั่นงันงกอยากเป็นจนไม่สนใจว่าจะน้อยหรือจะหลวงหรอกรึ”
“รับรองว่าฉันไม่ตัวสั่นเป็นเมียน้อยใครเด็ดขาด!”
