สวยซ่อนคม
ตอนที่ 15
“ค่ะพี่สุ้ยไถ่ เราจะไปด้วยกัน”
ooooooo
สุ้ยไถ่ต้องเล่นละครให้สมบทบาทพะเน้า-พะนอเอาใจเจียอิงหรืออ้ายผิงตัวปลอมก่อน
วันแต่งงาน หวังให้เธอตายใจและไม่ไหวตัวก่อนแผนจะสำเร็จ ซุนหลิงช้ำใจอยู่แล้ว เมื่อเห็นสุ้ยไถ่กอดจูบนัวเนียเจียอิงก็แทบคลั่ง อยากกระชากทั้งสองจากกันแต่ก็ทำไม่ได้เพราะรู้ดีว่าสุ้ยไถ่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อทุกคน
ซุนหลิงแวะมาหาเจ้าสัวฟังที่บ้านอันซินเหมือนเคย เก้าผ่านมาเห็นเด็กสาวทำท่าซึมๆก็อดทักไม่ได้
“ทำไมไม่เข้าไปเยี่ยมเจ้าสัวล่ะ”
“ไม่กล้า กลัวอาปาจับได้ พรุ่งนี้แล้วอาเก้า”
“งานฝังศพคุณหนูอ้ายผิงใช่ไหม”
คำตอบของซุนหลิงคือการพยักหน้า น้ำตาไหลด้วยความสะเทือนใจสุดขีด
“อาปาไม่รู้ คุณแม่ใหญ่ก็ไม่รู้ นายคนใหญ่ก็ไปไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”
“นายคนใหญ่มาอยู่นี่ มาทำให้คนคนนั้นไม่คลั่งจนเป็นบ้า คุณหนูรู้ใช่ไหม”
เก้าหมายถึงเจียอิงหรืออ้ายผิงตัวปลอมที่เชิดหน้า ชูคอด้วยความภาคภูมิใจจะได้แต่งงานกับสุ้ยไถ่ ซุนหลิง เข้าใจเจตนาสุ้ยไถ่ดีแต่ก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้
“แต่มันไม่ยุติธรรม อย่างน้อยนายคนใหญ่ก็ควรได้ไปที่นั่น นายคนใหญ่รักพี่อ้ายผิงมาก เขาทำเพื่อพวกเรามากเหลือเกินนะอาเก้า...ฉันสงสารเขา พี่เจียอิงเหมือนคนบ้าแต่นายคนใหญ่ต้องดูแลเขาตลอดไม่มีใครช่วยได้เลยสักคน”
“นายคนใหญ่คงไม่ต้องการให้ใครช่วย ไม่งั้นเขาก็คงไม่ทำ เขาทำให้ผู้หญิงคนนั้นเกรงใจ แม้แต่ซินแสมาเขาก็ไม่ขัดขวาง อั๊วดีใจที่คุณนายไปอยู่โรงพยาบาล คุณหนูก็อย่าคิดมาก ต้องเข้มแข็งทุกอย่างลิขิตไว้แล้วใครก็ห้ามกันไม่ได้ เราต้องอยู่อย่างมีความหวัง อย่าเพิ่งหมดกำลังใจ ทุกอย่างมันก็เหมือนฤดูร้อนแล้วหนาว มีร้ายก็ต้องมีดี”
ซุนหลิงพยักหน้ารับรู้ ยิ้มบางๆให้พ่อบ้านเก่าแก่
“ถูกแล้ว ขอบใจที่เตือนอาเก้า ฉันจะไม่อ่อนแออีก เพราะต่อจากนี้ตระกูลฟังไม่มีใครอีกแล้ว พวกเราที่เหลืออยู่ต้องช่วยกัน อาเก้าไปนอนเถอะนะ ฉันจะกลับละ”
พูดจบก็หมุนตัวจะออกจากบ้านทางรั้วด้านหลังเหมือนเคย สุ้ยไถ่รออยู่แล้วปรี่มาดักหน้า ซุนหลิงตกใจมาก แต่ประหลาดใจมากกว่าที่เห็นเขามายืนรอตอนนี้
สุ้ยไถ่เข้าใจความสงสัยของเธอว่าคงอยากถามเรื่องเจียอิง
“เขาหลับแล้ว ซุนหลิง...ฉันต้องการบอกเธอว่าลาอ้ายผิงให้ฉันด้วย ขอโทษเขาแทนฉันที่ไม่ได้ไป”
“พี่เขาต้องเข้าใจแต่ฉันจะบอกให้อีกครั้ง ฉันสัญญา”
“ขอบใจนะ”
ซุนหลิงส่ายหน้าก่อนคุกเข่า “ไม่ใช่ค่ะ เราต่างหากที่ต้องขอบคุณ พวกเราตระกูลฟังเป็นหนี้บุญคุณนายคนใหญ่จนชั่วชีวิตก็ไม่อาจทดแทนได้หมด นาย
